Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Proszę wszystkich o chwilę uwagi.
Jak widać, mimo próśb o pewną czasową dozę cierpliwości i tolerancji, nagromadziła się masa wyzwisk, absurdów, oskarżeń, pomówień, ale też użytecznych spostrzeżeń. Jak wszem i wobec wiadomo, administrator podjął pewne decyzje, które konsekwentnie są realizowane. Żeby nie było nieporozumień, na okres, powiedzmy miesiąca osobą dopuszczającą do działu Zet zostanie pan Andrzej Barycz. Chodzi o to, żeby nie było "skakanki", że ktoś ma dostęp, potem go nie ma, potem ma itp, itd... Reszta tzw. opiekunów będzie przekazywać sugestie, tak więc w razie czego proszę kontaktować się z nami.
Dostęp do działu Zet nie jest "wieczny", tak więc trzeba się liczyć z odebraniem.


A tak z prywatnych spostrzeżeń:
- wszystkie pomówienia dotyczące tzw. "kasy" są fałszywe i bezczelne
- cenzury nie ma, a kto nie wie, co to jest cenzura, niech się dowie a potem dopiero używa tego słowa.
- mam wrażenie, że dla niektórych ten dział zet to szczyt marzeń. Współczuje.

  • Odpowiedzi 71
  • Dodano
  • Ostatniej odpowiedzi

Top użytkownicy w tym temacie

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


A ja współczuję dobrego mniemania, że Org jeszcze cokolwiek znaczy.
Już tylko dla władz tutejszego bagna, bo najlepsi tu kiedyś poeci
doskonale radzą sobie teraz gdzie indziej.


Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


A ja współczuję dobrego mniemania, że Org jeszcze cokolwiek znaczy.
Już tylko dla władz tutejszego bagna, bo najlepsi tu kiedyś poeci
doskonale radzą sobie teraz gdzie indziej.




Oczywiście że sobie radzą i tylko się cieszyć, że im idzie. Za 5 lat znajdą się kolejni, którym też bardzo dobrze pójdzie. Za 10 lat pewnie też.
Takie już jest życie.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



W takim razie na pamiątkę, jak prawdziwy poeta - dwa lepieje do dzienniczka skarg i zażaleń:

[indent]


Lepszym się cieszy imieniem spod latarni taka,
niż org.poezja opinią za rządów Krzywaka.

Lepiej już bazgrać dać co chce kurze,
niż uczestniczyć w nomenklaturze.



[/indent]
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



dla mnie nie jest Z szczytem marzeń a w tej sytuacji żenada zabieram swój wiersz z Z przenoszę do P i lekceważę Z
jak mogą osoby które nie piszą wierszy rymowanych oceniać i decydować kto ma ma być a kto nie

pozdrawiam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



W takim razie na pamiątkę, jak prawdziwy poeta - dwa lepieje do dzienniczka skarg i zażaleń:

[indent]


Lepszym się cieszy imieniem spod latarni taka,
niż org.poezja opinią za rządów Krzywaka.

Lepiej już bazgrać dać co chce kurze,
niż uczestniczyć w nomenklaturze.



[/indent]

Super, joł.
Widać, że jesteś gość. A teraz biegnij i się wypłacz pod latarnie.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



dla mnie nie jest Z szczytem marzeń a w tej sytuacji żenada zabieram swój wiersz z Z przenoszę do P i lekceważę Z
jak mogą osoby które nie piszą wierszy rymowanych oceniać i decydować kto ma ma być a kto nie

pozdrawiam
No włacha!?
Pani maria bard andrzej barycz itp itd,
Sami białowieszcze..
A może dać miano moderatora choć jednemu, co zna się na rymowanych???
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



dla mnie nie jest Z szczytem marzeń a w tej sytuacji żenada zabieram swój wiersz z Z przenoszę do P i lekceważę Z
jak mogą osoby które nie piszą wierszy rymowanych oceniać i decydować kto ma ma być a kto nie

