Horyzont

[Sebastian_Budny]

Mój horyzont to pierwszy zakreślony październik,
Pierwszy pamiętnik, wiszący duchowy nieśmiertelnik,
Owinięty mgłą, szarych brudnych, starych ulic,
Przyszła moc dżuli, łuski wystrzelonych kuli,
Codziennie patrzę na niego jakby miał być koniec,
Jakbym jutro miał mieć przestrzelone skronie,
Nie utonie, będzie żył na papierowej stronie,
Choćby najważniejsze zwoje zostały spalone,
Możesz go zobaczyć gdy wschód, zachód lśni pięknem,
Gdy noc płynie ze swoim spokojnym tętnem,
Jak wypuszczam pętle kończącą się happy Endem,
Lub kiedy tnie crossfader i nadchodzi Lord Vader,
Nie da się go zauważyć patrząc a nie widząc,
Nie da się go poczuć, nie czując a słysząc,
Nie da się go stworzyć bez łez i uśmiechu,
W połowie jest częścią mego ciężkiego oddechu.

[al_meriusz]

sebastianie, z przyjemnością przeczytałem ten wiersz. wywołuje ciekawe skojarzenia i obrazy. jedyne co według mnie odbiera krągłość to ostatnia linijka, bo ciężkość da się odczuć podczas czytania. a więc na końcu moim zdaniem wystarczyłoby ujawnić, że: W połowie jest częścią mojego oddechu.

pozdrawiam