Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
🎄 Wesołych świąt życzy poezja.org 🎄

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

w pasiastej zapasce
z haftowanym dołem
w pamięci
nie jest jaką się stała

słońce znad stodoły
wlewa się przez sąsiek
pasmami po klepisku
do północnych wrót

zimna strona dachu omszała
w środku zapadnięta
powiela w kałuży patyną
gromadkę dzieci i psa

teraz zbolała
sieroctwem oddechu
zaciska w pięści zmiętą pościel
mąci wodę

Opublikowano

wszystko proste i jasne. takie koleje losu.
w każdym razie tak go sobie odczytuje na swój sposób bez żadnych problemów.
myślę, że to kwestia ścieżki życia, która dla wielu jest wspólna lecz dla wielu różna. i dobrze, że tak jest. między innymi na tym polega piękno świata.
muszę przyznać, że zauroczyły mnie środkowe zwrotki opisujące dobrze znany mi klimat, a sens pierwszej i całego wiersza dotarł do mnie po przeczytaniu ostatnich czterech wersów.
myślę, że trzeba dużej wrażliwości, żeby w tak piękny sposób pochylić się nad przemijaniem.
pozdrawiam i do poczytania :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Jest mi niezmiernie miło, że ze zrozumieniem odbierasz ten mój
może niezbyt doskonały tekst.
Serdecznie pozdrawiam
- baba

ależ, on, w moim odczuciu, dobry jest, nawet bardzo. a doskonałość? jest nieosiągalna (błądzą ci, którzy wierzą, że ją osiągnęli), ważne jest dążenie do niej :)
do poczytania :)
Opublikowano

Nie jedną taką chatkę widuję z zapadniętym dachem i niejednego człowieka pochylonego starością. Przemijanie dotyczy wszystkich i wszystkiego. Smutno się na to patrzy, smutno odczuwa na sobie.
Nostalgiczny wiersz, wspomnieniowy, lubię takie.

pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Bardzo ciekawe rozważania. Nie, nie miałam na myśli "świetlnych obrazków"..., a trudność lub nawet niemożliwość, dostosowania się
człowieka do nowych, szybko zmieniających się warunków życia.
PL była centrum swojego wszechświata; dzieci, gospodarstwo jej cały
dobytek. Została sama, może stara i chora, najbardziej dokucza izolacja od JEJ świata. Pomaga tylko przetrwać pamięć o tym jaką była kiedyś, żyje nadal w tamtym świecie, co nie znaczy, że nie cierpi;
zdaje sobie sprawę ze swojej samotności. Gorycz sytuacji łagodzą
jej dobre wspomnienia.
Zdaję sobie sprawę, że wiersz nie tłumaczy wszystkiego, ale daje bodziec do zastanowienia się, każdy może wysnuć swoją "bajkę"
i każda będzie prawdziwa.
Dziękuję za poświęcenie uwagi moim słowom, serdecznie pozdrawiam
- baba
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Bardzo ciekawe rozważania. Nie, nie miałam na myśli "świetlnych obrazków"..., a trudność lub nawet niemożliwość, dostosowania się
człowieka do nowych, szybko zmieniających się warunków życia.
PL była centrum swojego wszechświata; dzieci, gospodarstwo jej cały
dobytek. Została sama, może stara i chora, najbardziej dokucza izolacja od JEJ świata. Pomaga tylko przetrwać pamięć o tym jaką była kiedyś, żyje nadal w tamtym świecie, co nie znaczy, że nie cierpi;
zdaje sobie sprawę ze swojej samotności. Gorycz sytuacji łagodzą
jej dobre wspomnienia.
Zdaję sobie sprawę, że wiersz nie tłumaczy wszystkiego, ale daje bodziec do zastanowienia się, każdy może wysnuć swoją "bajkę"
i każda będzie prawdziwa.
Dziękuję za poświęcenie uwagi moim słowom, serdecznie pozdrawiam
- baba


wprawdzie obawiałem się drobnego nieporozumienia, jednak twoje wyjaśnienie:

'Nie, nie miałam na myśli "świetlnych obrazków"..., a trudność lub nawet niemożliwość, dostosowania się
człowieka do nowych, szybko zmieniających się warunków życia. '

utwierdza mnie w mej wątpliwości odnośnie czwartego wersu.