pozdrawiam

Jak zwykle pan błądzi... :)
Moją pierwszą myślą po zostaniu moderatorem, było dokoptowanie do składu oceniającego fachowca "od rymów", który uzupełniłby go wiedzą i czuciem tematu, bo to faktycznie nie moja bajka. O pomoc została poproszona p. Alicja Wysocka. Odmówiła. Cóż, łatwiej o stu narzekających, niż o jednego do konkretnej pracy ;) A gdyby tak zamiast żenadować, zabierać, lekceważyć i oburzać się, zaopiekował się pan tą grupą piszących ? Byłby to dowód, że nie przemawia za panem frustracja i uprzedzenia, lecz troska o kształt i wartość portalu. Czy można na pana liczyć ?
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



dla mnie nie jest Z szczytem marzeń a w tej sytuacji żenada zabieram swój wiersz z Z przenoszę do P i lekceważę Z
jak mogą osoby które nie piszą wierszy rymowanych oceniać i decydować kto ma ma być a kto nie

pozdrawiam

Jak zwykle pan błądzi... :)
Moją pierwszą myślą po zostaniu moderatorem, było dokoptowanie do składu oceniającego fachowca "od rymów", który uzupełniłby go wiedzą i czuciem tematu, bo to faktycznie nie moja bajka. O pomoc została poproszona p. Alicja Wysocka. Odmówiła. Cóż, łatwiej o stu narzekających, niż o jednego do konkretnej pracy ;) A gdyby tak zamiast żenadować, zabierać, lekceważyć i oburzać się, zaopiekował się pan tą grupą piszących ? Byłby to dowód, że nie przemawia za panem frustracja i uprzedzenia, lecz troska o kształt i wartość portalu. Czy można na pana liczyć ?


Jeśli wolno, podpisuję się pod słowami a. barycza obiema rękoma.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Jakoś ta niewiedza nie przeszkodziła w zabraniu mi dostępu do Zetki
na podstawie zamieszczonego przeze mnie sonetu w formie angielskiej (12+2) "Dylemat więźnia". Do tego ocena pod wierszem" "popcorn" kogoś, kto niefrasobliwie
teraz przyznaje, że nie ma pojęcia co ocenia.

"To faktycznie nie moja bajka" - nie jest w tym przypadku przyznaniem się do winy,
że ktoś nadużył swoich kompetencji, a co byłoby jakąś tam okolicznością łagodzącą.
Nazywa się to "złapaniem na gorącym uczynku".

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Bo ty tak napiszesz?
Tak właśnie wygląda krytyka na Zetce - kilku domorosłych krytykantów paskudzi każdy wartościowy wpis.
Dodaj jeszcze, że jesteś prorokiem, więc nie masz prawa się mylić!

Lepiej wytłumacz się, czemu oparłaś swój tekst na plagiacie, nie podając źródła skąd pochodzi jego podstawowy i najlepszy element "owoc ciszy":

[indent][indent]



Owocem ciszy jest modlitwa
Owocem modlitwy jest wiara
Owocem wiary jest miłość
Owocem miłości jest służba
Owocem służby jest pokój


http://www.oat.com.pl/rozw7.htm

[/indent][/indent]



Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Masz pod wierszem zaznaczone, które elementy nawiązują bezpośrednio do owocu ciszy.
Metafora nie jet twoją własnością, a wiersz w kilku punktach opiera się na niej. W sumie są to tylko wariacje na temat tej metafory.
Także, czego nie zaznaczyłem tam mówiąc tylko, że pierwsze dwa wersy są z innej bajki:

trąby jerychońskie - głośne / owoc ciszy

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Nie wiem czy wiesz, ale Miłosz w swoich tłumaczeniach haiku zastrzegł nawet duże litery
zaczynające kolejne wersy. Co dopiero mówić o tak pięknej metaforze "owoc ciszy".
Pięknej, toteż w całym internecie pełno własnych wariantów jej rozumienia,
ale wszędzie podaje się źródło:

http://bit.ly/13hyGSb
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Pomawiasz mnie, że nie mam racji twierdząc, że metaforę "owoc ciszy"
przypisuje się Matce Teresie z Kalkuty? Nie żyje od 1997 roku,
więc na pewno nie napisała jej po przeczytaniu twojego dzieła :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Pomawiasz mnie, że nie mam racji twierdząc, że metaforę "owoc ciszy"
przypisuje się Matce Teresie z Kalkuty? Nie żyje od 1997 roku,
więc na pewno nie napisała jej po przeczytaniu twojego dzieła :)



