Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Ja pragnęłam,
dać Ci w dłonie cały świat,
zerwać gwiazdkę
z błękitnego nieba.
I pod kloszem,
schować cały wspólny czas,
a ty mówisz,
że ci tego nie potrzeba......

Otworzyłam moje serce
na twą miłość,
lecz przeszedłeś
obok tego obojętnie.
Ono w końcu
się uciszy,będzie biło,
zanim kiedyś,
po cichutku sobie pęknie...

Zapamiętam
każdy dotyk Twojej dłoni,
blask księżyca,
czuły taniec naszych ciał.
Ale nigdy,
już nie będę marzeń gonić
i bez złudzeń
dziś odlecę w siną dal..

Opublikowano

Jako potencjalny podmiot tego wiersza (tak się poniekąd czuję nie z twojej winy ani zasługi) muszę wyznać, że to dawanie w dlonie całego świata, to hiperbola jedynie, bo... wiem czego drugi podmiot kategorycznie dać mi nie chciał, a dziś przepięknie wymówki czyni... Zapewniając zaś, że serce miał otwarte na miłość, zarazem warunkował jej przyjęcie... i to dość enigmatycznie, kobieco rzec można. Wypominki czyniąc popamiętaniem mi blasku księżyca i grożąc zaniechaniem pogoni za marzeniami oraz odlotem, w serce me godzi z polotem, acz boleśnie... (To nic osobistego wobec Eli śmigielskiej, lecz wobec żeńskiego podmiotu nie tyle wiersza, jak najbardziej...)

Albo:

Najpierw wszystko w żarty obróciła

Najpierw wszystko w żarty obróciła,
Zrozumiała — wyrzutami wybuchnęła.
Potem piękną głowę pochyliła,
Łzy chusteczką wycierać zaczęła.

Zębów bielą drażniąco się śmiała,
Zapomniawszy o wszystkim na chwilę,
Przypomniała i znów zaszlochała,
Uroniła na stół dziesięć szpilek.

Zbrzydła. Wyszła — głowę odwróciła,
Wraca, czeka, spuściła powieki —
I pomstując ku drzwiom zawróciła,
I być może odeszła na wieki...

Cóż, na nowo trzeba zacząć dzieło,
Wrócić do odwiecznej pracy swojej —
Czyż i życie przeszumiało, minęło,
Przeszumiało jak suknie twoje.

Aleksander Błok
przełożyła Mieczysława Buczkówna

Opublikowano

Elu, pod kloszem nie warto zamykać niczego, tym bardziej..
całego wspólnego czasu. Jeszcze jedno, marzenia powinniśmy gonić.!
A wiersz, nie powiem, że jest zły... to odbicie wnętrza zakochanej peelki...
Na takie tematy patrzę jednak z dystansem.
Serdecznie pozdrawiam... :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kluczowe pytanie - co to znaczy 'lirycznieć'?  Życie staje się poezją, to oczywiście wynika samo z siebie, ale interpretacja utworu musi wyjść poza zwykłe ubarwianie, upiększanie. Wpisanie wspólnie przeżywanego czasu w wiersz zdefiniowany jako określona struktura, ma charakter o wiele bardziej brzemienny w skutki. Liryka jest przede wszystkim poszukiwaniem formy dla emocji, a jakie to ma konsekwencje dla bohaterów lirycznych? Jeśli ich doświadczenia zostaną przeniesione w rzeczywistość metafor, wówczas okaże się, że współdzielenie codzienności jest zarazem tworzeniem jej tak, jak poeta tworzy swoje dzieło - budowaniem sensu (życia) poprzez indywidualizację tego, co ogólne i nieokreślone. Np. we fragmencie ze sklepem - wszyscy tam robią zakupy, ale dla bohaterów nie jest to zwykłe wyjście do sklepu, bo liryka tak manipuluje percepcją, aby mieli poczucie, że chodzi o coś zupełnie innego. Realność staje się umowna,  jej poszczególne elementy mają być tylko nośnikami czegoś, co istnieje jedynie w świadomości i  osób mówiących w wierszu. Upraszczając - lirycznieć to budować rzeczywistość i kod, który ją na nowo zdefiniuje (niekoniecznie werbalny), zgodnie z tym, jak w niej chcą funkcjonować bohaterowie wiersza, czy jak to sobie - wspólnie - wyobrażają.
    • Zastanawiająca przypowieść, w której prosta obserwacja przechodzi w trafną ekstrapolację. Gwarowa 'śleboda' dodaje wierszowi ciekawego smaku.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Porażająco głęboka refleksja na tle nieistotnej reszty.   Ale dam lajka, bo moc tej cząstki rekompensuje wszystko inne.
    • Przypomniał mi się Ebenezer Scrooge, a raczej wizja jego przyszłości przedstawiona podczas spotkania z trzecim duchem. Z tą różnicą, że wiersz na rozdrożu patrzy raczej w tę ciemną opcję. Samobójstwo? 
    • Dużo ciekawych myśli, ale konstrukcja wiersza chaotyczna i nie sądzę, aby ta niedbałość była pozorna lub celowa.  Początek utworu sugeruje tematykę religijno-kulturową, A ponieważ później robi się dość intymnie, więc może chodzi o problem niedopasowania i braku zrozumienia oraz skutecznej komunikacji w związku z kimś o innej wierze, innej obyczajowości, co skutkuje zwątpieniem i rezygnacją.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...