'w pasiastej zapasce
z haftowanym dołem
w pamięci
nie jest jaką się stała'


dobrego dnia
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Bardzo ciekawe rozważania. Nie, nie miałam na myśli "świetlnych obrazków"..., a trudność lub nawet niemożliwość, dostosowania się
człowieka do nowych, szybko zmieniających się warunków życia.
PL była centrum swojego wszechświata; dzieci, gospodarstwo jej cały
dobytek. Została sama, może stara i chora, najbardziej dokucza izolacja od JEJ świata. Pomaga tylko przetrwać pamięć o tym jaką była kiedyś, żyje nadal w tamtym świecie, co nie znaczy, że nie cierpi;
zdaje sobie sprawę ze swojej samotności. Gorycz sytuacji łagodzą
jej dobre wspomnienia.
Zdaję sobie sprawę, że wiersz nie tłumaczy wszystkiego, ale daje bodziec do zastanowienia się, każdy może wysnuć swoją "bajkę"
i każda będzie prawdziwa.
Dziękuję za poświęcenie uwagi moim słowom, serdecznie pozdrawiam
- baba


wprawdzie obawiałem się drobnego nieporozumienia, jednak twoje wyjaśnienie:

'Nie, nie miałam na myśli "świetlnych obrazków"..., a trudność lub nawet niemożliwość, dostosowania się
człowieka do nowych, szybko zmieniających się warunków życia. '

utwierdza mnie w mej wątpliwości odnośnie czwartego wersu.

'w pasiastej zapasce
z haftowanym dołem
w pamięci
nie jest jaką się stała'


dobrego dnia
Przyjmuję, że masz rację, pomyślę, dziękuję, pozdrawiam
- baba
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dziękuję, zadziwiają mnie ujęcia szczegółów obrazu, zauważam wiele
elementów, które odpowiadają pojęciu tytułu. Bardzo ładna kompozycja i wykonanie.
Heeej - baba
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Wybacz, ale nie wiem czy dobrze zrozumiałam; czy to znaczy, że Twoim zdaniem, dalej nuda, nie warto czytać, nie interesuje treść,
marne wykonanie? Wszystko to razem?
Staram się, nie zawsze wychodzi, dziękuję, pozdrawiam
- baba
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


ciekawe jest to niezrozumienie, wydawać by się mogło, tak oczywistego przekazu i uporczywe, konsekwentne trwanie w nim, pomimo wielu komentarzy, które dawno powinny sprawę wyjaśnić.

przepraszam za wtręt, ale troszeczkę się poirytowałem.
niemniej, zdrowia życzę ;)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Andrzej_Wojnowski Może właśnie tak pozytywny odbiór. Dlatego, że pisane z serca, z autentyczności. Zdrowych i spokojnych Świąt Bożego Narodzenia

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Już pierwsza gwiazda wzeszła – zimna i szklana, Jak oko Boga, co patrzy z nicości na pana. Śnieg otulił ten dworek całunem milczenia, Zgasły dawne hałasy, zgasły uniesienia. Stół stoi biały, wielki – jak lodowa kra, A na nim drży płomykiem samotna łza. Obrus lśni krochmalem, sztywny jak sumienie, Pod nim siano nie pachnie – lecz kłuje jak ciernie. Jest talerz dodatkowy... dla wędrowca, mówią? Lecz dzisiaj cienie zmarłych w nim usta swe lubią Zanurzać bezszelestnie. Nikt nie puka w drzwi. Tylko wiatr w kominie swą kolędę brzmi. Biorę w dłoń ten opłatek, kruchy chleb anioła, Lecz komu go połamać? Gdy pustka dookoła! Wyciągam rękę w przestrzeń – dłoń w powietrzu wiśnie, I czuję, jak ten mróz mi serce w kleszcze ściśnie. „Wesołych...” – szepczą usta do ściany, do cienia, I kruszy się ten chleb w pył... w proch zapomnienia. Choinka w kącie stoi, strojna jak na bal, Lecz bombki w niej odbijają tylko wielki żal. Patrzę w nie jak w zwierciadła – widzę twarz starca, Co przegrał życie swoje w te karty u szulera, u marca. Gdzie gwar dziecięcy? Gdzie matki krzątanie? Jest tylko „Bóg się rodzi” – i moje konanie. O, Panie, co tej nocy zstępujesz na ziemię, Czemuś mi włożył na barki to samotne brzmię? W stajence było zimno, lecz byli pasterze, A ja tu, w ciepłej izbie, w swą pustkę nie wierzę. Więc siedzę i czekam, aż świeca dopali, Aż noc mnie tym czarnym płaszczem, jak kir, przywali.
    • @KOBIETA gdyby nie kobiety, nie byłoby świata:)
    • @violetta zobacz Violetta …jednak my dziewczynki ;) o wiele więcej i szybciej rozumiemy:)  Spokojnych Świąt dla Was

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      ️  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...