Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

rozwijam węzły w jednym rachunki
w drugim zdrowie trzeci a niech go
strapione jeszcze bije w takt rodzinnego
telefon niech to diabli zaraz trafi szlag
we wszystkim ja czasem uwikłana
piórem odpisuję urzędnicy litości
a moje gdzie lusterko spaćkane
bardzo chciałam podobać się dzisiaj
nie wyszło prasuję piszę calutka wymienna
krążenie biegnie nie w takt
brzęk pomysłów gra

czasu mi brak
brak siebie
dla mnie

Opublikowano

Szlak - czy szlag? Najbardziej podobają mi się dwa ostatnie wersiki - przypomina mi to moje własne " czasem odchodzę od siebie , a potem chcę powrócić jak do czegoś pierwotnego"
to chyba ta myśl właśnie w Tobie i mnie - plus
Pozdrawiam Kredens

Opublikowano

Strasznie zgrzyta budowa tekstu, przez co sprawia wrażenie słabszego. Tekst nie jest do końca przemyślany.


krążenie biegnie nie w takt
brzęk pomysłów gra

czasu mi brak
brak siebie
- Autor nie zdaje sobie sprawy z tego - jak to drażniąco działa na odbiorcę?

trafi szlak - To zamierzone? Jeśli tak, to - co to ma do uwięzienia w rzeczywistości?
Słabo, pozdrawiam,
Piotr

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Witaj Kredensie!Oczywiście ,ze szlag,gnam jak szalona, a czas przelatuje jak woda przez cedzak!
Cieszę sie ,ze mamy podobne bardzo spojrzenie , na wybrane tematy,,,wiesz przecież,,,!
Pozdrawiam!
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dziękuje Piotrze za wnikliwy koment takie lubię!
Po pierwsze , czy Pan wie co miałam na myśli w dwóch pierwszych zacytowanych wersach- jeżeli tak to dodam tylko ,ze słowa : krążenie i brzęk zostaly specjalnie wpisane , bo maja odegrać swoja rolę ,przykuć uwagę czytelnika ze względu na...!
Po drugie:czasu mi brak
brak siebie
dla mnie
Dla mnie jasna i oczywista.
Myślę, ale ma Pan pełne prawo do swojego subiektywnego odbioru! ,
Trafi i szlag jak najbardziej zamierzona, a jak własnie jestesmy uwięzieni to co mówimy ,że cacy o.k.,wręcz przeciwnie,,,!
Pozdrawiam serdecznie!
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Obiór Panie Andrzeju ...subiektywny!
Prawo czytelnika , którego na szczęście nikt nam nie odbierze i dobrze!
Pozdrawiam!


Używa pani "subiektywności" jako antidotum na krytykę.
Obiektywnie stwierdzam, że trudno doszukać się w tekście czegoś, co odróżniałoby go od pogaduszek z sąsiadką na klatce schodowej.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Obiór Panie Andrzeju ...subiektywny!
Prawo czytelnika , którego na szczęście nikt nam nie odbierze i dobrze!
Pozdrawiam!


Używa pani "subiektywności" jako antidotum na krytykę.
Obiektywnie stwierdzam, że trudno doszukać się w tekście czegoś, co odróżniałoby go od pogaduszek z sąsiadką na klatce schodowej.

A co Panie Andrzeju mam napisać że każdy na swoją nutę...!
Na szczęści nie mam w domu klatki schodowej a od pogaduszek na temat pisania , to ma właśnie ten a nie inny portal, a szkoda ,ze nie doszukał sie Pan czegoś ,,,dla...!
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Panie M. Krzywak, jak Pan czyta , to widzi ze nie mam koleżkow w żadnym dziale , piszę w działach pod wierszami , które zatrzymują i odnoszę sie komentarzem!
A że dla Pana słaby , to trudno, pisanie toczy sie dalej!
Pozdrawiam!
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dziękuje Piotrze za wnikliwy koment takie lubię!
Po pierwsze , czy Pan wie co miałam na myśli w dwóch pierwszych zacytowanych wersach- jeżeli tak to dodam tylko ,ze słowa : krążenie i brzęk zostaly specjalnie wpisane , bo maja odegrać swoja rolę ,przykuć uwagę czytelnika ze względu na...!
Po drugie:czasu mi brak
brak siebie
dla mnie
Dla mnie jasna i oczywista.
Myślę, ale ma Pan pełne prawo do swojego subiektywnego odbioru! ,
Trafi i szlag jak najbardziej zamierzona, a jak własnie jestesmy uwięzieni to co mówimy ,że cacy o.k.,wręcz przeciwnie,,,!
Pozdrawiam serdecznie!



Panie Piotrze, i tu jest przykład na to co pisałam gdzie indziej - nie będzie nigdy lepiej.

