Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

tych dwoje siwych staruszków
z naprzeciwka jak para dmuchawców
ile lat są już razem

coraz bardziej przygarbieni
gdy idą na spacer ta ręka
co się o nich upomina
coraz mocniej przyciska ich do ziemi

czasem widzę jak kręcą się po mieszkaniu
zajęci tysiącem rzeczy
jakby się ciągle znajdowali
w środku życia
jakby chcieli odpędzić
myśl że to już tylko czekanie

jeszcze nie widzą że z boku
wyrasta czarny cień który
jednego strąci w ciemność
drugiego w samotność

Opublikowano

Poruszyłeś emocje i to bardzo!
Tylko tak bardzo szkoda ,że mało kto zdaje sobie sprawę z tego ,że tak jak i on , (jak los sprawi) , będzie tym staruszkiem z głową pochyloną ku ziemi , ,,,!
Zamyślona!

Pozdrawiam serdecznie z Nowym Rokiem 2013 !

Hania

Opublikowano

Brzmi jak opowieść o umierającym... Poruszające, treściwe...
Inna sprawa, że dopóki jest co robić, dopóki kogoś się ma, dopóty ma się siłę, by walczyć.
Dobry, mocny wiersz, w sam raz na przytłumienie padających kropel za oknem...
Pozdrawiam :)
R. / T.

Opublikowano

Dobry wiersz, zwłaszcza taki przerywnik w tym czasie świąteczno-noworocznym. Dobrze się chwilę zatrzymać, pomyśleć. "Czas tak szybko biegnie" - uznaje się za slogan - do pewnego wieku. Potem zaczyna się go rozumieć.
Serdeczności Noworoczne
- baba

Opublikowano

Masz rację Babo. Jest wiele rzeczy, które rozumiemy dopiero z wiekiem. Np. strach rodziców o nasze bezpieczeństwo dopiero wtedy, kiedy sami jesteśmy rodzicami. Galopujący czas, kiedy życie mamy prawie za sobą. Można by podać jeszcze wiele przykładów. Ale tak to już jest z nami, ludźmi. Dziękuję za czytanie i słowa pod wierszem. Pozdrawiam sylwestrowo i życzę wszystkiego co najlepsze w Nowym Roku.
J.

Opublikowano

jeszcze do niedawna patrzyłem na takich staruszków z ogromnym sentymentem i myślałem sobie : kilka chwil i stuknie nam 25 ... Dzisiaj patrzę z uznaniem . Że niektórym stukło ... To ogromna sztuka być na tyle odważnym , by być gotowym na to wyzwanie , że ktoś może odejść pierwszy i ... czekać w jedności ... Niektórzy jednak się mylą , licząc na lżejszą starość w samotności ... Ten wiersz oby otwierał oczy na to co ważne i godne ... Tak się tam tylko rozgadałem ... :-) A forma wiersza ... no cóż ... mogłaby być trochę lepszejsza :-) Pozdrawiam Janusz serdecznie , C ;-)

Opublikowano

zgadzam się z poprzednikami. od siebie dodam, że poruszyłeś 'wstydliwy' temat. we współczesnym, 'młodzieńczym' społeczeństwie, gdzie wartość rodziny ulega nieustannej dewaluacji, problem starości i umierania jest coraz częściej usuwany z pola widzenia. dzieci przestają opiekować się odchodzącymi rodzicami, spychając ten 'ciężar' na różnego rodzaju opiekuńcze ośrodki. same przeważnie zajęte pogonią za realnymi bądź złudnymi zyskami, pozbywają się kłopotu, jednocześnie spuszczając na te sprawy zasłonę dającą pozorne poczucie nieistnienia problemu.
pozdrawiam i do poczytania :)
Wszystkiego dobrego w nowym roku!

Opublikowano

Przepiękny wiersz. To jest to, czego ja się najbardziej w starości boję (bardziej pozostania samej niż własnej śmierci, oczywiście).
Ale wiesz, warto taką cenę zapłacić za miłość. Naprawdę. Jaka by ta cena nie była.

Opublikowano

Dziękuję Cezary za Twoje rozgadanie. Lubię komentarze, które dają feedback, z których mogę wyczytać, jako autor, coś dla siebie. Co do formy, to oczywiście można by dyskutować. Pytanie: dlaczego "Tarnina", Z. Herberta ma taka formę a nie inną?
Pozdrawiam.
J.

Opublikowano

Oxyvio, niczego nie powinniśmy się bać zawczasu, bo to tylko psuje naszą teraźniejszość. Najlepszym wymysłem Boga jest to, że nie znamy naszej przyszłości. Ja, w sytuacji, w jakiej jestem, biorę życie tak, jak się zjawia. Nie myślę o przyszłości.Tobie życzę wszystkiego co najlepsze w Nowym Roku, niechaj moc i miłość będą z Tobą.
Pozdrawiam serdecznie.
J.

