Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Ośmiornica

Alina_Służewska
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

M._Krzywak

M._Krzywak

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Nie ma pan racji. To ispirujący w swej genialności tekst. Wysublimowane metafory dopełniaczowe wywołały we mnie wyobrażeniową eksplozję i kiedy opadł już dym i proch, na dnie popiołu ujrzałem lśniącą jak diament DUPĘ WIERSZA...
:)



To miał pan szczęście. Ja akurat dojrzałem to, co z niej wypadło :(
Alina_Służewska

Alina_Służewska

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Nie ma pan racji. To ispirujący w swej genialności tekst. Wysublimowane metafory dopełniaczowe wywołały we mnie wyobrażeniową eksplozję i kiedy opadł już dym i proch, na dnie popiołu ujrzałem lśniącą jak diament DUPĘ WIERSZA...
:)



To miał pan szczęście. Ja akurat dojrzałem to, co z niej wypadło :(

kiepska prowokacja - wysiłek nadaremny -
wciąż jestem spokojna tylko komuś
z powodu wiersza puszczają nerwy

zadam pytanie wprost

czy potrzebna pomoc?

jeśli tak nie odmówię natychmiast
wezwę pogotowie

pozdrawiam
M._Krzywak

M._Krzywak

Opublikowano
Opublikowano

A po co pani potrzebne pogotowie? Zrobić kilka tygodniu przerwy, może pomyśleć, wkleić jakiś wiersz i będzie.
A ja idę się kąpać, przetnę włosami mięsień wody i kuknę źrenicą w spływ, potem przypomnę sobie ten tekst, wykonam obrotowy ruch we wnętrzu i wyskoczę ponad poziomy, czyli ponad wannę. Jednak coś w tym tekściku znalazłem, jestem genialny!

Alina_Służewska

Alina_Służewska

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Za późno

w podskokach pędzi
pogotowie

ija ija ija
toruje drogę

kogut

już bada dwóch
cierpiących

szybka diagnoza - zawał
mózgu panowie

trzaśnięcie drzwi

zniknął ambulans
w powietrzu pozostało

coś

dla
niektórych

nic


(pozdrawiam :)
andrzej_barycz

andrzej_barycz

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Nie ma pan racji. To ispirujący w swej genialności tekst. Wysublimowane metafory dopełniaczowe wywołały we mnie wyobrażeniową eksplozję i kiedy opadł już dym i proch, na dnie popiołu ujrzałem lśniącą jak diament DUPĘ WIERSZA...
:)



To miał pan szczęście. Ja akurat dojrzałem to, co z niej wypadło :(

Z tym szczęściem, to różnie bywa ;)
DUPA może okazać się kradziona (bywało, bywało...) a "kwiaty ogrodu wyobraźni", o których pan wspomina, to (sądząc po fetorku) autentyk :)

Alina_Służewska

Alina_Służewska

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Nie ma pan racji. To ispirujący w swej genialności tekst. Wysublimowane metafory dopełniaczowe wywołały we mnie wyobrażeniową eksplozję i kiedy opadł już dym i proch, na dnie popiołu ujrzałem lśniącą jak diament DUPĘ WIERSZA...
:)



To miał pan szczęście. Ja akurat dojrzałem to, co z niej wypadło :(

Z tym szczęściem, to różnie bywa ;)
DUPA może okazać się kradziona (bywało, bywało...) a "kwiaty ogrodu wyobraźni", o których pan wspomina, to (sądząc po fetorku) autentyk :)



beznadziejny przypadek -
wyjątkowo oporny na leczenie -
ale może nie jest

za późno

w podskokach pędzi
pogotowie

ija ija ija
toruje drogę

kogut

już bada dwóch
cierpiących

szybka diagnoza - zawał
mózgu panowie

trzaśnięcie drzwi

zniknął ambulans
w powietrzu pozostało

coś

dla
niektórych

nic






M._Krzywak

M._Krzywak

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Nie ma pan racji. To ispirujący w swej genialności tekst. Wysublimowane metafory dopełniaczowe wywołały we mnie wyobrażeniową eksplozję i kiedy opadł już dym i proch, na dnie popiołu ujrzałem lśniącą jak diament DUPĘ WIERSZA...
:)