W muzyce wystarczyła jedna fraza (odpowiednik metafory w poezji) żeby
uznać - nieumyślną, ale jednak - winę jednego z najlepszych i najbogatszych muzyków świata:

http://bit.ly/104tGKw

Opublikowano

Jeszcze jedno. Ciekawie wygląda ten paragraf:


§ 1. Kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności,
podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności.


w świetle niemerytorycznych, a mających jedynie na celu zniesławienie i umniejszenie
wartości dzieła literackiego
autora, a tym samym zniszczenie jego samego:

- popcorn
- gniot
- itp. - wystarczy poczytać niektóre komentarze pod wierszami w Zetce. Wielu zna je z autopsji i wie, jak się człowiek wtedy czuje.

Tego typu niemerytoryczne komentarze "mogą poniżyć ją (w tym przypadku autora) w opinii publicznej"
i moim zdaniem po to są pisane.

Takie wtręty to nic innego, jak właśnie "narażanie na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności".






Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Robię właśnie archiwum Orga i przyznam, że jestem zażenowany rozmiarem zjawiska,
w którym bezkarnie obraża się autorów pod pozorem komentowania wiersza.
Nie było mnie tu długo i nie myślałem, że aż tak to wyglądało.
Parę przykładów jednego z aktywniejszych pod tym względem - po licznych kropkach poznacie, którego:




.................pozaliryczne dyrdymały udające treść


patetyzujący gniot o charakterze "rżnięcia" styropianem szyby
.................tytuł cokolwiek zużyty posłużyłby tu "cudzysłów"


płasko stempelkowe popierdółki w pozalirycznej treści na bazie częstochowy - kolejny kicz z czarnego luda


jeżeli coś jeszcze może przebić oną poezję, to już tylko słupki drogowe, a tym dorównać nie jest łatwo, autorka owo apogeum ma już w zasięgu intelektualnym...



o to już jest skurwysyństwo i groźba pseudolyterata, najniższych, prymitywnych i fanatycznych lotów, na jaką może się zdobyć tylko taki ciemnogrodzki typ jak zacytowany powyżej troll

wżdy bywało że na wniosek rota moderator mógł usunąć irytujący post spod zaprezentowanego tekstu.

jeżeli taka opcja została zawieszona, to proszę ją przywrócić, jeżeli nie, to publikowanie według zasad serwisu zostanie złamane.................jeżeli natomiast - w co wątpię - powyższy organik zamieści jakieś swoje gówno pod moim tekstem, które będzie miało, choć znamiona gniota, to tekst usunę sam, co pewnie ucieszy owego typa i jeszcze paru "sprawiedliwych"


...............................pamiętnikowy wpis - tak
wiersz(?)..................ani nawet


.....................pospolite dyrdymały


ascetyczne popłyczyny z jakiegoś pomysłu - cokolwiek nadwerężonego


żenująco pretensjonalne brednie w megaotoczce pustosłowia wytrąconej z równowagi grafomanii, która chlipie o wycieraczkę do piedestału

żadna treść do zatrzymania, żaden przekaz...............Gniot? - z pewnością...


Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • milczenie  wplata się w myśli  chciałoby powiedzieć …   nikt nie słucha nie widzi  bólu cierpienia wojen  obok i nie tyłko    życie płynie wartkim nurtem  i na betonie  w szczelinach rosną kwiaty    świat dostrzega tylko siebie  swoje ja  i jeszcze  jeszcze poucza    a my  nam trudno znaleźć klucz  aby się wypowiedzieć    7.2025 andrew   
    • @Migrena zakończenie mega! tak
    • Witam - tak bywa w życiu - ale to mija -                                                                        Pzdr.serdecznie.
    • Mieli po dziewiętnaście lat i zero pytań. Ich ciała świeciły jak płonące ikony, nadzy prorocy w jeansowych kurtkach, wnukowie Dionizosa, którzy zapomnieli, że śmierć istnieje. Wyjechali – na wschód snu, na południe ciała, na zachód rozsądku, na północ wszystkiego, co można rozebrać z logiki. Motel był ich świątynią, moskitiera – niebem, które drżało pod ich oddechem. Miłość? Miłość była psem bez smyczy, kąsała ich za kostki, przewracała na trawie, śmiała się z ich jęków. Ale czasem nie była psem. Była kaskadą ognistych kruków wypuszczoną z klatki mostu mózgowego. Była zębami wbitymi w noc. Jej włosy – czarne wodorosty dryfujące w jego łonie. Na jego ramieniu – blizna, pamięć innej burzy. Jej uda pachniały mandragorą, jego plecy niosły ślady świętej wojny. Ich języki znały alfabet szaleństwa. Ich pot był ewangelią wypisaną na prześcieradłach. Ich genitalia były ambasadorami innej rzeczywistości, gdzie nie istnieją granice, gdzie Bóg trzyma się za głowę i mówi: ja tego nie stworzyłem. Ich dusze wyskakiwały przez okno jak ćmy wprost w ogień – i wracały. Zawsze wracały, rozświetlone. Każdy pocałunek – jak łyk z kielicha napełnionego LSD. Każda noc – jak przyjęcie u proroków, gdzie Jezus grał na basie, a Kali tańczyła na stole, i wszyscy krzyczeli: kochajcie się teraz, teraz, TERAZ! bo jutro to tylko fatamorgana dla głupców. Nie było ich. A potem cisza – tylko ich oddechy, jak fale na brzegu zapomnianego morza, gdzie świat na moment przestał istnieć. Nie było ich. Była tylko miłość, która miała skórę jak alabaster i zęby z pereł. Był tylko seks, który szarpał jak rockowa gitara w rękach anioła. Było tylko ciało, które płonęło i nie chciało gaśnięcia. Pili siebie jak wino bez dna. Palili siebie jak święte zioła Majów. Wciągali się nawzajem jak kreskę z lustra. Każdy orgazm był wejściem do świątyni, gdzie kapłani krzyczeli: Jeszcze! Jeszcze! To jest życie! A potem jeszcze raz – jak koniec kalendarza Majów. Byli młodzi, i to znaczyło: nieśmiertelni. Byli bezgłowymi końmi pędzącymi przez trumnę zachodu słońca. Byli gorączką. Ich dusze wyskakiwały przez okno jak ćmy wprost w ogień – i wracały. Zawsze wracały, rozświetlone. Lecz w każdym powrocie, cień drobny drżał, jakby szeptem jutra czas ich nękał. Kochali się tak, jakby świat miał się skończyć jutro, a może już się skończył, i oni byli ostatnimi, którzy jeszcze pamiętają smak miłości zrobionej z dymu i krwi. Ich serca były granatami. Ich dusze – tłukły się o siebie jak dwa kryształy w wódce. Za oknem liście drżały w bladym świetle, jakby chciały zapamiętać ich imiona, zanim wiatr poniesie je w niepamięć. Ich wspomnienia – nie do opowiedzenia nikomu, bo nie ma języka, który wytrzyma taką intensywność. Wakacje były snem, który przekroczył sny. Były jedynym miejscem, gdzie Bóg i Diabeł zgodzili się na toast. Oni – dzieci światła, dzieci nocy, dzieci, które pożarły czas i nie umarły od tego. Jeśli ktoś pyta, kim byli – byli ewangelią spisaną spermą i łzami. I gdy noc gasła, ich spojrzenia się spotkały, ciche, jak dwa ptaki na gałęzi, co wiedzą, że świt jest blisko, a lot daleki. I w ciszy nocy, gdy wiatr ustawał, słychać było tylko szelest traw, a świat na zewnątrz, daleki i obcy, czekał na powrót, którego nie chcieli. Byli ogniem w płucach. Byli czymś, co się zdarza tylko raz. I zostaje na zawsze. Jak tatuaż pod skórą duszy.          
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...