Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

prosty model
waga
po jednej dobro
po drugiej zło

i raczej musi tak być
to znaczy równowaga
wsparta o chyboczący
ludzki mózg

do tego sztywne
bezsilne ramię
i punkt środkowy
gdzie nie ma nic

Opublikowano

ludzki mózg - gdzie nie ma nic
- to, wyczytuję jako równoważniki, czyli ludzki mózg (chlup, chlup chybocący) to jedno wielkie nic?
Dwa pierwsze wersy raczej po nic, chyba że mają prostować przesilenie słowotwórcze tytułu.
Pozdrawiam

Opublikowano

-z przenośni że mózg opiera się na sztywnym ramieniu w punkcie
gdzie 'na dwoje babka wróżyła..' nie wynika 'wielkie nic' o mózgu,
żle podczytujesz moje refleksje i tendencyjnie prowadzisz je za rogi
do ciemnej obory, tyle tym razem dosadniej bezecie w obronie rozważagi..

pozdrawiam R

Opublikowano

...lepsza prostomyślność niż jakoby rozważaga w dodatku filozofijna (Taki zapis przyjąłeś dla rozwagi filozoficznej by ją ośmieszyć?). Rzeczywiście jednak poleganie WYŁĄCZNIE na własnym rozumie jest... nierozwagą, lecz rozważagą wynikającą z umiłowania własnego mózgu, a nie mądrości. O ile o to szło, to do mnie doszło. :)

Opublikowano

Kto tu pierdy wypisuje ?- koń by się uśmiał
Wiersz dobry , ale filozoficznie nad tą bezsilnością bym się zastanawiała, czy rzeczywiście jest aż tak źle? A tego punktu środkowego gdzie nie ma nic , to właściwie nie rozumiem
Pozdrawiam Kredens

Opublikowano

Jego wzruszenia jej ramieniem - jego natchnieniem.

Jeden mówi, że najwyższe dobro jest w cnocie, drugi kładzie je w rozkoszy, jeden w poznaniu natury, drugi - w prawdzie.
Dobro i zło każdego człowieka zostanie zważone po śmierci przez Najwyższego.
I te kamienie, które Szanowny poeta wrzuca na szale - też.
I można przypuszczać, że obciążą one poetę. Bo waga tylko je zważy i wystawi poecie rachunek.

Zauważyć należy, że Pan poeta - mężczyzna do obsługi wagi (bardzo wrażliwego urządzenia, które ma wiele modeli wcale nie prostych) nie nadaje się.
Pan poeta musi nauczyć się życia.
Gdy poeta/pisarz rozumie życie, to potrafi w sposób mądry przedstawiać różne fakty z życia swojego i innych ludzi, wierszem lub prozą, tak aby miały znaczenie dla potomnych.
I nie rości do nikogo pretensji, że wymyślił coś jego mózg, ale ludzie nie chcą tego kupić.

Opublikowano

> Mithotynie piszę pierdy bo są zrozumiałe, a o słowo dobrze jest zahaczać
i majtki cerować, na gruntach tyglach opcjach i odlewaniu nie znam się, a
odsapnąć zawsze można czemu nie.

pozdrawiam R

Opublikowano

> Kredensie, czy wszędzie bezwzględnie musi coś być.. i tu zbliżamy się i oddalamy jak to w życiu i wszechświecie - od przemykającego między nogami zajączka..

pozdrawiam i dzięki za czytanie z wątpliwościami Ran

Opublikowano

> Szanowny Filipie Nowaku, nie jestem aptekarzem i na razie nikt mi
od wlepionego wiersza nie niedomaga.. o nagłym handlu i potomności nie pomyślałem.

dzięki za sążniste uwagi i wizytę Ran

ps: po 'nauce życia' łatwo zabrnąć w nieświeże przeterminowane banały

Opublikowano

- Mirosławie Niewierszynie o gruntach z gruntu zła w aspekcie
zajechania filozofiją wschodu.. - to jeszcze Tego nieprzegryzłem..
i po temu moja odpowiedż trochę w humor i sarkazkm przybrana.

pozdrawiam Ran

Opublikowano

Ran.
Tytuł odczytałem trochę inaczej niż wszyscy. Treść jasna.
Moralność, rozum, zdolność wyboru. Granica neutralności, punkt zero, albo w jedną, albo w drugą.Właściwie chyba?
Tytuł miał lekko podkreślić Twoje zirytowanie, że się tym tematem zajmujesz. Niby wszystko powiedziane, a człowiek dalej "filozuje", wie, że nic odkrywczego nie wniesie, ale temat jest zbyt frapujący, aby zostawić.
Właściwie?
Pozdrawiam