Opublikowano

Anno, dziękuję za gratulacje. Twój komentarz to następna podnieta, aby dalej pisać. Czasem męczą mnie olbrzymie wątpliwości. W Nowym Roku życzę wszystkiego, co najlepsze a przede wszystkim dużo zdrowia. I mam nadzieję, że się w tym roku zobaczymy, jak będę w podróży do Katowic. Pozdrawiam serdecznie.
J.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dobrze "podpatrzone".
Miałabym uwagę do I- szej, nie "leży" mi określenie "siwych" i wydaje mi się nieistotne dla wiersza,
że są tymi .. "z naprzeciwka". Zaczęłabym tak..

dwoje posiwiałych staruszków
jak para dmuchawców
tyle lat razem ..

dalej jest dobrze, może w II- giej, za "co" dałabym, która..
Bardzo ładne zakończenie... :)
Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Chyba lepiej brzmiałoby -  nie boję się niczego - nie ma już na nim (na morzu) statków - chyba że rzeczywiście chodzi o statki, które już zatonęły.   Poza tymi drobiazgami wiersz dobry, pozbawiony udziwnień. Nie ogranicza się do prezentacji historycznego folkloru, ale nakłada reprezentację z przeszłości na indywidualny życiorys każdego człowieka, na opowieść o jego wzlotach i upadkach, o granicach jego dążeń, o konfrontacji urojeń z upływem czasu, o wielkości która wietrzeje w zetknięciu z surowością toczącego się swoim własnym torem świata.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Od razu - na wstępie - nie i jeszcze raz nie. Pisanie tzw 'sercem' to takie określenie mające zasadniczo położyć kres dyskusji nad jakością utworu ocenianego według kryteriów literackich. Czyli w wierszu nie mamy szukać oryginalności, ciekawych obserwacji i przemyśleń, poetyckiego wykorzystania języka. Mamy jedynie odczuć czucie Autora i uwierzyć w jego autoprezentację.    Wszyscy chcemy, żeby świat był piękny i dobry, żeby ludzie się kochali, żeby zło nie istniało. To poziom pisania emocjonalnego. Poeta powinien iść dalej, poza to, co wiedzą i czego chcą wszyscy. Wtedy ma szansę wejść na poziom pisania refleksyjnego. W tym wierszu tego boleśnie brakuje.
    • Jak zwykle, ciekawie u Ciebie. To, co zwraca uwagę, to połączenie słownictwa i stylistyki trochę archaicznej (symbolizm chyba będzie najbliżej tego wiersza) z elementami współczesnymi. (Na jednej szali Ekspres Mistyczny, na drugiej knajpka przy torach). To duża sztuka - używać masek i kostiumów, a jednak pokazać coś prawdziwego. O ile teatralność bywa grzechem głównym w poezji, to u Ciebie teatr wraca do swoich źródeł, przedstawienie odbywa się nie tylko w przestrzeni proscenium.
    • Wszystko tu jest konwencjonalne, począwszy od prawd oczywistych, skończywszy na przemyśleniach na tyle ogólnych, że każdy może przytaknąć, zgodzić się, nawet poczuć przyjemne ciepełko kołderki uszytej ze strof.  Gorzej, jak trafi się czytelnik, który wyrósł już z wieku cielęcego i nie potrzebuje tej kołderki, a do pewnych tzw. mądrości życiowych dawno już doszedł samodzielnie, ucząc się na własnych doświadczeniach. Co on znajdzie dla siebie w takim wierszu? Cz ta lektura go wzbogaci? Co wiersz wnosi do wielogłosowej dyskusji, jaką toczą i toczyli ze sobą  twórcy,myśliciele, poprzez swoje dzieła? Do jakiego spojrzenia na świat zachęca, jeśli jednocześnie ten świat tak mocno zawęża, redukuje?
    • Parafraza Mistrza, całkowicie odwracająca sens oryginał. To jest o tyle interesujące, że ten intertekst  ma charakter polemiczny. Odważnie wybrałeś Herberta i utwór, który przed kilka dekad był (zresztą nadal pozostaje) rodzajem etycznego drogowskazu i uczyniłeś go anty-moralitetem, w duchu voltaire'owskiego uprawiania własnego ogródka. Przedostatnia cząstka mówi o prawdziwym życiu. Czym ono jest? Usunięciem się poza nawias? Zazdrośnie strzeżoną stefą komfortu? To jest prawda? Jaka? Czyja?  Utwór buntuje się przeciwko heroizmowi kondycji ludzkiej - ale czy to nie jest jednak jedna z filozofii utopijnych? Nawet broniąc zasadzonych warzyw w ogródku przed złodziejem, domu przed spaleniem się, reanimując człowieka na ulicy trzeba wyjść poza egoistyczne asekuranctwo. Czy jest tu miejsce na oddech? A co z sumieniem człowieka? Wiersz o nim nie mówi, a nawet jest głosem wygodnym dla tych, którzy nie lubią tego Gadającego Świerszcza  w swoim życiu. No chyba, że brniemy w totalną skrajność i skałę Aureliusza zastąpimy beczką Diogenesa.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...