To miał pan szczęście. Ja akurat dojrzałem to, co z niej wypadło :(

Z tym szczęściem, to różnie bywa ;)
DUPA może okazać się kradziona (bywało, bywało...) a "kwiaty ogrodu wyobraźni", o których pan wspomina, to (sądząc po fetorku) autentyk :)



Nie kradzione, tylko zaczerpnięte, tak to się teraz nazywa. Jednak teraz "poeta" pomyślał sam i katastrofa.

wyskok

ponad

(ciekawe kiedy zleci na zęby :)
Alina_Służewska

Alina_Służewska

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Nie ma pan racji. To ispirujący w swej genialności tekst. Wysublimowane metafory dopełniaczowe wywołały we mnie wyobrażeniową eksplozję i kiedy opadł już dym i proch, na dnie popiołu ujrzałem lśniącą jak diament DUPĘ WIERSZA...
:)



To miał pan szczęście. Ja akurat dojrzałem to, co z niej wypadło :(

Z tym szczęściem, to różnie bywa ;)
DUPA może okazać się kradziona (bywało, bywało...) a "kwiaty ogrodu wyobraźni", o których pan wspomina, to (sądząc po fetorku) autentyk :)



Nie kradzione, tylko zaczerpnięte, tak to się teraz nazywa. Jednak teraz "poeta" pomyślał sam i katastrofa.

wyskok

ponad

(ciekawe kiedy zleci na zęby :)

niestety próżne życzenia -
jestem świadoma, że moją twórczością podniosłam poprzeczkę poezji
dość wysoko w górę i to niestety (albo stety) niektórych bardzo boli

stąd kolejny post, który jest też dowodem na to jak
prawdziwe jest powiedzenie -

"tonący brzytwy się chwyta"

oczywiście tu tych tonących jest paru
dobre wiersze tak ich w oczy palą że z zazdrości sięgają nawet
po oszczerstwo - takie specyficzny kij ale

kij ma dwa końce
w końcu początek
czy w początku koniec

koniec uderza
czy uderza początek

kij wyrwany z dłoni
początek końcem
uderza końca początek

zatem tę nieprzyjemną
jałową "rozmowę"
w ten sposób
kończę


pozdrawiam

P.S.
proszę już więcej nie zabierać mi cennego czasu
Alina_Służewska

Alina_Służewska

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




termin literacki:

[quote]
Grafomania - dosłownie mania pisania, chorobliwa potrzeba pisania utworów literackich o niskim poziomie artystycznym.


wiedziałam, że zaboli ale
że zamroczy nie wiedziałam -

grafomania w pana wydaniu - przeżytek -
proszę się bardziej postarać
kej ja się postarałam

pozdrawiam

maria_bard

maria_bard

Opublikowano
Opublikowano

"jestem świadoma, że moją twórczością podniosłam poprzeczkę poezji
dość wysoko w górę i to niestety (albo stety) niektórych bardzo boli"

Nie wierzę oczom. Pani ktoś za to płaci, bo innej przyczyny pisania czegoś podobnego nie dostrzegam. Jak Doda - im gorzej, tym więcej "klików" i awanturka o badziewie gotowa. Gratuluję sławy!

Tyle, że to nie jest poezja na poziomie powyżej cala nad ziemią. Samo poczucie takiej pewności dyskwalifikuje i autorkę i jej "twory".

aluna

aluna

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



zastosowane przez drugą osobę kontrasty
bywają czasem zaskakujące tym bardziej jeśli różnią się od obrazu
jaki jest zarysowany np. w moich odczuciach czy głowie ale to naturalne
bo jakże złożoną różnorodną i tajemniczą istotą jest człowiek

pozdrawiam



Poetko , wracam do wiersza (nie tylko ja tak powracam) , intryguje mnie antyteza, mam nadzieję ,że trafnie !
Od skrajności po skrajność , dobiegamy ...mety!

Serdecznie !
Hania




aluna

aluna

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



zastosowane przez drugą osobę kontrasty
bywają czasem zaskakujące tym bardziej jeśli różnią się od obrazu
jaki jest zarysowany np. w moich odczuciach czy głowie ale to naturalne
bo jakże złożoną różnorodną i tajemniczą istotą jest człowiek

pozdrawiam



Poetko , wracam do wiersza (nie tylko ja tak powracam) , intryguje mnie antyteza, mam nadzieję ,że trafnie !
Od skrajności po skrajność , dobiegamy ...mety!

