Wietrzyk, wiatr, wicher

[ROMAN_RIOWIL]

Pytasz kim jestem? Mam wiele imion
na swe nastroje, dziś wpadam
bez pukania pachnąc podróżą.

Na progu zostawiłem bukiet z liści
zaskoczonych klonów wraz z kurzem
zabranym z nimi po drodze.
Śmiejesz się chwytając na powitanie

za kapelusz i rąbek zwiewnej sukienki,
mój pocałunek zapiera ci dech w piersiach,
jednak w objęciach trwamy ledwie chwile.

Taki już jestem, to tu, to tam,
nie zabawię długo w żadnym kącie,
uchylam zasłonę i przez otwarte okno
uchodzę jak spłoszony kochanek
przed nastającą ciszą.

Wszak tyle jeszcze kobiecych głów
czeka na rozwianie.

[Wściekły Azot]

Odrzuciłem wzdęty tytuł i reszta przeczytała się lżej.

[Wanda Szczypiorska]

Ojojoj panowie. Przecież to ten w tytule jest bohaterem wiersza. A wiersz, jak jego bohater, sprawia przyjemność, bo ciepły i lekki.

[Bernadetta1]

mimo że lubię romantyczne wiersze-ten jakoś mnie nie przekonuje.pozdrawiam

[Robert_Siudak]

Momentami dobry, momentami słaby, co na pewno podarowałbym sobie tych spłoszonych kochanków.

Pozdrawiam
R

[adam hoff]

Wszak tyle jeszcze kobiecych głów
czeka na rozwianie.

Kończy pan w momencie, kiedy wiersz powinien się dopiero zacząć...

[Mariusz_Sukmanowski]

W komentarzu częściowo zgadzam się z panem Adamem , dlatego by nie przerywać to wprawne "dmuchanie" .pozdr