Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

To dosyć stary utwór, przypomniał mi o nim wiersz Baby Izby ,,stare fotografie są jak powroty" więc go wyszperałem i opublikowałem.
Był kiedyś taki trend,że co niektórzy poeci każdy nowy wers rozpoczynali z dużej litery.

Pajęczy kurz jest metaforą upływającego czasu, na strychach w czasach niegdysiejszych unosił się specyficzny zapach przeszłości, taki strych był u mojej babci gdzie królował kurz z pajęczyną pospołu.

Opublikowano

Tak, od razu skojarzył się z wierszem Baby Izby... Miejsca, w któych żyliśmy jako dzieci, zapomniane przez lata, później odżywają we wspomnieniach. Zapach domu zawsze jest bliski, choćby ów dom był bardzo daleko. Barwny, ciepły wiersz, który trzeba zabrać :)
Pozdrawiam :)

Opublikowano

Rozumiem, jest to kiedyś dawno dapisany wiersz.
Jest w nim dużo ciepła, sentyment do starych fotografii i dzieciństwa.
Na obecne czasy, warto by go troszeńkę zretuszować.
Ja swój chyba również poddam retuszowi.
Pozdrawiam
- baba

Opublikowano

To,że ten wiersz się tutaj pojawił to tylko dzięki Tobie, bo przypomniałaś mi o nim.
Ja jednak swojego wiersza nie będę przerabiał. Tak go kiedyś napisałem i tak już posostanie ale dziękuję za podzielenie się swoimi spostrzeżeniami. Usunąłem tylko te duże litery by płynniej się czytało.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Niektóre swoje też pozostawłam, mam zapisane, cieszą gdy
je sobie czasem przeglądam. Kilka miałam na warsztacie, po obróbce
są jednak lepsze, można tak i siak.
Ty w swoim wierszu przypomniałeś mi o jeszcze jednym ważnym elemenie staroci: zapachu. Ja również lubię poczuć tę szczególną woń. Serdeczności
- baba
Opublikowano

Stare fotografie mają swój niezaprzeczalny urok. Może to ta czarno-biała tonacja. Prosty, krótki wiersz, bez żadnych udziwnień i wyszukanych metafor.
Podoba mi się
Może jedynie sformułowanie "przestarzałe strychy" nie jest specjalnie trafione, jak dla mnie.
Pozdrawiam
Lilka

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dziękuje, ale w tamtym już nie. Może jakiś inny napiszę o zapachach?? Pamiętam, że jako dziecko, wąchałam przedmioty a zwłaszcza druk: książki, czasopisma dla dzieci, zasuszone kwiaty,
nawet gazety.
Lubiłam również zapach benzyny.
A co do "bardziej wartościowe", to nigdy nie wiadomo, jak wycenić
myśl, która cenniejsza. Jesteś po prostu skromnym człowiekiem.
Serdeczności
- baba
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


W tamtym czasie kiedy te strychy pełne skarbów przeszłości jeszcze były takie sformułowanie rzeczywiście do najszczęśliwszych nie należało lecz czasami tak sobie myślę,że w naszej rzeczywistości kiedy strychy bywają zadbane i zagospodarowane a nawet przerobione na część mieszkalną to określenie nabrało chociażby odrobinę szlachetności.
Dziękuję za czarno - białą tonację.
Opublikowano

Jest tu duszno, chyba od przymiotników, 1 wers/ 1 przymiotnik (lub imiesłów)
Ja wiem, na strychach przeważnie zagęszcza się atmosfera, ale nie trzeba tego dusić nadmiarem słów:

zapach scen
z tajemniczego świata
na fotografii
zachowała atmosfera
dzieciństwa

rozbieganego między
kurzem i pajęczynami
na strychu


A może nawet da się ująć w klamrę tytuł z zakończeniem:
"w świecie zaklętym na strychu"?

Jak dla mnie, tyle wystarczy. Ale wiersz jest Twój.
Pozdrawiam
:)









Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Witaj - super - fajnie napisane -                                                         Pzdr.
    • jak kwiat Orchidei który nie więdnie bo czuje cud boskości tak ptak Słowiański leci obłędnie w swej doskonałości jak liść brzozy co spocznie na swym nocnym wersalu tak drzewo radości popłynie do wiosennego balu gdy tęcza zahaczy o pojezierza na Mazurach zabłyśnie swym promieniem o zboża w nizinnych Wzgórzach jak wiatr co pędzi z wielką ochotą porywczości tak świat zabarwia się z poranną kawą swej skłonności gdzie schody idą do swoich pól na piedestale tych malowniczych wiślanych gór co płoną stale tak łuna co w gwiazdy wleci już jest na swym niebie obłoki nam światłem świecą dotykają jedynie siebie ....[ciepłem stroń matczyna zaraza owianych tajemnicą to wieczna zmaza bo drętwy zgiełk otacza się w niechcianych chmurach a stronniczy śpiew zatacza w murach wielkie to pastwiska w urodzajnym lecie gdy wiara i miłość się dobrze wiedzie wielkie to śpiewy akwarelowe gdy pańskim słowem wystaje w mowę] jak słońce co gorzką łzą zapłacze ten świat plącze się niebiańskim chlebem ja go haczę jak złota rybka co słono słodko lubi zatańczyć a mama swe dziecię chce aby sobie niańczyć jak parasolem otwieram swe ludzkie wrota do drzwi które wypowiem brzmi sobie ta słota jak dach nad drzewem koroną się to czai kocham te łąki co wolno o sarnę odwiedza swój gaj
    • dla nas ta noc pod gwiazdami! a ja....kocham cię życie łez mych winne nie zamienię cie na inne! Wanad. Bizmut. Astat. czy robot może się zadurzyć w wybrance swego serca? oto jest pytanie bzy na wiosnę pachną odurzająco jak słodkie dziewosłęby Jana z Czarnolasu... kurdesz kurdesz nad kurdeszami na bok kieliszki pijmy pucharami !
    • @Christine Cóż mogę tylko powiedzieć, że mam nadzieję że dosięgła go sprawiedliwość za taki czyn. Moje teksty mimo szczegółów, użytego języka i stylizacji to oczywiście fikcja literacka ale prawie zawsze oparta o realne wydarzenia tak z epoki Belle Epoque, dwudziestolecia międzywojennego jak i mojego życia. Kończąc pisać "Akt zza szyby" przypomniałem sobie historię z mojego byłego miejsca pracy, gdy ledwie w restauracji obok mężczyzna zastrzelił swoją partnerkę i siebie przy klientach i obsłudze. To było ze dwadzieścia lat temu ale wiele osób o tym wspominało to była bardzo głośna sprawa. @Lenore Grey To prawda. "Ligeja", "Annabel Lee" czy "Morella". Są takimi utworami Poego. Drugim mistrzem z tej tematyki lecz ukazanej dużo dosadniej, brutalniej i ostrzej jest Baudelaire. U niego dopiero śmierć kobiety, rozkład jej ciała czy zgnilizna są doskonałym podkręceniem jej walorów i wzmagają pociąg mężczyzny. Polecam Ci jego tomik "Kwiaty zła" bo wiem że nie masz szans usłyszeć o nim w szkole.  Ja byłem tym szczęśliwym pokoleniem które jeszcze przerabiało chociaż "Padlinę", "Zwłoki" czy "Spleen", który bardzo kojarzy mi się z utworem jednego z moich ukochanych zespołów Nocturnal Depression.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...