Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Nad gablotami lekki opar,
jak senny oddech z otchłani czasu.
Klepsydry bez przerwy sypią piasek,
po którym pierwszy człowiek stąpał.

Z pustych oczodołów patrzysz na mnie
stara czaszko, z grobu wyjęta
wbrew bogom, rękami natręta;
Archeolog plądruje legalnie.

Los twój z drobiazgów jest tu złożony.
W mej głowie dziś myśli się wiercą.
Wydaje mi się? Słyszę dzwony?
Tu mowa o życiu a tchnie śmiercią!

Dziś leżysz czaszko w szklanym grobie,
kość, co niczego nie pamięta.
Zwiedzając muzeum myślę sobie -
To miejsce przypomina cmentarz.

Opublikowano

Bardzo dobre zakończenie, daje do myślenia i powstaje pytanie, czy my też byśmy chcieli być eksponatem, czy nie należy nam się wieczny odpoczynek, ale w spokoju i odosobnieniu?
Smutno się zrobiło. Pozdrawiam.

Opublikowano

A mnie nurtuje pytanie , czyja to była czaszka , bo jak muzeum to eksponat wybitności -przypuszczam , (bo moja sie jeszcze jakimś cudem trzyma)?!
Wiersz inny od wielu , wielu czytanych , oddaje klimat , nastrój nawet lęk- łooj!
I na plus!
Pozdrawiam !
Ja

Opublikowano

no tak...ta czaszka mogła Cię zafrapować, jak mnie niegdyś w muzeum
szkielet-człowiek- nie eksponat z biologii, ale kiedyś z pewnością żył, a był eksponowany w ten sposób- że nawet szyba go nie oddzielała od zwiedzających i dzieci czasem papierki po cukierkach wrzucały na owe szczątki, czy też dotykały. Może skłonić do refleksji- o np. przechowywaniu tego rodzaju" eksponatów" J. serdecznie

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


×
×
  • Dodaj nową pozycję...