Tajemnice starego ogrodu

[Antoni Slawbicki]

W starym ogrodzie czas powoli płynie
Jakby melodię ktoś grał na pianinie
Lecz to złudzenie, tutaj liście grają
Akordem czystym, kiedy z drzew spadają

Gdy się unoszą, gdy wiatr je rozwiewa
Do wtóru liściom basem mruczą drzewa
Historie starą, dawno zapomnianą
W zdziczałych krzewach tylko zapisaną

W starym ogrodzie ktoś skrył tajemnicę
Pewnie nie jedną, ile ich nie zliczę
Zapewne z chwili gdy maj rządził światem
Gdy kwitły wiśnie, czy on był jej bratem

On jej powiedział, ona mu wierzyła
On potem odszedł, ona wciąż tęskniła
Później z różami przez lata gadała
Lecz nikt nie widział czy aby płakała

Karmiła szpaki, pliszki, jemiołuszki
Zbierała jabłka, czereśnie i gruszki
Na starość rozum całkiem utraciła
Nie miała dzieci, ciągle sama była

W innym ogrodzie inne tajemnice
Inne marzenia, inne obietnice
Składane szeptem pod wpływem piwonii
Której zapachu jesteśmy tak chłonni

W starym ogrodzie czas powoli płynie
Jakby melodię ktoś grał

[Rihtik Stempelek]

Miło mi się rozważało... jako Staffa. :)

[Wściekły Azot]

Nastrojowe jak poprawianie panieńskich loków sekatorem.

[Mirosław_Niewierszyn]

Wiersz jest miejscami fajny, a miejscami niefajny.
Zamysł ciekawy, ale razi kilka rzeczy, np. prowadzące rymy.