Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

     Exit

 

cóż mi po szkielecie
mięso drewnieje liczy na szkwał
który nie nadejdzie
tak mówią wróżbici też to wiem

zbędne debaty

panaceum zaległo w popiołach wulkanu
uśpionego wulkanu
szara masa szykuje się na ostatni dzień
albo na ostatnią noc

w powietrzu rozhuśtane wahanie

nieodparta chęć aby ręka
posłusznie nacisnęła the end

 

 

 styczeń, 2012

 

 

 

 

Edytowane przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Nata, dawnoi Cie nie było! Fajnie, że wróciłaś! :-)))
Ale jakiś smutny ten powrót... Taki "samobójczy" ten wiersz. Najwyraźniej Peel(ka) przeżywa jakąś wielką stratę lub rozczarowanie.
No cóż, każdy dół psychiczny trzeba przeczekać, nie ma innej rady. No, chyba że za bardzo boli - wtedy są na to środki chemiczne, przepisywane przez lekarzy - ale to ostateczność...
Wiersz zrobił na mnie wrażenie, znaczy, że jest wyraziście napisany.

Opublikowano

Wyszłam tylko na "chwilkę", a tu tyle zmian, na szczęście zielony kolor
utwierdza mnie, że to "moje" forum, jedyne zresztą, na jakim bywam.
Powroty tutaj są dla mnie zawsze wesołe, a temat wiersza, hmm..
to tylko temat, wiele ich dookoła... Rozmawiałam z peelem i wiem, że ten
dół jest bardzo głęboki... cieszę się Oxyvio z Twoich odwiedzin oraz
z wyrazistego odbioru powyższej treści. Dziekuję.
Pozdrawiam... :)

Opublikowano

Taki wiersz o łodzi? :) Właściwie, może być o Łodzi - mieście, które ma szkielet, a zmienia "mięso" ;)
Metafora - do własnych skojarzeń.


"w powietrzu rozhuśtane wahanie

nieodparta chęć aby ręka
posłusznie nacisnęła the end " - to jest fajne.

Ja po swojemu - koniec Wszechświata, w którym jest ciągłe "wahanie" kwantowe :). I szara masa kiedyś się ściśnie, szkwału nie będzie, bo zalegnie martwe zimno i cisza. Z Twojego wiersza wiele jest do wzięcia ;) I to jego zaleta. Serdeczności. Elka.

Opublikowano
szara masa szykuje się na ostatni
dzień
albo ostatnią noc

w powietrzu rozhuśtane wahanie

nieodparta chęć aby ręka
posłusznie nacisnęła "the end"


odczytauję to woieloznacznie: może to być zmaganie samobójcy z chęcią przerwania złej passy, ale rownie dobrze może to być niepokój związany z nieuchronną naturalną śmiercią każdego człowieka, przed którą nie da się uciec. przyznaję, że wiersz "robi" wrażenie! podoba mi się aspekt psychologiczny Twojego wiersza.

serdecznie pozdrawiam, Nata :))
Krysia
Opublikowano

Tereso - Krysiu, dopatrzenie się wieloznaczności na pewno nie zaszkodzi
wierszowi. Czytelnik może sobie na to pozwolić... cieszę się, że zajrzałaś,
że spodobało się "podłoże" psychologiczne (jej, jak to poważnie brzmi)
Dziekuję i pozdrawiam... :)

Opublikowano

wyrwałby się jeszcze
człek lecz mu się nie chce
a może na wiosnę
jak naciagną słoje
wciśnie bez zmrużenia
enter?
;)
Witaj Nato, pal diabli wulkany.
Miło Cię widzieć, pozdrawiam.

Opublikowano

na ból żadne środki chemiczne nie dają rady, przeczekanie to przereklamowana metoda - na ból jedynie ktoś przyboczny może zaradzić, najlepiej jeśli to coś więcej niż jednorazowa przygoda

mam nieodparte wrażenie spoistości z wierszem, tylko tytuł bym odmienił na "enter". no i jaki "the end"? po co tak się utratą katorgi frasować - tam gorzej chyba nie może być, cóż by to była za droga
to życie

