Rzecz swoista

[Jan_Wodnik]

podchodzę do ciebie z cicha z boku
bo rzecz bardzo swoistą pragnę
duszę twą dotknąć
w najczulszym zakamarku odnaleźć
psalmem namaścić opatrzeć
co w celi śmierci czeka na wyrok
podchodzę do ciebie na wdechu
abyś nie przeczuł
by jej nie spłoszyć
gołąb umiera na zawał
koń pada jadąc na rzeź
chcę jak krzew
płonący rozpuścić nienawiść
ogarnąć zimne kąty
otworzyć bramy na tlen
tak ciebie z boku
chcę zaskoczyć tchnieniem
bo przez ducha jestem
na twym ramieniu
kładę dłoń
i w myśli wypowiadam
ego te exorciso
spiritus immunde
in nomine patris et filli
et spiritus sancti

pękło

pokój z tobą
amen

[Zdzisław Antolski]

Przedobrzyłeś trochę, Janku. Takie to wzniosłe i natchnione (przez ducha), że w końcu nie wiadomo o co i po co? Egzorcyzmy jakoweś odprawiasz?

[Zdzisław Antolski]

Jak się kurna trzymasz ziemi, to lepiej na tym wychodzi twoja poezja!!!

[Jan_Wodnik]

Tak to jest egzorcyzm. Wiadomo że wiersz tym samym specyficzny. Dzięki za komentarz. Pozdrawiam.