Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

furgotem przezwany - kto z siły w mądrości
przeprawił swój posuw, kulejąc w trójnogu
i w głodzie i zgodzie utraty młodości
z pamięci zasięga i ciągnie jak z głogu
sposobów nieznanych, bajecznych pouczeń
i wciąż spod beretu czaruje swą duszę,

furgotem wezwany - na ląd, co w okręgu
zaszyty pomiędzy wód chłonnych rozmowy,
rozdaje spojrzenia i to co w zasięgu
przybiera w niejasny skład dech ratunkowych,
maczając trójnogiem wśród fali podszytu
za młodość wypruwa z rąk ścisk linorytu,

furgotem w pozłote uderzą pianino,
z klawiszy wśród ciszy opuszczą ton na dno,
skąd mądrość uleci wraz z duszą, choć gliną
otarty dźwięk zgaśnie na pierś już bezwładną,
sposobem mikroba - co w dwumiarowości
trójwymiar beretu "sfurgocze" na kości.

Opublikowano

wędrowiec...po wodzie w przekazie...dwa razy do tej samej rzeki nie wchodzi się...niczym przemijalność ze wskazniem na otrzeźwienie..bo...ale, ale...forma może niektórych odrazi...mnie podoba się, płynie się w niej niczym po wspomnieniu. Pozdrawiam. Ana.

Opublikowano

Skoro kości, to ja się przychylam :) Wątek wydaje mi się wędrującą iskrą, odmaterialniającą się z powodzeniem (ale może głodnemu chleb na myśli... albo uderz w stół........ :). Pozdrawiam, momentami olśniony - choć też jakbym się nieresorowanym wozem drabiniastym po strasznych wertepach przejechał.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


×
×
  • Dodaj nową pozycję...