podzielam nastrój takoż wiersz oceniam przychylnie i ze zrozumieniem
pozdrawiam

Opublikowano

Tomku, wydaje mi się, że niejeden ból przeczekuje się.. jak.? to kwestia wyboru, są "doradcy - wróżbici" niejednokrotnie
kilka receptur na raz, efekty czasami marne.. dlatego mogą zdarzyć się chwile, że ma się ochotę na ów koniec i właśnie
dlatego tytuł brzmi.. wyjście.. nie inaczej. Miło mi czytać, że nastrój przypadł, że treść zrozumiała, cieszę się.
Dziękuję za obecność i komentarz.
Pozdrawiam... :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Ano, troszkę mnie nie było, ale już jestem i.. nie potrafiłabym nie odpowiedzieć
na wysłane mi życzenia... :)
W wierszu faktycznie powiało smutkiem, jest też desperacja, a iskierka niech się tli..
może kiedyś zapłonie. Cieszę się z odwiedzin, za które dziękuję.
Fajnie, że wiersz spodobał się.
Pozdrawiam... :)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Drogi Czarku, może i się "zbierają", licho je wie, ale to uśpienie miało być w wierszu i niekoniecznie musi dotyczyć
wspomnianych wulkanów. Zapisałam uwagę, ale nie obiecuję naniesienie zmiany... :) Cieszę się bardzo, że ogólnie
zaakceptowałeś całość.
Podziekuję za czytanie, no i oczywiście pozdrawiam... :)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Marku, miejmy nadzieję, że to niechcenie jest tylko chwilowe.
Wiosna i tak swoje zrobi, jest już tuż tuż, prawie stuka w okna.. ;)
Dziękuję za zatrzymanie u mnie... również pozdrawiam... :)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


To prawda, często sami gotujemy sobie taką zalewaję, że aż staje w gardle.
Słyszłam w radio, że doszło nam jedno ruchome "święto" - koniec świata.
Ja nie myslę o tym, bo po co... jedynie od czasu do czasu "przycisnę"
jakiś guzik w zapinanym sweterku i niechby tylko takie guziki wciskali
we wszystkich "kątach" świata. Wdzięczna za wizytę, przesyłam
serdecznie pozdrawienie... :)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Anno, dobrze odczytałaś ten depresyjny, presuicydalny nastrój.
Twój plus, to moja radość, dziekuję za niego, dzięki, że byłaś zostawiając ślad.
Pozdrawiam... :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Radosław dziękuję

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • tam gdzie kraniec wsi pod starą bieloną jabłonką co ją przed koziołkiem ojciec wapnem wysmarował porodziłam cię córko z boleści ty przyszłaś i znoju na nieszczęście w rodzinne strony mory i wiepierze przywołując mówili z czepka wyjęta Przeklęta drżąca jak wątłe źdźbło na wietrze w podkurczonej piąstce dzierżąca życiodajną pępowinę na cóż ci było świata ogladać po trochu ścierałam wnętrznicę wkładając do mleka proch cichoj no cichoj dziecino sześć sióstr sześć świec makiem obsypana sukienka
    • Skryte w Słowie ZŻycie Przyrody Z Duchem Światłem W Niewiedzy Widzenie Pozazmysłowego Świata Dusza z Dushą Się Splata  Wszystkie Wymiary I Przestrzenie  Przejawy Życia i Śmierci    

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

           
    • @Robert Witold Gorzkowski   :))) pyszny wiersz !  uśmiecham się:)))    
    • Zima tego roku sroga jak na podgrzewany klimat, muszę kupić buty, sweter i coś jeszcze, co wie tylko żona - targa mnie po kontuarze. Grubosz przemarzł, stojąc na tarasie. Nic mi się nie chce – poza piciem herbaty, wanilia wypełnia dom aromatem, miło.   W lutym wybieram się na południe – tam wiecznie trwa koncert cykad i niebo przejrzyste – łatwiej ułowić Boga wzrokiem, tutaj pluskwiaki gryzą mnie w dupę w podrzędnym hotelu. Srogo – jak mówi profesor.   Dostałem sms – kurier twardo wyznacza godzinę, czekam, patrzę na dziurę w ścianie, gdzie wieszałem obrazek, szkic nieudany, ale własny – jest coś miłego, jak wanilia, w tworzeniu.   Myśli o samobójstwie leczę – odłożyłem odciętą głowę na półkę, niech stoi. Wygląda dobrze obok Lowella - w wierszach lubię niepokój; przeczuwał atak serca, jak każdy samobójca – nie zdążył, to pewne.   Lit w normie – sprawdzałem, dudni mi w żyłach, drga, nie umiem nawet pisać. Lekarz gryzmoli coś, zanim wyda receptę. Niech pan da znać – na pożegnanie. Dam. Warto mieć klasę.   Gorzej z Berrymanem. Oglądałem most, miasto skute – jak u nas – zimą.   Minneapolis – etymologia złudna, piszą, że nazwa pochodzi od wody. Człowiek na starość wymaga opieki, nadmiernej dbałości, kąpania prawej, potem lewej nogi, to męczy.   Jestem zmęczony, fakt – zakładam głowę na szyję i patrzę w lustro. Bruzda. Podbródek. Oczy. Całość nad wyraz logiczna – a jednak coś nie gra, utyka, próchnieje jak czas zgubiony, drobny receptor - niewydolny, skrzywiony. Serotoninowy skrzat w pięknym ogrodzie życia.   Czytam, pijąc herbatę, pachnie wanilia, miło. Za oknem zima, dam znać,   co dalej.   Co? dalej.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...