Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

na narbutta
balkony falującej kamienicy
jak mleczne piersi zwisają
obfitością pelargonii

za szybami klikanie tabletów
zza innych ciurka wczorajszy odór

krzyk że gwałt
wciska się w historię
parciem na szkło
a ono po starych bramach wciąż słodkawo pachnie
turla się bez kompleksów i zaraz zmienia
w strużki

na dole ktoś zbiera zapachy i głosy

Opublikowano

Czuję, że się wkręcam w coś co spada i nie obchodzi mnie skąd. Jest dla mnie widzianym i niewidzianym w jednym. Nie jest to całość, która ma początek i koniec, ale część całości. Twoja opowieść chodzi - ale się nie przybliża. Oto wahadło zatrzymane na chwilę pomiędzy przeszłością a teraźniejszością.
Moje gratulacje - druga i trzecia strofa - powala. Ochłody - Elu. Pozdrawiam - dire

Opublikowano

Się doczepię do fragmentu - po zmianie:

"jak mleczne piersi zwisają
pelargoniami"

Obfitość wynika z mlecznych piersi :)

i przeszkadza mi "zaraz" przed "zmienia w strużki".

Fajny koniec.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Ochłodziło się dzisiaj, pada wreszcie.:-)

Dobrze jest nie wchodzić zbyt blisko na zbyt długo. Mącą się wrażenia.

Powoli uczę się, że niekonieczny jest rozbiór logiczny:-)
Dzięki, Marku, za podporę.
E.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Wyjąć tę mleczność albo te piersi? Ale zerknij, jak to "wymownie" wygląda;-)

"Zaraz" - z tego, co wiem, po kilku szybkich piwach fachowcy mają prędki odpływ.:-) Ale może się wymądrzam.
Pozdrowienie. E.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


To wiem. Tutaj - klikanie to tylko symbolik ruchomości narzędzi:-)
Chociaż, gdy się zechce, klikanie występuje.
Pozdrawiam. E.

Klikanie klawiszy wyszło z mody są tablety ;wszędobylskie i ciche.
Składnie wplatasz stare w nowe :D Pozdrawiam ciepło.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


To wiem. Tutaj - klikanie to tylko symbolik ruchomości narzędzi:-)
Chociaż, gdy się zechce, klikanie występuje.
Pozdrawiam. E.

Klikanie klawiszy wyszło z mody są tablety ;wszędobylskie i ciche.
Składnie wplatasz stare w nowe :D Pozdrawiam ciepło.



To nie ja wkładam. To idzie samo, nieuniknione. Jak od lat....:-)
Pozdrowienie. Dzięki, że zerknęłaś. E.
Opublikowano

Wiem ,że trzeba od czegoś zacząć i najlepiej by było:od początku .
Proponowałbym taki skrót myślowy :jak mleczne piersi pelargonii ,bo to zwisanie z całą pornograficzną potęgą obfitości to ... ja mam takie wrażenie ,że za dużo.
Więcej grzechów nie pamiętam.
Świetny tytuł i od drugiej strofy tekst przyjazny dla "podniebienia".
Bez problemu słyszę klikanie tabletów.
pozdr

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




"Na "skróty myślowe" mam uczulenie....!

Lubię kropelki albo i bąble pornografii, aczkolwiek jakoś tutaj jest to niezamierzone. Nie czuję jej. Może to ubytki węchowe:-)

Co do sprawności zmysłów i pamięci - warte są diagnozy:-))))))))))), bo niedowłady rzutują na przyszłość:-)

Słuch działa - to znakomicie!
Pozdrawiam, M. - E.



Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Arsis «fantastyczna wizja stworzona przez nadwrażliwą wyobraźnię» źródło SJP Zawieszenie pomiędzy nieważkością a nicością. Narracja i akcja jak w niemym filmie, przyciąga pomimo braku dźwięku i głosów.  Pozdrawiam
    • @Kamil Olszówka Tak, należy im się cześć i chwała po wieki. Pozdrawiam!
    • Ponura polska jesień, Przywołuje na myśl historii karty smutne, Nierzadko także wspomnienia bolesne, Czasem w gorzki szloch przyobleczone,   Jesiennych ulewnych deszczy strugi, Obmywają wielkich bohaterów kamienne nagrobki, Spływając swymi maleńkimi kropelkami, Wzdłuż liter na inskrypcjach wyżłobionych,   Drzewa tak zadumane i smutne, Z soczystych liści ogołocone, Na jesiennego szarego nieba tle, Ponurym są często obrazem…   Jesienny wiatr nuci dawne pieśni, O wielkich powstaniach utopionych we krwi, O szlachetnych zrywach niepodległościowych, Które zaborcy bez litości tłumili,   Tam gdzie echo dawnych bitew wciąż brzmi, Mgła spowija pola i mogiły, A opadające liście niczym matek łzy, Za poległych swe modlitwy szepcą w ciszy,   Gdy przed pomnikiem partyzantów płonie znicz, A wokół tyle opadłych żółtych liści, Do refleksji nad losem Ojczyzny, W jesiennej szarudze ma dusza się budzi,   Gdy zimny wiatr gwałtownie powieje, A zamigocą trwożnie zniczy płomienie, O tragicznych kartach kampanii wrześniowej, Często myślę ze smutkiem,   Szczególnie o tamtych pierwszych jej dniach, Gdy w cieniu ostrzałów i bombardowań Tylu ludziom zawalił się świat, Pielęgnowane latami marzenia grzebiąc w gruzach…   Gdy z wolna zarysowywał się świt I zawyły nagle alarmowe syreny, A tysiące niewinnych bezbronnych dzieci, Wyrywały ze snu odgłosy eksplozji,   Porzucając niedokończone swe sny, Nim zamglone rozwarły się powieki, Zmuszone do panicznej ucieczki, Wpadały w koszmar dni codziennych…   Uciekając przed okrutną wojną, Z panicznego strachu przerażone drżąc, Dziecięcą twarzyczką załzawioną, Błagały cicho o bezpieczny kąt…   Pomiędzy gruzami zburzonych kamienic Strużki zaschniętej krwi, Majaczące w oddali na polach rozległych Dogasające płonące czołgi,   Były odtąd ich codziennymi obrazami, Strasznymi i tak bardzo różnymi, Od tych przechowanych pod powiekami Z radosnego dzieciństwa chwil beztroskich…   Samemu tak stojąc zatopiony w smutku, Na spowitym jesienną mgłą cmentarzu, Od pożółkłego zdjęcia w starym modlitewniku, Nie odrywając swych oczu,   Za wszystkich ofiarnie broniących Polski, Na polach tamtych bitew pamiętnych, Ofiarowujących Ojczyźnie niezliczone swe trudy, Na tylu szlakach partyzanckich,   Za każdego młodego żołnierza, Który choć śmierci się lękał, A mężnie wytrwał w okopach, Nim niemiecka kula przecięła nić życia,   Za wszystkie bohaterskie sanitariuszki, Omdlewających ze zmęczenia lekarzy, Zasypane pod gruzami maleńkie dzieci, Matki wypłakujące swe oczy,   Wyszeptuję ciche swe modlitwy, O spokój ich wszystkich duszy, By zimny wiatr jesienny, Zaniósł je bezzwłocznie przed Tron Boży,   By każdego z ofiarnie poległych, W obronie swej ukochanej Ojczyzny, Bóg miłosierny w Niebiosach nagrodził, Obdarowując każdego z nich życiem wiecznym…   A ja wciąż zadumany, Powracając z wolna do codzienności, Oddalę się cicho przez nikogo niezauważony, Szepcząc ciągle słowa mych modlitw…  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @andrew Czy rzeczywiście świat współczesny tak nas odczłowieczył? Czy liczy się tylko pogoń za wciąż rosnącą presja społeczną w każdej dziedzinie? A gdzie przestrzeń, by być sobą?
    • @Tectosmith całkiem. jakbym czytał któreś z opowiadań Konrada Fiałkowskiego z tomu "Kosmodrom".
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...