Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Słaba silna wola : odchudzania dni pierwsze... (z pamiętnika Grubaski)


Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

czwartek 11 marca

15.12

Postanowiłam się odchudzać, położyłam się wczoraj z takim głębokim wewnętrznym postanowieniem.

Tego typu deklaracje składam średnio 2 razy w tygodniu ale jakoś do tej pory nie wiele z tego wyniknęło. Jedyną korzyścią z takiego postanawiania jest to , że przez 10 do 15 minut przed zaśnięciem czuję się chudsza co najmniej o 10 kilo.

Tym razem jednak to już tak ostatecznie , będę silna i wytrwała. Potrafię.

Wpadłam również na pomysł, że na bieżąco będę opisywać moje sukcesy i porażki. Może mnie to bardziej zmotywuje bo głupio mi będzie tu napisać ,że w ramach diety zeżarłam kanapkę z tłuściutkim boczkiem ( własnego pieczenia z majerankiem i czosnkiem.. a ten tłuszczyk ... achhhhh)

Najbardziej nie lubię siebie patrząc w lustro w przebieralniach sklepów z ciuchami, nienawidzę tego uczucia proszenia o coraz większy rozmiar , jakież to upokarzające. Wbijam się w spodnie wielkości słonia i nie mogę się dopiąć. W takich chwilach nie rozumiem siebie, na prawdę nie wiem czemu nie potrafię zmusić się i przestać jeść, skoro tak mi to bardzo przeszkadza, skoro czuje się z tym źle.

W naszych czasach przemiana materii decyduje o poziomie szczęśliwości ludzkiej.

Moja przemiana plasuje mnie zdecydowanie w czasach Rubensowskich. Gdybym urodziła się gdzieś w okolicach roku 1550 to mogłabym w blasku i chwale cieszyć się swoimi kilogramami..

Teraz nie pozostaje mi nic innego jak usiłowanie polubienia siebie.

Podobno najważniejsza jest samoakceptacja. Naprawdę się staram wmówić sobie ,że kocham swój tłuszcz, że nie wyglądam źle, ba! nawet ,że w gruncie rzeczy bardzo mi to pasuje i te kostropate wieszaki na ubrania ( mowa o chudych sexi laskach) na pewno wyglądają gorzej ode mnie.

Podobno “ kochanego ciała nigdy za wiele” ale to doprawdy słaba pociecha... trzeba również przyznać naszemu przemysłowi odzieżowemu ,że nie przewiduje faktu iż kobieta może być gruba, rozmiary XS owszem są ale w drugą stronę już tego luksusu nie ma. Rozmiarówka kończy się najczęściej na M lub L a producenci widać uważają ze grubymi kobietami nie warto zawracać sobie głowy, być może jest to kwestia oszczędności materiału, grubasy nie są ekonomiczne. Oczywiście można iść do sklepu z uroczym szyldem DUZE ROZMIARY to bardzo poprawia samopoczucie i wewnętrzny nastrój. A może tak jakieś getto dla grubych?

Inny aspekt grubości to wizyty u fryzjera, siedzę sobie na fotelu patrzę w lustro na moją doprawdy ogromną twarz i wiem ,że żaden z zabiegów pani fryzjerki nie poskutkuje bo żadna z najnowszych i najmodniejszych fryzur nie spowoduje ,że schudnę.

21.30

Czas na bilans dzisiejszego dnia ,co zjadłam? .. dużo za dużo.

Najgorsze ,że cały czas nie mogę się zdecydować , którą z diet chcę stosować: jedz zgodnie ze swoja grupą krwi, ze swoim znakiem zodiaku, 1000 kalorii, 1500 kalorii , cambridge, herbalife ............ lista jest bardzo długa.

Na razie postaram się:

nie obżerać słodyczami ( zjadłam dziś mojemu dziecku batonik...),
nie będę pić coca - coli ani nic gazowanego,
odpadają lody,
ograniczę chleb,
nie będę jeść po 18.
(Dziś zjadłam kanapkę o 21.00.)
Powieszę sobie na lodówce ogromny napis “chcesz być sexi”.

