Pierwotny chaos

[Nomen Nescio]

czy to co otacza nas
jest pustką samą w sobie
czy jest coś co trwale
wpisuje się jak fundament
kamień marmur granit
budulec tak czysty
jasny boski nieskażony

zniszczenie
agonia
mrok i czar
upadła zmora imperium
jak ułożony domek
z kart

tak łatwo
głupiec potępia głupca
nie siekierą
lecz słowem

popiół pozostawił barwny ślad
jakiż on pełny och tak głupcze

pierwotny chaos to siła
niedoposkromienia
przeszywa przewierca
buduje niszczy zabija

[Oxyvia]

Czyli wszystko zbudowane jest z pierwotnego chaosu, który jest cały czas obecny w nas samych, aż w końcu wszystko obraca się na powrót w niego? Poniekąd zgadzam się z tym. Porządkujemy świat politycznie, obyczajowo, religijnie, filozoficznie, tworząc nieświadomie coraz to nowy chaos. Porządkujemy naukę, dowiadując się przy tym, jak niewiele wiemy i w jakim chaosie jest nasza wiedza.
Czy o tym jest wiersz?

[NOWA]

A mnie wpadło w oczko:

tak łatwo
głupiec potępia głupca
nie siekierą
lecz słowem

Pozdrawiam:)

[Oxyvia]

No tak, ale... jak się potępia siekierą? ;-)

[Nata_Kruk]

Nomen, treść Twojego wiersza przypomniała mi piosenkę Cz.Niemena "Dziwny jest ten świat", tam..
słowem złym ktoś zabijał jak nożem.. Zamysł wiersza jest czytelny, ale chyba za dużo chciałeś włożyć
w treść, chwilami patetycznie wyszło. Popiół.. barwny ślad.. jakiż on pełny... Próbuj, będzie lepiej.
Pozdrawiam... :)