Opublikowano

> Pomyłek Stokrotny

-sporo lizolu filozofującego w Twoim komentarzu - ale totalnie przystaję
na to co powiedziałeś (..a na sztaludze przede mną landszafcik z wagą, sztywnym ramieniem i mózgiem..)

pozdrawiam Ran

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnie komentarze

    • @lena2_ Piękny wiersz! Uchwyciłaś coś bardzo subtelnego – tę cichą ulgę jesieni. która może wreszcie odpocząć po naelektryzowanej intensywności lata. Urzeka mnie minimalizm formy przy maksymalnej pojemności znaczeniowej. I ta "zaduma" w pierwszym wersie, która otwiera przestrzeń dla wspomnień - bardzo jesienne. Wiersz ma w sobie spokój i mądrość.  
    • Marzy mi się duża pizza hawajska na Spółę z Marzeną w Honolulu. Marzy mi się również kilka innych nieco mniej wymiernych spraw, choć trzeba dodać, że równie nieosiągalnych. Ktoś mnie kiedyś poprosił, abym mierzył wysoko, słusznie nawet, ale moje zamiary chyba za wysoko się wzniosły, więc - cóż - poniosło. W związku z powyższym najwyższym poleciałem z tym tekstem, którego nie da się już odnienapisać. Wyszedł mi niedolot.    Warszawa – Stegny, 16.10.2025r.
    • @Arsis o jak miło mi, serdecznie dziękuję i pozdrawiam również:)
    • @Migrena tu nie ma miłości, może było tylko zauroczenie, pierwsze łał! I na tym się skończyło. Pozostał kredyt wiążący bardziej niż przysięga małżeńska. Ale mam drugie wrażenie- może mylne więc trochę z obawą- że to nie są prawdziwe osoby ale wytwór informatyki. I zastanawia mnie zawsze wpleciony motyw Boga- jakby był wszystkiemu winny. Nie jest. Ale jeśli coś się nie udało, spartaczyło- to łatwiej jest kogoś obwinić- wtedy lżej  
    • @Roma Twój wiersz jest o niezwykłej sile, surowy, odważny i hipnotyzujący. Czytając go, czuję się, jakbym dostała klucz do bardzo prywatnego, poturbowanego, ale przez to niewiarygodnie autentycznego świata. Wiersz jest jednym, wielkim, paradoksalnym zaproszeniem. Zaczyna się od diagnozy: "a serce ma wykołatane". To serce jak po bitwie, wyczerpane, ledwo zipiące. I wtedy pada zaproszenie. Ale jakie to zaproszenie! - "wleź na krzywy ryj". To sformułowanie jest brutalne i szczere, odrzucasz wszelkie konwenanse, grzeczności. Mówisz: "... musisz porzucić oczekiwania i po prostu się wedrzeć. Bez pukania." A zaraz po tym brutalnym wejściu następuje czułe: i rozbądź się wygodnie. Ten kontrast jest wyraźny - Wejdź w mój chaos, ale poczuj się w nim jak w domu. Druga zwrotka to instrukcja obsługi tego pokiereszowanego wnętrza. Gość ma słuchać "kawałków głodnych , czułości". To piękny obraz – dusza nie jest całością, jest zbiorem fragmentów, a każdy z nich ma niezaspokojoną potrzebę. I wtedy pojawia się ten niesamowity obraz: "może zapal skruszenia , pozawijane w bletki". To niezwykła metafora - skruszenie, poczucie winy - staje się tutaj czymś, co można wspólnie konsumować, by osiągnąć inny stan świadomości. To świadome, wspólne pogrążenie się w bólu, by go oswoić. Ostatnia zwrotka to kulminacja tej intymności. To już nie jest tylko bycie obok, to całkowite zanurzenie. "I śpij z niej sny , i śnij w niej" - gość ma nie tylko zamieszkać w tym sercu, ale czerpać z niego swoje sny, śnić jego językiem, jego obrazami. A celem nie jest uzdrowienie, poskładanie w całość. Ale nie jest to obietnica happy endu, ale obietnica towarzyszenia w tym, co jest – w procesie rozsypywania. Masz swój własny, unikalny język do opisywania stanów wewnętrznych, który jest fizyczny, szorstki, a jednocześnie niewiarygodnie czuły.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...