Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

zdania
wypowiadane ze zrozumieniem
są bardziej lubiane.

czekamy na nie
z szacunkiem. słuchamy
ładnie ułożonych. uśmiechnięte
odpowiadają nawet niepytane.
jak szybko zapominamy:
listonosz nie roznosi listów w butelkach

słowa
najważniejsze są te
które przetrwają wystarczająco długo

mają dużo do powiedzenia
panoszą się ważniejsze od ciszy
biegnąc od ust do ręki pamiętane
kiedy padały z prędkością
trudną do oddania

tak często brakuje nam słów bo
nie wszystko jeszcze zostało nazwane
Opublikowano

wypowiedzi
naturalnie niewydumane
sycą miło

oczekujemy na nie
wsłuchujemy się w nie z szacunkiem
przyjmujemy z zadowoleniem
odpowiadają nam nie pytane
pustosłowne zapominamy
wstydzimy się gołosłownych

cegiełki prozy i liryki
w szyku zdaniowym lub lirycznym
przeżywają autorów póki co

myśli zrodzone
w zaciszu umysłu
do głosu dochodzą wraz z biciem serca
i kliknięciami zestawiającymi litery w słowa
nieuchwytne umykają
czasem niknąc bezpowrotnie

najczęściej brakuje myśli bo
w słowniku i w głowie słów dosyć

Opublikowano

Lubimy słuchać ładnych, miłych zdań, nawet jeśli są one czysto kurtuazyjne bądź "dla zbycia". Łatwo dać się nabrać.

Najważniejsze chyba jest pierwsze zdanie, ważniejsze nawet od "słowa
najważniejsze są te
które przetrwają wystarczająco długo" - wymieniłbym zresztą "są" na "te". Zawsze coś zostaje w pamięci, ważne, by nas wzbogacało.

Ciepło pozdrawiam :)

Opublikowano

Wiersz budzi we mnie wiele przemyśleń i skojarzeń, dotyczących mowy i komunikacji. To dobrze, bo chyba o to chodziło?
To, co najważniejsze, nie zostało nazwane, czujemy to tylko intuicyjnie i możemy wyrażać tylko symbolami, metaforami i baśniami.

Opublikowano

Często słowa pierwsze, najważniejsze, zostają z nami na długo, bywają i ostatnimi (np."mama", "tata"). Fakt; " tak często brakuje nam słów bo nie wszystko jeszcze zostało nazwane" (piękna puenta)! I to porozumienie bez słów, jest najcenniejsze.
A w życiu - wiadomo- bywa różnie i zbędne słowa, wypowiadane w złości, teź zapadają na długo w pamięć, ale bolą.
Domyślam się, że jak jest "komunikacja I", to będzie i ciąg dalszy
w tej tematyce? Ten mi sie podoba, czekam na nastęne, serdeczności
- baba

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Tak zamierzam, Izo, pociągnąć to trochę, bo jak wspomniałam wyżej, o tym można bez końca. Z góry wiem, że nie uda mi się wszystkiego w tej materii nazwać... :))
Twój wpis bardzo mnie poruszył.
Pozdrawiam, Grażyna
:)
Opublikowano

Słowa, słowa, słowa wile słów, lecz nie wszystkie są nam miłe, niektóre bolą, ranią, więc zdecydowanie wolimy, kiedy obdarzani jesteśmy tymi dobrymi, miłymi, dobrze też, kiedy komunikacja jest zrozumiała itd rzeczywiście można bez końca. Ciekawie. Pozdrawiam:)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Nie wiem, jak doszło do przeoczenia, ale to nie moja wina...
Chyba słabe wytłumaczenie?
:)))
Z ostatnimi, święta racja, ale zawsze to jakieś wytłumaczenie, prawda?
Taka nasza natura (:
Serdeczności z przeprosinami
:)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Buch!    Rach!   Ciach!   Maszyna  Czy strach?   I życie ukryte  Za zasłoną świadomości    Bo czas nie ma  Dla nikogo litości    Gdy pędzi za nieznanym 
    • MRÓWKI część trzecia Zacząłem się zastanawiać nad marnością ludzkiego ciała, ale szybko tego zaniechałem, myśli przekierowałem na inny tor tak adekwatny w mojej obecnej sytuacji. Podświadomie żałowałem, że rozbiłem namiot w tak niebezpiecznym miejscu, lecz teraz było już za późno na skorygowanie tej pozycji.  Mrówki coraz natarczywiej atakowały. W pewnej chwili zobaczyłem, że przez dolną część namiotu w lewym rogu wchodzą masy mrówek jak czująca krew krwiożercza banda małych wampirów.  Zdarzyły przegryźć mocne namiotowe płótno w 10 minut, to co dopiero ze mną będzie, wystarczy im 5 minut aby dokończyć krwiożerczego dzieła. Wtuliłem się w ten jeszcze cały róg namiotu i zdrętwiały ze strachu czekałem na tą straszną powolną śmierć.  Pierwsze mrówki już zaczęły mnie gryźć, opędzałem się jak mogłem najlepiej i wyłem z bólu. Było ich coraz więcej, wnętrze  namiotu zrobiło się czerwone jak zachodzące słońce od ich małych szkarłatnych ciałek. Nagle usłyszałem tuż nad namiotem, ale może się tylko przesłyszałem, warkot silnika, chyba śmigłowca. Wybiegłem z namiotu resztkami sił, cały pogryziony i zobaczyłem drabinkę, która piloci helikoptera zrzucili mi na ratunek. Był to patrol powietrzny strzegący lasów przed pożarami, etc. Chwyciłem się kurczowo drabinki jak tonący brzytwy, to była ostatnia szansa na wybawienie od tych małych potworków. NIe miałem już siły, aby wspiąć się wyżej. Tracąc z bólu przytomność czułem jeszcze, że jestem wciągany do śmigłowca przez pilotów. Tracąc resztki przytomności, usłyszałem jeszcze jak pilot meldował do bazy, że zauważyli na leśnej polanie masę czerwonych mrówek oblegających mały, jednoosobowy zielony namiot i właśnie uratowali turystę pół przytomnego i pogryzionego przez mrówki i zmierzają szybko jak tylko możliwe do najbliższego szpitala. Koniec   P.S. Odpowiadanko napisałem w Grudniu 1976 roku. Kontynuując mrówkowe przygody, następnym razem będzie to trochę inną historyjka zatytułowana: Bitwa Mrówek.
    • Ma Dag: odmawiam, a i wam Doga dam.        
    • Samo zło łzo mas.    
    • Na to mam ton.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...