Serdecznie !
Hania





Alinko u mnie wieje i leje , same errory !
Przepraszam!
Hania
Alina_Służewska

Alina_Służewska

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



zastosowane przez drugą osobę kontrasty
bywają czasem zaskakujące tym bardziej jeśli różnią się od obrazu
jaki jest zarysowany np. w moich odczuciach czy głowie ale to naturalne
bo jakże złożoną różnorodną i tajemniczą istotą jest człowiek

pozdrawiam



Poetko , wracam do wiersza (nie tylko ja tak powracam) , intryguje mnie antyteza, mam nadzieję ,że trafnie !
Od skrajności po skrajność , dobiegamy ...mety!

Serdecznie !
Hania





Alinko u mnie wieje i leje , same errory !
Przepraszam!
Hania

Haniu
cieszę się że wiersz przywołuje
jednak nikt nie jest w stanie przewidzieć przyszłości - to niewiadoma ale za to czuję przy sobie ludzi z krwi i kości a to dzisiaj ważne piękne

dzięki pozdrawiam


  • 2 tygodnie później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • jan_komułzykant
      Wiarołomca

      Przez jan_komułzykant · Opublikowano

      @Nata_Kruk Podejrzewam, że nie za swoje. Musi zakład jaki wygrał, albo sprzedał ;)                                                                                          Pięknie dziękuję. Pozdrawiam.
    • jan_komułzykant
      Ewy żyw Kurp? - I prukwy żywe.

      Przez jan_komułzykant · Opublikowano

      I Kazi lejca, raperom MO reparacje, lizaki...
    • jan_komułzykant
      Taki już los pilota...

