Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Bliźniaczka

Joanna_Bogdańska
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Joanna_Bogdańska

Joanna_Bogdańska

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Poezję kocham jak siostrę bliźniaczą
w niej widzę swe lustrzane odbicie
te wszystkie słowa które piszę coś znaczą
bo płoną jak przepiękne znicze

lecz już nie cmentarne
one do szczęśliwego życia zachęcają
bo to co było przeminęło bezpowrotnie
te chwile już bólu i cierpienia nie zadają

poezja sprawia że oddycham
czystym tlenem bez domieszków
do mojego męża wciąż wzdycham
bez nieszczerych spojrzeń i zdradliwych uśmieszków

a teraz niech ktokolwiek jest wstanie
skrytykować moje obecne doznanie
odpowiem
że kompletnie nie rozumie życia

bo i tego trzeba się uczyć
i też jego do końca się nie zrozumie
w rezultacie choć przykro to powiedzieć
ale łatwo każdemu jest zagubić się w tłumie

przepychanek w dążeniu do kariery
do pieniędzy i często wątpliwej sławy.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
  • 2 tygodnie później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Amber
      Dzieci

      Przez Amber · Opublikowano

      @Manek Świetny wiersz i Bettina Wegner. Dzieci zasługują na szacunek. Pozdrawiam.
    • Manek
      Dzieci

      Przez Manek · Opublikowano

      Bettina Wegner   Ta piosenka jest dla moich dzieci Dla wszystkich dzieci A tym bardziej dla dorosłych      Dzieci     Czują paluszkami Małe rączki dwie Lepiej by ich nie bić Bo połamią się   Takie małe stopki Byłoby ich żal Gdy na nie nadepniesz Nie wyruszą w dal   Dwoje małych uszek Ach pozwólcie być Kiedy je zakrzyczysz Będą głuche żyć   Jakież piękne usta Mówią wszystko wprost Zabroń im raz tego A zamilknie głos   Czyste jasne oczy Mają ostry wzrok Zawiąż je a zrobią Zacofania krok   Tak niewinne dusze Wszystko wyczuć chcą Trochę je pomęczyć To zarosną krwią   Wiotki wskroś charakter Rośnie wolno wzwyż Poczniesz go naginać Złamiesz jemu krzyż   Prości mądrzy ludzie Pięknie byłoby Pozbawionych twarzy Mamy tu na zbyt     tłum. Marek Thomanek 01.07.2024    
    • Damroka
      W potoku słów

      Przez Damroka · Opublikowano

      @iwonaroma   Taka już moja natura :) @corival   Dziękuję za komentarz  :)   Z poetyckim pozdrowieniem...
    • Damroka
      Zaszeptana

      Przez Damroka · Opublikowano

      @Falkone   Tak jakoś wyszło  :)
    • Amber
      nie czeka

      Przez Amber · Opublikowano

      @Dagmara Gądek Dagmara, Twój wiersz skojarzył mi się z anegdotą.:) Pozdrawiam.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Dostojny rabin na łożu śmierci jest żegnany przez rabinów ustawionych w długiej kolejce do jego łóżka. Z końca kolejki niższy rangą rabin ma pytanie do umierającego: "Co to jest życie?" Wszyscy są zgorszeni natrętem, ale nie mają wyjścia, i pytanie wędruje poprzez dostojników do umierającego: "Co to jest życie?" Najbliższy rabin przeprasza umierającego, że jeden z braci w takim momencie ma do niego pytanie: "Co to jest życie?" Rabin przymyka oczy i długo się zastanawia, w końcu odpowiada: "Życie jest jak rzeka." Odpowiedź wędruje do pytającego, ten po chwili znowu pyta: "Co rabin ma na myśli, mówiąc, że życie jest jak rzeka?" Rabini patrzą na pytającego niezadowoleni, nie mają jednak wyjścia i ponownie pytanie wędruje do umierającego. Ten znowu zamyka oczy i zastanawia się, po długim czasie odpowiada: "A może nie jest jak rzeka."

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...