Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

medytacja zrudziałych liści
to zwyczajność obcowania
chryzantem z kamieniem -
najżywsza retrospekcja

choć tyle pór z wiatrem
wciąż oddane drzewo
szeptem odtajnia ciszę
za mgłą

im bliżej tym trudniej
w górę

potykam się o kalendarz
i wypadam z odwagi
ale wierność echem
prostuje szlak miłości

w kwaterze westchnień
bywają uczucia silniejsze
niż śmierć

wzruszony listopad we mnie
płonie

Opublikowano

Wkrótce wielu z nas podąży tym szlakiem.
Nasze cmentarze bywają pięknymi parkami. Na szczęście.Trochę za gęsto mi w tych wersach, Krysiu:

potykam się o kalendarz
i wypadam z odwagi
ale wierność echem
prostuje szlak miłości

proponuję czegoś uniknąć: nie wiem, czy "wierności", czy "miłości".

Sprawdźmy:


potykam się o kalendarz
i wypadam z odwagi
ale wierność
prostuje szlak


teraz nie ma obu, i jest klar. Zobacz, Krysiu.
Ale to oczywiście moje spojrzenie.
Wiersz piękny. I tak.

Cieplutko,

Para:)

Opublikowano

Krysiu mnie także ujęło
to
:"...potykam się o kalendarz
i wypadam z odwagi
ale wierność echem
prostuje szlak miłości..."

Dlatego ,że wymowna jak dla mnie nazbyt , bo właśnie byłam z chryzantemami tam przy kamieniu !
Niedawno napisałam haiku po przemyśleniach!

Tam i tu

przypięłam kwiaty
chryzantemami wonią
piękny obelisk

Serdecznie !
Ja

Opublikowano

zbyt emocjonalne podejście do sprawy bo Krysia pisać luźniej i zwarciej i dosadniej :-) Tutaj czytam pewne słowa i zwroty nie pod wpływem weny , a jakby żeby jakoś powiązać ... Oczywiście temat ważny i próba szlachetna . Bez żadnego ale tylko dwie : czwarta i ostatnia :-)
Serdecznie ;-)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Aniu, Twoje spojrzenie jest z dystansu, moje "dotyka" sercem. Zawsze b. cenię Twoje sugestie, ale w tym wypadku, wybacz - wycięłaś to, co dla mnie ma najczulszy osobisty wymiar: "wierność echem" ma tu metaforyczne znaczenie...i właśnie, choć jest już tylko "echem", wciąż "prostuje" szlak miłości (za (metaforyczną) mgłą)

Dziękuję za "piękny wiersz" :)))

Cieplutko pozdrawiam - Krysia
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Hmm...zbliżający się listopad potęguje tęsknotę. Wspominając wspólnie przeżyte chwile, zamyślamy się także nad własnym życiem...

Dziękuję, Lilko i serdecznie pozdrawiam :-)
Krysia
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Wiesz, co? Nie gniewaj się, ale mam takie odczucie, że tym razem chyba "nie zrozumiałeś" wiersza. Tu nie ma nic "kombinowanego", wiersz powstał niemalże w jednej chwili właśnie w tym dla mnie najdroższym miejscu...zresztą tytuł delikatnie sugeruje "osobistą dedykację". Nie pisałam tego wiersza ze względu na "listopadowy czas" ale z osobistej potrzeby serca. To tyle wyjaśnienia :) Cieszę się, że przypadła Ci czwarta i ostatnia, to i tak b. dużo :)
Dziękuję Czarku i serdecznie pozdrawiam :)- Krysia
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


zdecydowanie dobry pomysł :-) Ania napisała po Twojemu !!!
Czarku, już wyjaśniłam pod komentarzem Ani. To jej spojrzenie, za co jestem wdzięczna ale moje jest z pewnych powodów nieco inne i...niech tak zostanie.
Jeszcze raz b. dziękuję za ponowne zajrzenie :))))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Tak, Oxy. Prawdziwa miłość nie odchodzi tylko zmienia wymiar "obcowania".

