post factum

[vice]

gdy ściemniło nam obraz zawieruszyliśmy poglądy
i rozwiesiliśmy pranie. dziś - słoneczne czyste
od nadmiaru porannych uśmiechów do lustra
i rozbieganych wokół szarości świeczek. chodniki

same wchodzą nam pod nogi. poozostaje udawać
alladyna lub wierzyć że bajki też kiedyś się kończą.
dziś gładko wyrastają schody do mnie a ja - schodzę.
nie lewitujemy. schodzimy na ziemię i rozpalamy wspólne imię.

[Joanna_W.]

Jest ciekawie. Bardzo ciekawie. Podoba mi się sposób w jaki podmiot mówi o przemieszczaniu się w czasie i przestrzeni. Tylko jednej metafory nie umiem odczytać w stopniu zadawalającym moją koncepcję interpretacyjną. Chodzi mi o ostatnie zdanie.

A.

[vice]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

hm. chodzi o to że jest w nas odpowiedzialność - poczucie rzeczywistości i wyobtraźnia ( żeby nie mówić marzenie bo nie chodzi tylko o dobro dla siebie ). fajnie byłoby znaleźć złoty środek tak więc "my" nie lewitujemy już. schodzimy na ziemię i rozpalamy wspólne imię. no bo i ta i ta część mnie nazywa się vice :o))))
dziekuje ci za komentarz i pozdrawiam serdecznie

[Joanna_W.]

a ja dziękuję za objaśnienia

A.

[Messalin_Nagietka]

pamiętam kiedyś czytałem wiersz (nie reklamuję - nie Twój vice i nie mój) - było tam coś o nie wchodzeniu do lasu gdy się ściemnia - i o nazywaniu wszystkiego wokół siebie nie potrafiąc nazwać
MN