Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

nocą łudzą omamy
nad ranem szare godziny
pod makijażem dnia
szalone w pozorach
dla świata

przedłużony czas
nie umie zmierzchać
wciąż rozpala dobro
w sobie ponaglam
płomień

cóż mam
czego bym nie otrzymała


przez kolejne bramki
sprzyja łaskawość
darmo rozdaję

w zamian biorę radość

Opublikowano

Cóż, zazwyczaj otrzymujemy to, co i dajemy (od tego zależy też zwykle to, kogo spotykamy na swojej drodze - w tym raczej nie ma przypadku). Bardzo optymistyczny wiersz, peel musi być dobrym człowiekiem. Oby jak najwięcej takich na naszej drodze życia. Podoba się, zapluszam.
Ciepło pozdrawiam :)

Opublikowano

trudno przed samym sobą ukryć to, co w omamach zamyka szare godziny. dlatego "szaleństwo" czasu podwójnie pozorne, podwójnie zmalowane i odczytywane.
świat odbiera nas z każdym wewnętrznym rozdarciem, zwątpieniem, z każdą potrzebą i pragnieniem, jednakowo subiektywnie.
my sami natomiast wtapiamy się w makijaż dla niepoznaki - bo nasze szarości pozostają pod warstwą różu, nienaruszone.
brniemy dalej...
mimo tego, światło dnia rozmywa wszystkie "zmierzchy" i nie pozwala gasnąć płomieniom.
podsycanie dobra w sobie owocuje płynnością przechodzenia przez kolejne bramki - bez zatrzymania i kolejnych korekt wizerunku...
bo kolejne darowane radości czynią drogę szeroką i jasną. wtedy wyraźnie dostrzegamy to, po co spokojnie sięgamy dla siebie. aż do ostatniej...

Krysiu, dziękuję. Nawet, jeśli odbiegam od Twojego zamysłu, zawsze znajduję w Twoich wierszach ważną dla mnie treść.

pozdrawiam serdecznie,
in-h.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


uwielbiam Twoje interpretacje. poszerzasz zamysł i odkrywasz drugie a czasem i trzecie dno. wiem, ile w to wkładasz własnego czasu (kiedyś też tak szeroko interpretowałam ważne dla mnie treści), dlatego cenię każde Twoje słowo i bardzo, bardzo dziękuję, Kingo :)))

serdecznie pozdrawiam :))
Krysia

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Do Ciebie zawsze zaglądam, ale tutaj mam uwagi. Rozumiem myśl wiersza, ale pierwsza,
trochę dziwnie zapisana, albo czegoś nie doczytuję.
Wers.. "szalone w pozorach dla świata".. pomijam, wybacz.
Czytam prościej pierwszą.
nocą łudzą omamy
pod makijażem dnia
szare godziny

Nie potrafię wyobrazić sobie.. "przedłużony czas nie umie zmierzchać"..
pomijam to słowo. Druga tak mi się czyta.
czas nie umie zmierzchać
rozpala dobro
w sobie ponaglam płomień

Dalej.."przez kolejne bramki sprzyja łaskawość".. dla moich uszu
lepiej brzmi, zachowując te bramki.. przy kolejnych bramkach sprzyja łaskawość..
a może znów czegoś nie łapię. Puenty i kursywy nie ruszam, podobaja mi się.
Zasiedziałam się, jeżeli coś nie tak odczytałam, miej odrobinę litości nade mną... :)
Krysiu, serdecznie pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Janusz, poprzedni wiersz miał inny charakter, ten porusza trudny temat zmierzchania (przemijania) w bezinteresownej "służbie" innym i czerpania z tego radości, choć...ale to w pierwszej...

dziękuję i pozdrawiam b. serdecznie :)))
Krysia
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Do Ciebie zawsze zaglądam, ale tutaj mam uwagi. Rozumiem myśl wiersza, ale pierwsza,
trochę dziwnie zapisana, albo czegoś nie doczytuję.
Wers.. "szalone w pozorach dla świata".. pomijam, wybacz.
Czytam prościej pierwszą.
nocą łudzą omamy
pod makijażem dnia
szare godziny

Nie potrafię wyobrazić sobie.. "przedłużony czas nie umie zmierzchać"..
pomijam to słowo. Druga tak mi się czyta.
czas nie umie zmierzchać
rozpala dobro
w sobie ponaglam płomień

