Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

misiu-pluszaku zeszłej nocy
chciałeś zdławić mój oddech zdra-
dziecko żegnaj
pisanko-podróbko skośnooka
pchająca swój wzorek pod choinkę
żegnaj masełko dietetyczne
co jako towot w łożysku tocznym
raczej pracować możesz
żegnaj moja dziewczyno
ze zdziwionym makijażem
o gumowym dotyku piersi
i sfałszowanej gwarancji

żegnam cię 'tu i teraz'
nieokrzesaną ironiczną mdłą
zasypiam do mojego świata
samczego piękna istoty
tam misio jest grizzlym
na celowniku winchestera
w sejfie pisanka jajkiem faberge
masełko - emulsją do opalania
a lalunia barmanką spijającą
namiętnie z ust mych zamówie-
nie na wpółszaloną margeritę
w słonecznej marinie
nadświadomości

Opublikowano

Każdy ma takiego misia, na jakiego zasłużył. Dziecięcy pluszak podrósł i przeistoczył się w grizzly, patykowa strzelba w winchestera a konik na biegunach w motor czy inny pojazd. I tylko wewnątrz pozostaje dobrze ukryte dziecko. Nawet sny stają się dorosłe. I bywają bardziej prawdziwe niż świat realny, który przestaje być naturalnym.

pozdrówka X, niezmienne :)


Opublikowano

Misie widzi i nie tylko , ma swój osobliwy nastój , klimacik i przekaz !
Pozdrawiam autora!

To coś do smarowania łożysk nazywa się towot czy tawot?
Co jak co ale mam prawo jako kobieta nie wiedzieć?!
Pewnie towot , bo panowie zabrali głos, jestem w błędzie?!!!

Opublikowano

według mnie nadświadomość nie zawiera w sobie (w opisywanym zakresie), deklarowanej w tytule, wątpliwości

muszę rozumieć, że wiersz obnaża bezdenną chełpliwość podmiotu i jego podporządkowanie się presji 'głównego nurtu'; zapewne w wyniku życiowych rozczarowań i zmęczenia myśleniem

pozdrowienia


ps
zastanawiam się:

'co raczej jako towot w łożysku
tocznym pracować możesz'

nie byłoby stylistycznie i treściowo jaśniej?

Opublikowano

To "raczej" konkretyzuje fakt kiepskiej jakości masła; jednakże brak tegoż nie powoduje niezrozumienia intencji autora ;-) Dziękuję za przemyślenia

Opublikowano

Jakoś bardziej odnajduje się w takiej poezji, tutaj przynajmniej jest jakaś myśl, jakaś weryfikacja świata, przekazanie czegoś, a to już coś więcej niż piszczenie, jakiś się jest wielkim poetą, jak to tutaj często się zdarza.

Pozdrawiam i wysyłam rekomendacje do Z.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @KOBIETA Lubię w poezji tę przestrzeń, gdzie granica między snem a rzeczywistością się rozmywa. "Zamszowe wspomnienie mchu kruszy moje rzęsy" – to cudownie zmysłowe. Mech staje się wspomnieniem, a wspomnienie – fizycznym dotykiem. Piękny wiersz!
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Migrena Ja dziękuję Ci za poezję, która dotyka sedna spraw chorej ludzkości, drogi poeto.:)
    • Trzask drzwi.   Echo roznoszące się po moim umyśle Odbija się od postawionych przeze mnie ścian,   Wraca do mnie jak cień w dnie pustej szklanki po whisky, Do której mogę włożyć swe serce i wypić raz jeszcze schłodzone.
    • @Berenika97  Wiersz o pamięci, która nie jest wzniosła, tylko ta codzienna, trochę zmęczona, trochę zagubiona. O kraju, w którym symbole stoją jak pomniki, często niezrozumiane więc nieruchome, ciężkie, a ludzie przechodzą obok nich, jakby bali się ich dotknąć. Nie wiedząc skąd i dokąd kroczy definiująca ich historia, przez co i teraźniejszość wydaje się czymś obcym. 
    • @Migrena Stworzyłeś wiersz, który jest jednocześnie kruchy jak szkło i ciężki jak kamień pamiętający martwą gwiazdę. Świetnie opisujesz stan egzystencjalnego zawieszenia. To podróż po świecie, który utracił sens. Studium nicości, która przenika istnienie. A potem, gdy jest się pogodzonym z tym absolutnym mrokiem – dokonujesz niezwykłej wolty. "A jednak - pod popiołem drży iskra: maleńki błąd nicości, który przez ułamek sekundy pomyślał, że chce być." - i wiersz zyskuje zupełnie nowy wymiar. Przechodzisz od egzystencjalizmu bliskiego nihilizmowi do niemal kosmologicznej, teologicznej przypowieści. Ostatnia strofa jest niesamowita. Myśl, że istnienie, światło, czas i miłość rodzą się nie z boskiego planu, ale z "błędu" samej nicości – z jej tęsknoty, z jej "marzenia o miłości" – jest absolutnie piękna i głęboko oryginalna. To tak, jakbyś mówił, że miłość jest siłą tak pierwotną, że potrafi ją wymarzyć nawet pustka. To wiersz bolesny, ale ostatecznie dający niezwykłą, kosmiczną nadzieję.   Więc to iskra jest błędem? To pragnienie – pomyłką w równaniu pustki? A jeśli tak – błogosławiony niech będzie każdy defekt nicości, każde potknięcie ciemności o własną stopę Może miłość to nie to, co rodzi się z pragnienia ale to, co pozostaje gdy pragnienie się wypali i zostanie tylko ten maleńki, uparty puls  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...