Zobaczymy czy i na ile mi to pomoże.

Na koniec to co odkładałam, musze się w końcu przyznać - ważę 86 kg.

23.04

Jestem piekielnie głodna, właściwie tak jak to analizuję to nie tyle jestem głodna w żołądku co w buzi, aż zbiera mi się ślina na myśl o pysznej kanapce z chrupiącego chlebka , sałaty i szynki a do tego szklanka mleka i ........ życie jest piękne.

Będę jednak twarda i nie dam się.

Wiem ,że jak zjem to będę z siebie niezadowolona i tak sporo już nagrzeszyłam.. a właściwie najedzeniłam :)

Najbardziej chyba wzmaga głód świadomość , że nie powinnam jeść.

Czas iść zaspać głód, o ile się da.

Dobranoc.


piątek 12 marca

Odchudzanie zacznę jednak od jutra.

Opublikowano

Początkowo myślałem, że pani od anoreksji dodała sobie drugi nick :) Wybacz, niewiele Ci pomogę tym razem, bo ja tego tematu całkiem nie czuję :( Na początek podoba mi się, że kumulujesz tekst. Czekam na następne z radością, bo Twoje komentarze wnoszą trochę życia na forum :)

Opublikowano

tytuł! po co ta dopiska w nawiasie? wyciąć! po dwukropku też jakiś podtytuł wyszedł, będą inne części?

15.12 = godz.15.12. i wszystko jasne

skoro czuje się z tym źle = czuję

poziomie szczęśliwości ludzkiej = po co to ludzkiej? wiadomo że nie innej

Podobno najważniejsze jest samoakceptacja = najważniejsza

że nie wyglądam źle ba! = po źle jakiś przecinek lub kropka by się przydała

“ kochanego ciała nigdy nie za wiele” = a nie "...nigdy za wiele"?

przecinki! albo ich brak, albo brzydko wstawione... polecam poprawić
.............
tyle uwag technicznych :)

opowiadanko trąca trochę patrzeniem na świat oczami Brigit J. szczególnie zakończenie, ale nie jest to złe :) podobał mi się bardzo fragment ze sklepami, skąd ja to znam?! ech... a początek też niezły, z tym boczkiem :) no i styl całkiem podchodzący, lekki

czekam na kolejne teksty
pozdrawiam serdecznie
Natalia

Opublikowano

:) dziekuję za bardzo konstruktywne uwagi, za raz pędzę poprawiać literówki...czemu ja tego wczesniej nie zauważyłam...hmmmmmmmmm, a z przecinkami miałam zawsze kłopot...
dziekuję i pozdrawiam serdecznie acha.... i części dalsze będą:))))))

Opublikowano

rzeczywiście czyta się dobrze, forma pamiętnika nie jest u Ciebie męcząca...co prawda przywodzi na myśl książkę pani Fielding o B.J., ale umiejscowiłaś bohaterkę w polskich realiach i to jest na wielki plus :o))
czekam na kolejne odcinki...
pozdrawiam czarna

