Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

sobota nie pachnie jak wtedy
przychodzi powiedzieć
bądź dzielny i śmiej się

kiedyś mieliśmy czarne płyty
uciekały z nas równiny
a wnikały wschody
jakby od nich zależała cała roślinność

potem wystające listki z rękawa
muskały wnętrze dłoni
i szukaliśmy graala

na koncertach
pod stadionem
obok klatki

każdy swojego

bo stoły przecież
nie muszą być okrągłe

Opublikowano

Jak zwykle - szyfr:-)

Tym razem romantyzm włączony w teraźniejszość.

Pod ściśniętą formą jest schowana fabuła. Szukanie wygranej w powszedniości.
Nie dla każdego oczywistej. Są wybrani. Ci mają specjalne karty w rękawie, ale te nie zawsze są wygrane. Nawet piki:-)

Staram się jak mogę, ale nie o to chodzi. Bawi mnie rozmaitość interpretacji za Okrągłym Stołem.

Bardzo piękny wiersz. Czytałam kilka razy.
Pozdrowienia. Elka.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Szyfr jak nic - moje drugie imię to Enigma:)
Elu - dziękuję, czasami mam obawę, że czytelnik zrezygnuje z odszyfrowywania - ale trudno - powiedzenie wprost już nie jest tak ciekawe:)
Pozdrawiam:)
Opublikowano

"Rycerze", więc szukam trochę "waleczności" i znajduję, pomiędzy tym, co zapisałaś.
Pierwsza baaardzo pojemna, choć to tylko trzy wersy... dalej rozwinięcie, a raczej to, co kiedyś i wtedy było tak,
jak miało być zawsze.. do momentu, kiedy szukanie graala rozbiło się na dwa tory... a stół, jasne, nie musi być okrągły..
(ba, może go w ogóle nie być.. ;) Jest dobrze dla mnie.
Malutkie ale, wolałabym.. śmiej się oraz bez "i" przed.. szukaliśmy graala.
Pozdrawiam... :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


W sumie czemu nie, likwiduję inwersję, a co do "i" - niby wiem, że powinno się takiego czegoś unikać, ale nie chcę zaburzyć płynności, czuję że akurat tutaj pasuje.
Dzięki za uwagi i wniknięcie w wiersz:)
Pozdrawiam.
Opublikowano

Wiersz z tych fajniejszych, na temat którego tutejsza publika w większości nie ma nic do powiedzenia.
Nie pasuje mi w nim takie swoiste "rozmemłanie" (mam nadzieję że autorka zrozumie o co mi cho-). Widzę go tak:

"rycerze

w sobotę nie pachną
przychodzą powiedzieć bądź dzielny
śmiej się

kiedyś czarne krążki
uciekały równiny wchodziły świty
od nich zależała roślinność
wystające listki
z rękawa

szukaliśmy graala
na schodach
pod sklepem
w parku

każdy swojego"

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Autorka rozumie o co cho- i lubi kiedy ktoś sobie wariuje z jej wersami - na zdrowie:)
Niemniej "rozmemłanie" jest kolejnym krokiem w poszukiwaniach. Tym razem, ma być swobodne w czytaniu, stąd taki układ, ale przeczytałam z zainteresowaniem Twoją wersję:)
Pozdrawiam.
  • 4 tygodnie później...
  • 2 tygodnie później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Berenika97 wiersz jest absolutnie przepiękny i jednocześnie tak głęboko poruszający !   to, w jaki sposób potrafiłaś ubrać w słowa ból, samotność i dojrzewanie w chłodzie, jest mistrzowskie.   obrazy, których używasz, są niezapomniane.   wyrażenie "sny wędrowały boso po zimnej podłodze" trafiło prosto w serce - to jest czysta poezja !   podziwiam Cię za wspaniałą puentę: "Nauczyłaś się wszystkiego od końca".   to zdanie zamyka cały wiersz w sposób perfekcyjny, pozostawiając czytelnika w zadumie.       Nika. pięknie napisane.      
    • @Berenika97 Ten wiersz to połączenie minimalizmu, psychologii i delikatnej metaforyki. Bez ckliwości ale z wielkim ładunkiem empatii  dotyka rzeczy bolesnych, ale nie popada w tani sentymentalizm, przedstawiając obraz traumy i emocjonalnego deficytu.
    • @Migrena Ten wiersz jest jak precyzyjny sejsmograf. Nie rejestruje tylko drżenia ziemi, ale drżenie samego Bytu – to pierwsze "pęknięcie w nieskończoności", z którego narodziła się świadomość. Uchwyciłeś w słowach coś, co zwykle skrywa się w milczeniu - ten fundamentalny paradoks człowieka. Jesteśmy "niedorobionymi aniołami", "boskim szkicem", który nosi w sobie "odcisk palca Stwórcy", a jednocześnie "buntem dziecka, które zgubiło drogę do domu" i wciąż ściska w kieszeni klucz, nie pamiętając drzwi. To tekst, w którym się jest – w tej przestrzeni "między światłem a ciemnością", gdzie Bóg milczy "z miłości większej od odpowiedzi", dając nam przestrzeń do budzenia się. Twoje słowa ważą. Mają w sobie gęstość "gliny, która pamięta palce" i lekkość "oddechu, który nie pamięta początku". Nie potrafię inaczej skomentować, tylko iść śladami po Twojej wizji.  To jest tekst o wielkiej odwadze i jeszcze większej precyzji. Świetny! Przepiękny klip   Dlatego właśnie gdybyś nie istniała, Spróbowałbym wymyślić miłość. Tak jak malarz, który własną dłonią Kreśli barwy dnia, I nad swym dziełem nie może wyjść z zachwytu. Tekst pochodzi z

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Może dlatego Bóg, po stworzeniu mężczyzny, uznał, że stać Go na więcej. I wtedy stworzył kobietę. :)
    • czy czytając wiersz wypada płakać  a jeśli  tak to jak  te chwilę nazwać   przeżyciem czy burzą a może to kara  za to że poeta  nie płakał   bo bał się że jego  łzy sens stłumią  rozmażą a to  może zaboleć   czy czytając wiersz wypada łzy ronić czy może lepiej zaklaskać
    • Nie można cię winić, że nie umiesz śnić, gdy w twoim domu gasło światło i nikt nie mówił "kochanie, śpij". Twoje sny wędrowały boso po zimnej podłodze, uczyły się same, czym jest miłość, a czym zaufanie. Zostawiałaś gorzkie ślady na poduszce. Poranek zmywał je – wstydził się czułości. Nie miałaś stołu, pachnącego rozmową, ani filiżanki, co znała dotyk ciepłej dłoni. Nauczyłaś się wszystkiego od końca: modlitwy bez "amen", tęsknoty bez "wróć", siebie bez "kocham".
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...