Dziękuję i serdecznie pozdrawiam :-)
Krysia
Bardzo tęsknię za moją Babcią i Dziadkiem. I chociaż strasznie boli mnie to, że już nigdy nie będę Ich wnuczką, i nigdy nie zobaczę Ich drogich twarzy i rąk, to jednak czuję, że gdybym utraciła tę tęsknotę, stałoby się ze mną coś bardzo złego - straciłabym wielką część samej siebie, myślę, że niewiele mnie by zostało, za mało na zdrowie psychiczne. Dlatego Ich wspominam i ciągle kocham - już nieistniejących. Dla siebie samej.
Serdeczności, Krysiu.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Tak, Oxy. Prawdziwa miłość nie odchodzi tylko zmienia wymiar "obcowania".

Dziękuję i serdecznie pozdrawiam :-)
Krysia
Bardzo tęsknię za moją Babcią i Dziadkiem. I chociaż strasznie boli mnie to, że już nigdy nie będę Ich wnuczką, i nigdy nie zobaczę Ich drogich twarzy i rąk, to jednak czuję, że gdybym utraciła tę tęsknotę, stałoby się ze mną coś bardzo złego - straciłabym wielką część samej siebie, myślę, że niewiele mnie by zostało, za mało na zdrowie psychiczne. Dlatego Ich wspominam i ciągle kocham - już nieistniejących. Dla siebie samej.
Serdeczności, Krysiu.
hmm...mnie jest łatwiej, bo ja wierzę, że ich spotkam - moja tęsknota jest radosną nadzieją :))
Dziękuję, że podzieliłaś się swoimi odczuciami. Szczerość jest niezbędna, aby ludzie mogli siebie wzajemnie zrozumieć bez sprzeczania się o to, kto ma najlepszy sposób na życie. Rozuniem Cię i współczuję. Sama mam po "tamtej stronie" nie tylko dziadków, rodziców ale malutkie dzieci i męża...wiara pomaga mi normalnie żyć, bo daje nadzieję...

Cieplutko pozdrawiam, Oxy :-) Krysia

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Berenika97 Pozwoliłem sobie trochę zmienić, w dobrej wierze i z szacunkiem:   Już idzie, by stanąć blisko, tam gdzie Jej szukasz codziennie. Wzlot uczuć, gorąc serca, to wszystko, co wam do szczęścia potrzebne.
    • @sisy89 Dużo tu czułości, delikatności, ale też dojrzałości w spojrzeniu na relację. Nie ma tu taniego romantyzmu — zamiast tego jest refleksyjność i intymność, co czyni wiersz naprawdę wartościowym.
    • @Berenika97 Piękna, dojrzała fraszka z mocnym przekazem i subtelną puentą. Porusza tematy bliskie każdemu i czyni to z klasą.
    • @Waldemar_Talar_Talar To dojrzały, refleksyjny utwór. Mimo prostoty języka niesie głębokie przesłanie. Można go odczytywać jako próbę oswojenia się z tym, co nieuchronne – i to właśnie czyni go wartościowym. Twój wiersz porusza uniwersalne, trudne tematy: śmierć, smutek i żal. Są one ujęte jako nieuniknione elementy ludzkiego życia – „życiowe wariacje” – co jest trafnym i filozoficznym podejściem.
    • siedzę w tym barze z piwem za dwa dolce i dziwką, co pachnie jak spalony toast. wszyscy tu czekają — na koniec zmiany, na wygraną w totka, na śmierć z klasą. a klasa tu umarła w '87. facet obok gada o swojej kobiecie, że go zdradziła z pastorem. pastor podobno ma lepsze auto, i większe poczucie winy. może też większego fiuta — nie wiem, nie pytam. w łazience śmierdzi krwią i wybielaczem, jakby ktoś próbował zedrzeć z siebie czas paznokciem. kiedy wracam do stolika, kelnerka mówi mi, że wyglądam na zmęczonego. mówię jej, że to nie zmęczenie, to życie mnie przeżuło i wypluło jak pestkę wiśni. śmieje się. ma ładne zęby jak na kogoś, kto widział tyle, co ja. wracam do domu, pies szczeka, kot nie żyje, a listonosz zostawił rachunek za wodę, której nie mam i światło, którego nie chcę. odpalam papierosa, patrzę w ścianę, i myślę, że jutro będzie dokładnie takie samo. i to, kurwa, najlepsze, na co mogę liczyć.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...