Pani, aluno, napisała i opublikowała już tony 'wierszy' gdyby je tylko wydrukować i nic a nic z tego nie wynika bo nie są o jotę lepsze niż lat temu ... bo Pani nie słucha. Tworzy te swoje wierszyki jakby to była przetwórnia masowa nie zważając na jakoś wiecznie 'made in china'.
Cóż można i tak. A może takie portale są właśnie do takich celów przeznaczone a każdy kto w takim miejscu szuka poezji jest zwyczajnie frajerem? Zapewne tak.

Pozdrawiam



Opublikowano

Moze Pani oceniać moje wiersze jak sie tylko Pani podoba, święte Pani prawo!
Ale , czytałam komentarze pod Pani wierszami i co,,,?A ja się nie obrażam , bo choćbym chciala je wydać to nie musi Pani nawet na nie spojrzeć!
A pani post to tak zredagowany po...siódmej wodzie , trzeba było wejść z mądrościami wczesniej,,,ot i tyle!

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Nie wiedziałam, że jest poezja kobieca ;)
Jest, zdecydowanie.
Masz rację Miroslawie , może nie kobieca,,,ale pisana przeżyciami kobiety,,,przecież komu jak komu , nie muszę wskazywać poezji "męskiej", ale czytasz i wiesz że są piszący których nie napisałaby żadna kobieta!
Pozdrawiam!

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Maciek.J

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
    • Nie ma to jak turkus morza:)
    • @Robert Witold Gorzkowski To będzie dla mnie przyjemność :) Zawsze piszę wiersz na kartce. Pomazana moim myśleniem :) Póżniej czytam z kartki do notesu samsunga. Poprawiam wariactwa i dopiero wklejam. Kartkę z tworzenia mam. Jest Twoja.   Pewno, że z przyjemnością "wezmę" coś Twojego. Tylko daj adres na priv. Dziękuję.  
    • Odeszła, zanim przyszła. Zeszła z mojego istnienia jak światło gasnące za horyzontem, jak oddech, który znika z powietrza. Nie zostawiła blizn - tylko ciszę, której nie można dotknąć. Byliśmy snem, który się nie zaczął, a jednak obudziłem się z jej śladem na policzku. Byliśmy krwią, w której nie zamieszkało żadne serce, a jednak moja nabrała koloru jej subtelności. Całowaliśmy się w języku, którego nikt nie znał. Teraz gryzę litery rozsypane na portalu, kwaśne, jakby alfabet umarł w moich ustach i wziął ze sobą wszystkie możliwe „przepraszam”. Paragon za nadzieję leżał obok - wyglądał jak wspomnienie. Rozstaliśmy się bez słowa. Jakby ktoś przeciął powietrze żyletką i kazał nam iść w przeciwnych kierunkach we wnętrzu tej samej minuty. Milczenie - ostatnie zdanie. Zostały po niej okruchy, z których nie da się złożyć chleba: ciemne pęknięcia w świetle poranka, guziki z koszuli, której nigdy nie miała, zapach, który pachnie jak zbyt późne pytanie - „czy to coś znaczyło?” – wypowiedziane w próżnię. I włos - kasztanowy, zatrzymany w futrynie światła, jakby cień jej nieobecności miał kolor. I niebieski odblask jej oczu w lustrze, który nie był moim spojrzeniem, ale patrzył na mnie z wyrzutem. I cytryna w lodówce - przecięta, sucha, uśmiechnięta krzywo jak stary żart, którego nikt już nie opowiada, ale wszyscy pamiętają śmiech, bo echo bywa głośniejsze niż głos. Kiedyś wydawało mi się, że w jej głosie słyszę „do zobaczenia”, ale echo powtarzało tylko: „nigdy, nigdy, nigdy”. Czuję się jak jezioro, w które wrzucono skałę - a żadna fala nie powstała. Jak skóra, która pamięta dotyk, choć nie było dłoni. Jak Persefona, która nie wróciła na wiosnę - a ziemia zamilkła na zawsze. A ja - z ziarnem granatu rozgniatanym językiem w ustach pełnych żalu. Zegar tyka, ale wskazówki stoją. Czas oddycha – nie rusza się z miejsca. Chwile gonią się nawzajem, a ja - w tym wszystkim – znowu umieram w rozpaczy. Chodzę po pokoju jak niedokończona modlitwa. Moje mysli - jak koty bez właściciela: gryzą, drapią, miauczą w rytmie rozpaczy. Kładę się na podłodze jak porzucona metafora. Ściany są zrobione z jej spojrzenia, a sufity - z tego, czego nie powiedziała. Kochaliśmy się przez skórę duszy, a teraz moja dusza ma wysypkę z małych, czerwonych „gdyby”. I wtedy pękła szklanka. Nie spadła. Po prostu pękła na stole - jakby nie wytrzymała tego wszystkiego za mnie. Zostało mi echo jej oddechu, rozsypane w głowie jak tabletki LSD w kieszeni po końcu świata. A niebo? Cholerne niebo - ciąży nade mną jak zasłona bez gwiazd, zimna, ciężka, nieprzenikniona. Cisza rozdziera czas na strzępy. Migotanie bez światła. I nikt nie odpowiada.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...