Dalej.."przez kolejne bramki sprzyja łaskawość".. dla moich uszu
lepiej brzmi, zachowując te bramki.. przy kolejnych bramkach sprzyja łaskawość..
a może znów czegoś nie łapię. Puenty i kursywy nie ruszam, podobaja mi się.
Zasiedziałam się, jeżeli coś nie tak odczytałam, miej odrobinę litości nade mną... :)
Krysiu, serdecznie pozdrawiam.
Nato, przede wszystkim najważniejsze jest to, że zadałaś sobie sporo trudu, żeby tak dogłębnie przeanalizować moje "rozmyślania", a przyznam, że niełatwe do odgadnięcia ;) i za to Ci pięknie dziękuję :))

Wszystko w tym wierszu przemyślane i każde słowo ma dla mne znaczenie. Wyrażam się metaforycznie...np. "przedłużony czas" to darowane życie w sytuacji ekstremalnej itp.
Natomiast "przez kolejne bramki" odnosi się do wersu wyżej (kursywa) - "otrzymałam" przez kolejne bramki (sytuacje, okoliczności) itd.
Uff, nigdy nie odkrywam się aż tak, ale ...chciałam Ci podziękować za "zasiedzenie" :)))

Serdecznie pozdrawiam :-)
Krysia
  • 2 miesiące temu...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Nata_Kruk Nata ! Piękna, poruszająca refleksja o ulotności i trwałości jednocześnie.
    • A gdybyś nie istniała -- czy moje kroki miałyby cień, czy tylko głuchy stuk stóp rozsypywałby się o ziemię jak pył zmarzniętych liści? Czy noc nie stałaby się bezdenną studnią o śliskich, zimnych ścianach, z której nie wraca echo, a każdy szept brzmi jak pożegnanie w obcym języku? Bez ciebie -- świat byłby ramą bez obrazu, płótnem pokrytym kurzem ciszy, co nie zna śpiewu, barwą wypłowiałą jak skóra po żałobie, co nie pamięta światła. A jednak pamiętam twój głos, jak ciepły wiatr w letni wieczór, gdy świat na chwilę zapomniał o zmierzchu, a twoje oczy lśniły jak jeziora pod słońcem. Jak malarz, co dotyka pustego płótna palcami pokrytymi popiołem i nie wie, czy to jeszcze sen, czy ostatnie tchnienie, czy tylko przestrzeń między dwiema samotnościami chłodna jak wnętrze zamkniętej dłoni. Gdybyś nie istniała -- dla kogo miałbym drżeć? Ramiona, w których gasną imiona, usta suche jak glina przed deszczem, co nie znają modlitwy -- wszystko byłoby tylko echem w zapomnianej dolinie nocy, gdzie nawet wiatr przestaje mówić. Byłbym jedną z gwiazd, co spada i nie zostawia śladu na skórze nieba, jednym z pyłów tańczących w zimnym świetle poranka, co przychodzi i odchodzi, nie dotykając niczyjej duszy, nawet odrobiną ciepła. Gdybyś nie istniała -- może udawałbym życie, z uśmiechem z porcelany, co pęka od samego spojrzenia, z głosem jak zamarznięta rzeka, która już nie pamięta nurtu. Bo serce zna tylko jedną melodię -- a bez ciebie byłaby niema jak wiolonczela bez strun. Może odnalazłbym sekret istnienia, rozebrałbym świat do kości i z chłodu, z blasku, z pragnienia ulepiłbym cię z oddechu -- żeby patrzeć, jak życie zaczyna oddychać w twoich oczach, ciemnych jak popiół po śnie. A gdybyś nie istniała -- czy ja byłbym czymś więcej niż cieniem bez wspomnień, niż snem, którego nikt nie śni, niż wierszem bez ostatniego wersetu zawieszonym w gardle świata?    
    • @Jacek_Suchowicz A pora robi się wręcz idealna na rosołek. Fajny, pomysłowy wiersz! Pozdrawiam serdecznie

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
    • @andrew - tak byłby inny. Zrzucenie bomby atomowej na miasta w Japonii. Historia to wydarzenia które były- i ich nie można zmienić, w historii wszystko już było,. Historia to wydarzenia, które mogą się powtórzyć.  
    • dziś niebo znikło kot przechadza się między cieniem miasta a ostatnim obłokiem w koszyku śpią pomarańcze po krótkiej podróży zmieniliśmy mapy wkleiliśmy swoje twarze w kolejne fotki nie wiadomo do końca kto zamówił poranny fakultet na wygasły wulkan pamiętam tylko kontrast między rudym futrem a śpiącym owocem
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...