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Rozbiłam ja swoje czarne zwierciadło. Było nowe, rama nie ta, wypadło. Próbuję zebrać kawałki szkła.   Krawędzie kłują i ranią mi ręce, A mimo to ja próbuję jeszcze Zebrać, co tylko się da.   Malujesz dla mnie nową taflę, Teraz dobraną lepiej pod ramę, Lepszą, niż była ta.   Prosiłeś, bym przestała nad tą płakać, Bym o niej wreszcie zapomniała, Bo od niej cierpisz sam.   A jednak dzisiaj pomagasz mi zebrać Coś z tamtej, bo widzisz wreszcie teraz, Że mimo niego to jestem też ja.
    • Mnie jakoś nigdy nie ciągnęło do karuzel, jarmarków, wesołych miasteczek i tym podobnych atrakcji. Pierwszy raz przejechałem się jakąś karuzelą z moim synem. On miał wtedy zaledwie kilka lat, a ja już kilkadziesiąt :))). Myśłę, że dla niego była to jakaś atrakcja, ale dla mnie średnia. Jakoś nie zapałałem do tego typu rozrywek. Twój tekst przypomniał mi nowelę filmową o trzech biednych chłopcach, którzy chcieli przewieźć się karuzelą. Akcja noweli została umieszczona w czasach, gdy elektryczność nie była jeszcze w powszechnym użytku, a karuzela, która zajechała do ich miasteczka, napędzana była siłą ludzkich mięśni. Gdy chłopcy okazali zainteresowanie tą niezwykłością, jej właściciel zapytał czy mają pieniądze na bilet. Dzieciaki oczywiście żadnych pieniędzy nie miały. Zaproponował więc im, że będą mogli się przewieźć, ale na koniec dnia i pod warunkiem, że przez cały dzień będą od środka, niewidoczni dla jego klientów, kręcić karuzelą. Chłopcy chętnie przystali na taki układ i ochoczo wzięli się do pracy. Pchając w kółko drewniane kołki wenątrz karuzeli, wsłuchiwali się w śmiechy i radosne pokrzykiwania dzieci i dorosłych kręcących się na zewnątrz i wyobrażali sobie, jak to będzie wspaniale przejechać się również na tej kolorowej, kręcącej się w kółko niezwykłości. Właściciel kasował bilety, zmieniali się kolejni chętni do przejażdżki, a chłopcy kręcili i marzyli. Byli jednak coraz bardziej zmęczeni, karuzela zaczynała zwalniać, a nawet się zatrzymywać, co wzbudziło frustrację właściela, do tego stopnia, że zagroził im, że jeśli nie wywiążą się z umowy, to przejażdżki karuzelą będą nici. Ich marzenie zaczęło się rozmywać. Nie mogli do tego dopuścić, więc zaczęli ostatkami sił znów szybciej popychać drewniane drągi. Na szczęście dzień miał się już ku końcowi i ludzie zaczęli się rozchodzić, aż końcu zostali sami z właścicielem, który powiedział, że teraz oni mogą się przejechać, zaznaczył jednak, żeby się pośpieszyli bo musi złożyć karuzelę. Chłopcy jednak byli tak wycieńczeni, że żadnemu z nich nie chciało się więcej stanąć przy drągu wprawiającym karuzelę w ruch, ale to też nie miało znaczenia, bo nawet na jazdę na niej już im odeszła ochota. Właściciel karuzeli widząc to, złożył pośpiesznie cały sprzęt i odjechał.   Pozdrawiam
    • obudziłem się po ciszy wyborczej leżąc na prawym boku dlaczego serce po lewej stronie i bije
    • Kiedy miałam dziesięć lat, marzyłam o jednej rzeczy — o karuzeli. Prosiłam mamę i tatę, by zabrali mnie na tę magiczną jazdę, ale tata zawsze mówił, że na karuzelę chodzą szumowiny. Nie mogłam tego pojąć, ale wiedziałam, że muszę tam iść. Pewnej niedzieli rano, kiedy wszyscy jeszcze spali, rozbiłam swoją świnkę skarbonkę. Zebrałam wszystkie pieniądze, jakie miałam, i bez pytania wyszłam z domu. Na karuzeli kręciłam się godzinami. Świat wirował wokół mnie, a ja czułam się wolna i szczęśliwa jak nigdy wcześniej. Nie schodziłam z miejsca, dopóki nie zrobiło się późno. Kiedy wróciłam do domu, tata już czekał. Dostałam smary na tyłek i zapytał: — Wiesz, za co to? — Za karuzelę — odpowiedziałam śmiało. Tata spojrzał na mnie poważnie: — Nie za karuzelę, tylko za to, że nie powiedziałaś, gdzie idziesz. Spojrzałam mu w oczy i powiedziałam: — A jakbym powiedziała, to bym nie mogła iść, bo już prosiłam. Tata tylko pokręcił głową, a ja wiedziałam, że ta przygoda zostanie ze mną na zawsze.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...