Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

pod twą obronę się uciekamy
tępimy grabimy
łby psom ukręcamy

poranne zorze w pieśniach wielbimy
łuny pod niebiosa z bliźnich czynimy
grzechów odpuszczenie w modły wpisujemy
i gwałt za gwałtem intonujemy
i święte wojny na krzyżach wieszamy
łamiąc innym kolana sami klękamy

całunem z twarzy łzy ocieramy
wybacz nam winy
my nie wybaczamy

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



pierwsza strofa zaczęła ciekawie wiersz, później wiersz zamordował to, co zbudowała. myśl i pointa ok, wiersz dla mnie do pełnego przerobienia, żeby stał się technicznie dojrzalszy, bo morduje to, co z niego mogłoby być
pozdrawiam :)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



pierwsza strofa zaczęła ciekawie wiersz, później wiersz zamordował to, co zbudowała. myśl i pointa ok, wiersz dla mnie do pełnego przerobienia, żeby stał się technicznie dojrzalszy, bo morduje to, co z niego mogłoby być
pozdrawiam :)
Zgadzam się z Tobą całkowicie. dokonałam zmiany na tyle by ingerencja była bardziej techniczna niż merytoryczna. Dziękuję za sugestię i pozdrawiam ;)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Ciekawa sugestia ;) Podejmuję wyzwanie. Chociaż z marszu wydaje mi się ono nie do zrealizowania to jednak nie spocznę nim tego nie dokonam ;) Dzięki za łamigłówkę, pozdrawiam ;)
  • 2 miesiące temu...
Opublikowano

Dobry wiersz na wielkanocne odpuszczanie sobie wzajemnie (przez katolików) ich grzechów - które będą znowu popełniać zaraz za progami kościołów.
Uważam, że już dawno powinno się usunąć fragment - "... jako i my odpuszczamy naszym winowajcom", z modlitwy "Ojcze nasz".

A tak poza tym - to najfajniejsi i najbardziej przyjaźni ludzie jakich spotkałem w życiu - to ateiści ... i szkoda, że dla nich nie ma żadnego Nieba :))

Pozdrawiam znad pisanki - Marek

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Berenika97  Twój wiersz jest nastrojony jak instrument, wybrzmiewa w nim prawda z delikatnością poezji. Pozdrawiam serdecznie.
    • Boguś Bodzio Bogusław nieważne jak leci ale zawsze podobnie   urodziny coroczne lecz rok w rok inne przecież  
    • @violetta  Niepowtarzalny smak niełatwy do odtworzenia. Pozdrawiam serdecznie.   @Berenika97 Twoje komentarze to prawdziwe rzemiosło. Czytając je, można odkryć wiersz na nowo. Pozdrawiam serdecznie.        
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Wiersz o bardzo ważnym temacie, czyli o ślepym zaufaniu do takiego, czy innego wodza. Można to też szerzej ująć, że chodzi o instynkt stadny. Bo nawet ludzie, którzy uważają, że nad nimi nie ma żadnej władzy, mogą mimo to ślepo podążać za jakąś grupą. 
    • Słońce zachodziło nad Itaką Posiwiała broda Odyseusza skrywała Usta wykrzywione w grymasie samozadowolenia Wspomnienie Penelopy odmierzało mu odległość do celu A im bardziej zapominał uśmiech Tej przecież najpiękniejszej ze wszystkich dam Achai Tym bardziej wydawało mu się, że błądzi w poszukiwaniu domu Pierwsze gwiazdy spoglądały na niego z nieba Jako doświadczony marynarz znał przecież ich układ Wskazywały na to, że to naprawdę jego dom Bogowie się zlitowali Penelopa jednak przymierzała już nową suknię ślubną Przeszło dziesięć lat od wojny minęło Porzucono nadzieję na jego powrót Królewskie sztandary powiewające na okręcie Odysa Zatraciły swój stary majestat Zamiast tego: podarte przez harpie zwisały luźno na maszcie Bo noc była dość skąpa w wiatr Statek kołysał się powoli na wodzie Ale nieuchronnie zbliżał się do portu Wrzawa powstała wskutek nowego przybysza Rozbudziła królową pogrążoną w śnie Obawiała się jutra, więc wolała spać Obudziło ją jedynie wspomnienie męża Który wracał do domu późnymi godzinami Z narad wojennych i wypraw, które Zawsze stały pomiędzy nimi Jednak dziś, wyskoczyła boso z łóżka By spojrzeć, ostatni raz, przez okno I przekonać się raz jeszcze, że to nie on Najmężniejszy z mężów Itaki Umarł błądząc na krótkim odcinku między Troją, a domem Brodaty Odys w podartych szatach przybił wtedy do portu Uśmiechnął się, lecz jedynie na chwilę Bo mina mu zrzedła, kiedy nikt go nie poznał Wezwał imienia Penelopy Jednak uznano go za szaleńca Głos mu się zmienił  Włosy mu urosły Broda zakryła mu ładną twarz Stare ciuchy, które wyszły z mody przed dziesięciu laty Zdradzały, że nie przybył z tej epoki I sugerowały, że z bogami ten nie ma nic do czynienia Nawet sprawiedliwy trybunał żony go nie poznał Musiał udowodnić kim jest Odys - Przed strażnikami portu Przed Penelopą Przypomnieć sobie Co to znaczy być królem Wyplutym przez morze.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...