Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

stąpam po uczuciach
wzniośle lub nie
nie obcych moich

zagrabiam jak liście
te złe spalę
z popiołu usypię kopiec

może się odrodzą
porzucone i martwe
wspomnienia z przed lat

zaczerpnę łyk wody
ogniem płonącego ego
wskrzeszę lub stopię

moje tylko moje

Opublikowano

tylko, że kopiec i liście
wiatr w Twarz Ci zdmuchnie
i zostaną złe, oczywiście

uczucia nie znoszą stóp
targają się i zostają bezmyślne
zimne jak trup

a te sprzed lat
tęsknoty i straconego czasu
zasypie smutku grad

nie pomoże tez picie wody
płonąca współczesność Twych oczu
podniesie i rzuci o schody

nie masz już swoich, to poczuj

Opublikowano

z tym, że najwyższa nawet
wspomnień słodyczy
mimo że dzwon to potężny
rzeczywistość bezlitośnie zakrzyczy

a dni minione uschną
na drzewie z kości
oparta wszak jesteś
z krwi i wiecznej słabości

słyszysz jak woła wiatr
po polach zimowych
czym dalej, tym bliżej
Tobie do radości nowych

Opublikowano

A cóż to za przesłania,
piękne i wymowne!
Tkwią poecie w słowie?

Zaraz myślą utkania,
połacią śniegu wybielę,
powrócę w zieleni cała!

Może marcem zakręcę,
bym tylko dotrwała!



Opublikowano

taki już los mój
że słowa się warg lepią
jednego poorzą
innego pokrzepią

Tyś chyba całkiem wiosennie
już pod kołdry mrozu puchem
najpewniej niezmiennie
lekkim zostaniesz duchem

w tańcu uściskiem pokręcona
ze ścianowisza kartę trzecią
zrywając zadowolona
możesz jeszcze walczyć z zamiecią

Opublikowano

primulo wątła
choć zwiastujesz
ciepło i rozkosze
łąk malujesz

śniegi przed Tobą
i zakute mrozy
czy będziesz sobą
w godzinach grozy?

czy będziesz później
słodkim marzeniem?
radosną śpiewką?
czyimś pragnieniem?

Opublikowano

gdyż rola nuty jest taka
że przysparza jej dźwięku
szarpnięta struna nijaka
więc pozostań bez lęku

szukasz bratniej duszy
miej jednak na względzie
że w ludzkiej głów głuszy
nie łatwo Ci będzie

bo wiesz, otoczka ta cała
dramatyczne figury, balety
nagie gesty głowa mała
wrażliwe i czułe kokiety

i mówią:
stań prosto, pierś wypnij
uchyl uda kotarę
rozchyl wargi, uśmiech przypnij
promieniej i zduś w sobie marę
całuj często, mruż oczy z rozmysłem
przyciągaj długie spojrzenia
kuś ostro z dobrym pomysłem
a później dąż do spełnienia

*

szukasz bratniej duszy
musisz o tym pamiętać
niech świat Cię nie ruszy
nie daj się spętać

słowo jedno - wyrzeczenie
pewnie wytrzeszczysz oczy
i ogarnie Cię zdumienie
lub niespodziewanie zaskoczy

a wyrzec się musisz duszyczko
tego, czego pragniesz niestety
by w swym oddechu siostrzyczko
uwolnić się od KOBIETY

i wtedy staniesz spokojna
z jasnym spojrzeniem
wszystko wyda Ci się inne
dobre i potrzebne
wtedy właśnie rozpoznasz
że potrafisz się zaprzyjaźnić
z inną
duszą uwolnioną

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kiedy umrę, mnie nie chowajcie, tylko prochy me wiatrom oddajcie.  Miast ginąć w nieznanym rzędzie, niech burze poniosą je wszędzie, aż ślad mój waszym się stanie.   Bo kiedy umrę, ja być nie przestanę, tylko wspomnieniem waszym się stanę. Jednym miłym, kochanym, innym znów mniej zrozumianym, a jeszcze gdzie i mocno zgorzkniałym.   Więc zamiast chować, odpust mi dajcie: od nieczułości i bezzrozumienia, od win minionych, czasów straconych, co ich nie dałem, a tak pożądałem. Od bezsilnosci i niezaistnienia niech mnie umyją wiosenne deszcze. I światłograniem w strudze słońca niech się stanę, we wszystkich kolorach, losem rozdanych wzorach, gdzie bywać chciałem, odwagi nie miałem, osiądę teraz skroplonym kurzem. Smugą cienia wam zagram na murze. Ku zadziweniu i dla przebudzenia, dla nowej myśli wskrzeszenia śladem palca na szybie was wzruszę i odpocznę na chwilę waszym przebaczeniem zanim dalej w drogę wyruszę. I żył będę, bo muszę. Tylko odpust mi dajcie.
    • Najwolniej jak się da: pędem.  Przez życie idziemy razem: całkowicie sami.  Cofając się wstecz widzimy przyszłość:  pałęta się gdzieś ze wspomnieniami.  Tuż przy nas kroczy Bóg: widoczny w swej niewidzialnej odsłonie.  A człowiek? Dziś jakoś bardziej w siebie wierzy: w przyciasnej cierniowej koronie ...     
    • Każdy dzień dla mnie to jak łza nad pudełkiem wybrakowanych puzli. Zastanawiam się nad ludzkością, nad tym, z czego wynikła i czego jest rezultatem. Możliwe, że jednak pomyłki. No bo skąd się bierze ten samopowielający wzorzec, gdzie co -nty człowiek na ziemi jest "niedopasowany," " niekompatybilny," nie trafia "na swojego," odstaje od przyjętych norm i "nie ma dla niego miejsca"? Człowiek szuka i nie ma, nie może odnaleźć siebie w kilku miliardach innych poszukujących.  ... Czego? Chciałabym po prostu usiąść kiedyś w barze i zamówić lustro. I niech przysiądzie się do mnie ten, kto zamówił to samo ... (Z tego właśnie powodu z reguły omijam bary.) Wolę śnić o granatowych łabędziach - tylko dlatego, że nie wiem, w jakim kolorze jest antracyt Wolę cofać się do przodu - wiem, dokąd wracają błędy.  Wolę być otwarcie zamknięta - w końcu każdy może podejść i sam sobie otworzyć. Kiedy mijam ludzkość, nigdy się nie rozpoznajemy, nie witamy, nie pytamy o samopoczucie.  Kupiłam dziś belę jedwabiu i właśnie upycham ją do butonierki Boga, który jasno mówi, że "nie szata zdobi człowieka."  Odwracam się, by jeszcze raz na Niego spojrzeć.  Bardzo przystojny.  Podejrzanie ludzki! Kaszmir. Z metra.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Wochen Jesiennie i ten szelest litości niesłyszany odbija się echem.
    • Literatura to jedyna religia, której Dekalog przykazuje kłamstwo w dowolnych konfiguracjach i kontekstach.     
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...