      Przez jan_komułzykant · Opublikowano

      @Klip Świetny!!!  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

         
    • Bożena De-Tre
      Przytulność

      Przez Bożena De-Tre · Opublikowano

      @Jacek_Suchowicz -:)
    • Arsis
      Widowisko

      Przez Arsis · Opublikowano

      Powitajmy naszego gościa gromkimi brawami! Jest inny. Może zbyt inny. Odróżniający się zbytnio od swoich sióstr i braci. Od wszystkiego, co wokół się śmieje i drwi, i kąsa...   Panie i panowie! Przed państwem: 3I/Atlas! Kometa wielka jak wyspa Manhattan. Jak rąbnie, będzie po nas. Zostanie co najwyżej trochę kurzu.   Kurtyna!   Ustają szurania krzeseł, pokasływania, chrząknięcia w kłębach papierosowego dymu, w odorze alkoholu, rozpuszczalników...   W zdumionych szeptach rozsuwają się zatłuszczone poły szarej marynarki… Ekshibicjonista! - krzyczą ochrypłe głosy.   Po chwili wahania…   Po chwilowym, jakby potknięciu… Nie! To tylko iluzja. To tylko taki efekt, który aż nadto zdaje się złudny.   Klaun to jakiś? Pokraka? Wymachuje laską w bufiastych spodniach i przydużych butach.   Nie. Zaraz! To nie tak! Zaciskam powieki. Otwieram...   I już wkracza na scenę tryumfalnie, cała w pozłocie, jakby w aureoli świętego widziadła. W mieniącej się zielenią, purpurą, czerwienią osadzonej mocno na skroniach koronie. Roztrząsa swój warkocz, rozpościera. W jakiejś optycznej aberracji, imaginacji, eskalacji…   Powiedz, czemu ma służyć ta manifestacja, ten świetlisty kamuflaż, niemalże boski? Nasłuchuję odpowiedzi, lecz tylko cisza i szum narasta w uszach. Szmer promieniowania.   Jarzy się kosmiczna pustka zamknięta w krysztale. W tej absolutnej otchłani mrozu. W tej straszliwej samotni przemijania.   Materializują się dziwne omamy poprzez wizualizację, która przybliża do celu. Co się ma takiego wydarzyć? Coś przepięknego albo innego. Albo jeszcze innego…   Mario, Maryjo, jakaż ty piękna! I tu jest haczyk. Albowiem jesteś zbyt pociągająca jak na tę świętość zstępującą z niebiesiech.   To niemożliwe!   Mój ojciec wołał cię w trakcie alkoholowej maligny. Wołał: „Mario, Mario!”, tak właśnie wołał, leżąc pijany, zapluty, zmoczony skwaśniałym moczem, zanim skonał w błysku nuklearnego oświecenia. Na szarym stepie, deszczowym, gdzieś na stepie nieskończonego czasu.   W domu drewnianym. Samotnym. Jedynym…   Nie ma już i domu, i cienia, który pozostał po ojcu. Wyparował jak tylko może wyparować ostatnie tchnienie.   A teraz zbliża się mozolnie w jaskrawym świetle, kołysząc biodrami. Maria. Ta Maria jego jedyna... I w tym świetle nad głową skojarzonym z kołem, ze skrzydłem, narzędziem, wiórem, bądź iskrą. Bądź odpryskiem jakiejś odległej gwiazdy. Bądź gwiazdy...   Dlaczego to takie wszystko pogmatwane? Korektura zdarzeń widziana przez ojca. Tuż przed zamknięciem na zawsze zamglonych oczu.   A może to właśnie forma ataku obcego umysłu, jakieś oddziaływania nieznane?   Ach, gość nasz promieniuje tajemniczym blaskiem i coraz bardziej lśniącym. Płynie. Nadlatuje. Jest już blisko…   (Szanowni Państwo, prosimy o oklaski!)   A on, a ono, a ona… -- roztrąca atomy wszechświata swoim niebiańskim pługiem. I odkłada na boki, jakby lemieszem.   Przestrzeń będzie żyzna.   Wyrosną w niej całe roje, gęstwiny… Zakorzenią się kłębowiska splątań dziwnych i nieokiełznanych rodników zgrzybiałej pleśni, szemrzących od nieskończonego wzrostu.   Pojawi się czerń. I czerń za nią kolejna. I znowu…   O, już widać ogrom przestrzeni pozostawionej w tyle. A w niej pajęczyna. Utkana. Połyskliwa i drżąca… Sperlona gwiazdami jak kroplami rosy.   Ale to nie koniec. To dopiero początek przedstawienia!   Lecz tutaj gwiazda jest o dziwo czarna. Obraca się i wpatruje swoim hipnotycznym, jednym okiem. Na kogo? Na co? Na mnie. Bo na mnie tylko jedynie. I ta gwiazda, ta grawitacyjna czeluść nieskończenia jak czarna dziura...   Chodź tu do mnie, moja ty tajemnico! Chodź… Prosto w moje w ramiona.   Dotknij mnie i olśnij w swojej potędze wniebowzięcia! Albowiem doznałem wniebowstąpienia. Raz jeszcze wznoszę się wysoko. I raz jeszcze przenikam ściany.   Ściana lśni w promieniach słońca. Na razie nie widzę szczegółów i muskam palcami wyżłobienia karafki. Patrzę przez płyn przezroczysty. Patrzę pod światło. I słyszę tak jakby wołanie z daleka. Na jawie to wszystko? We śnie? Wszystko się kołysze…   Lecz cóż to za statek, co rdza go zżera? Cóż to za wrakowisko? Cóż za wielkie zwątpienie?! To jest przejmująco kruche i wątłe. Przesypuje się przez palce proch brunatny.   A tam widzę. A tam wysoko. Przybywa z oddali zbyt wielkiej, by moc to pojąć rozumem.   I jednocześnie mam to w dłoniach i ściskam. Jądro wyłuszczone. Jądro moje jedyne, spalone i sine… tego ciała jedynego, wniebowziętego. Jądro niklowo-węglowe, żelazne...   Jest to tutaj i jednocześnie tego nie ma. Jądro masywne jarzy się w popiele...   Zbyt dużo tego wszystkiego. Za dużo naraz jeden. Nie wiem. Nic nie wiem. Odchyleń w pionie odczuwam zbyt wiele.   Za dużo. Więcej już nie mogę. Butelka ląduje w kącie pokoju z trzaskiem i brzękiem. Z rozprysłymi kroplami wokół cienistych twarzy, wokół wystających zewsząd dłoni, rozczapierzonych palców.   Kołysze się wszystko. Kołysze. Jak na okręcie w czasie sztormu. Szklanki, talerze sypią się ze stołu. Spadają na podłogę z hałasem ostrym jak igła.   Lecz może to moje tylko drżą źrenice? Może to od tego? Ale światło jest majestatyczne i piękne. I równe. I proste. I pędzące na wprost. Na zderzenie ze mną…   A jeśli mnie dotknie – zniknę.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-09-21)      

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...