Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Zapomniałem

Bezprym
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Bezprym

Bezprym

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Kim kiedyś byłem
Czym teraz się stałem
Nie wiem
Zapomniałem
Kim będę
O czym śniłem
Nie wiem
Zabyłem
Rozpad ego
Depersonalizacja
Odklejenie
Derealizacja
Jest nas kilku
Ale ciało tylko moje
Czasem nie ma nikogo
Tylko paranoje
Lękam się
Nie swoim lękiem
Budzę się
Z cudzym jękiem
Mam ciało
Lecz nie jest moje
Zgubiłem siebie
Myśli swoje
Firmament wspomnień
Cudzych, nie moich
Może jego, może jej
Może twoich
Czym byłem
Jak się nazywałem
Nie wiem
Zapomniałem

Sebek..._

Sebek..._

Opublikowano
Opublikowano

zwątpienie, zagubienie, to stany jak najbardziej ludzkie i przy sprzyjających warunkach i wysiłku zainteresowanego pozwalają obudzić świadomość i iść jeszcze wyżej
no bo kto nie szuka ten nie znajduje przecież

są oczywiście ludzie bez żadnych wątpliwości, najmniejszych
jednym z nich był na przykład Hitler

(Alan Bullock świetnie z obrazował tą postać)

Pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      Jeśli zniknę

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Alicja_Wysocka Pięknie piszesz o miłości – tej, która nigdy nie wie, na czym stoi. Nie ma tu już wielkiej rozpaczy ani patosu – jest zmęczenie. Zmęczenie gmatwaniem się w godzinach, wyciąganiem dłoni w pustkę, czekaniem na odpowiedź, która nie nadchodzi. "raz słyszę, że wołasz i wiem to - gdy dłonie wyciągam - uciekasz" – to jest esencja toksycznego tańca. Dwa kroki do przodu, trzy do tyłu. Ty to widzisz, nazywasz, a jednak wciąż pytasz "którędy i jaką pójść drogą". Ale to pytanie w ostatniej strofie to już nie prośba. To ultimatum. "Powiesz mi którędy – albo ja zniknę w niebycie". I w tym zniknięciu nie ma dramatu. Jest ulga. Bo "nicość nie może nic skruszyć" – a to, co masz teraz, kruszy Cię każdego dnia. Twój wiersz jest piękny, smutny i mądry. Czasem najlepsza droga to ta, którą wybierasz sama – nawet jeśli prowadzi "w niebycie", które tak naprawdę jest początkiem czegoś nowego. Prawdziwa poezja! 
    • violetta
      Ziórozie

      Przez violetta · Opublikowano

      Wiersz gadający do siebie:) ślicznie:)
    • Alicja_Wysocka
      Jeśli zniknę

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Marek.zak1 Tak Marku, Ty wiesz, że w wierszu nie musi być prawdy, pozdrawiam :) @Nata_Kruk, @Berenika97 Podziękowania i uściski, Dziewczyny :)  
    • Marek.zak1
      Półistnienie

      Przez Marek.zak1 · Opublikowano

      Ładnie o melancholii, a jak nadchodzi, co melancholicy przechodzą, to jednak jest się bliżej zwątpienia, jak sądzę. Zresztą, nie wypowiadam się, bo melancholia to cecha, czy skłonność, której nie mam, więc ktoś powie, że się nie znam, i będzie miał rację:). Życzę słońca. 
    • Migrena
      Ziórozie

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Annna2 jestem !   wspaniałe i wzruszające jest to połączenie autentycznej gwary warmińskiej z głęboką, mityczną refleksją.    dziękuję za pielęgnowanie warmińskiej mowy i obyczajów, wiersz czyta się z ogromną przyjemnością.   chociaż musiałem włączyć zmysły deszyfrujące.   ale było warto !!!

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...