zapomniane stacyjki

[wiatrowa panna]

światła widoczne w mroku
rozmazywały się na szybach gubiły
zawiasy w drzwiach przedziałów
puszczały jak przeźroczyste stringi leny
stare melodie mieliły zniewolone umysły
pulsując czarem zapomnianych stacyjek

po powrocie do domu będzie piekła chleb
kusząc białymi biodrami
do piekarni pełnej tajemnic wypiekania chleba
zaczną wlatywać jaskółki
wić gniazda z kawałków patyków

przyjdzie wiosna
na nieznanych stacyjkach
znowu zapachnie
porośniętym łonem leny

a kiedy wróci
w powiewnej koszuli
przynosząc
dzikie melodie z podróży
pomyślisz
niech mi zamydli sobą oczy
postawi ciepły chleb na stole
na brzozowych skrzypkach
wygra życie
a potem
rozpłynie się we mgle
na zapomnianych stacyjkach

[dzie_wuszka]

czasmi wiersz daje się zamordować przez nadmiar dobrych chęci., tenn własnie w taki sposób został uduszony wg mnie. bo koniecznie ten chleb i te biodra i brzozowe skrzypki i powiewna koszula i jaskółki i jakby jeszcze wsadzić na środek krzak dzikiej róży, pardon, krzew, to dopełniłoby obrazu klamotów, które tym zapomnianym stacyjkom robią głębokie zyg-zyg
śmierć przez zyg-zyg niestety dla mnie
a tytuł taki kuszący był
z wiersza ocaliłabym to zarośnięte łono Leny, to jest fajne, rześkie, swojskie, erotyczne i dzikie ale też czułe i ciepłe zarazem

pozdrawki :)

[JacekSojan]

ponieważ jestem z natury pieruński włóczykij i kilkaset zapomnianych stacyjek mam już za sobą a przed sobą pewnie ze trzy razy więcej - gorąco akceptuję ten wiersz bo przywraca mi wszystko co mnie spotkało po drodze a czego nigdy-nigdy nie pożałowałem -
ja sobie w tych biodrach i w tej piekarni nucę własne melodie, niemniej wiersz tak rozwichrzony dobrze oddaje naturę włóczęgostwa, bycia w drodze bo to w istocie poezja drogi choć charakterystyczna dla polskich kolei -

pozdrawiam z drogi do Kalisza

J.S

[dawniejbezet]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Wiersz ma w sobie, nawet za dużo; został napisany metodą: wszystko na temat, każde skojarzenie, które jest możliwe.
Opowiada ciekawą - choć prostą w gruncie rzeczy historię spotkania, którego akcja umieszcza się w tak poetyckich okolicznościach przyrody, że już nie potrzeba ubarwiania, kolorowania zasłyszanymi gdzieś wcześniej motywami, zwrotami.
Pogrubiłem to, co wydaje mi się "obce" (żeby nie powiedzieć; zapożyczone bez pytania o zgodę, np. "zniewolony umysł" z Miłosza).
Zatem po kolei:
"pulsując czarem" - tzn. czym konkretnie, jak ten abstrakt - czar - pulsuje? i proszę nie mowić, że metafora, bo to już jest kolokwializm, który nic nie znaczy, zwykłe czarowanie wygadanych adorantów.
kusząc białymi biodrami - mogą co prawda być czarne biodra, ale co ma białe do kuszenia? "kuszenie biodrami" też jest wytrychem słownym pożyczonym.
"pełnej tajemnic" - komnacie... a potem długo i szczęśliwie.
"kawałków patyków" - raczej z patyczków, uschłych gałązek, witek; patyk ma swój kaliber (choćbi "fi").
"powiewnej koszuli" - musi ona powiewać, bo przylegająca nie skusi? Przypomina to trochę chłopki z obrazów Chełmońskiego, ale to było dawno, ponad sto lat temu, dziś wpada w krąg estetyki kiczu.
na brzozowych skrzypkach
wygra życie - a skąd te skrzypki? kto je wystrugał? z brzozy? i to wygrywanie życia... czyli co? jakie nuty, jakie sensy? To najgorsza metafora w tym wierszu - niby-poetycka; ubarwiać wiersz można, ale raczej nie ozdóbkami, tylko nowym widzeniem tego, co inni już jakoś ponazywali, po swojemu.
Gdy się chce mowić od siebie i o swoich sprawach, używanie "cudzego języka" nie ma sensu.
rozpłynie się we mgle - wszystko we mgle, ten wiersz też w niej tkwi, w niedobrej mgle pseudopotyckich chwytów.
Wierzę, że autorka otrząśnie się z mgieł i zaczarowanej melodii brzozowych żyć - i przepisze ten całkiem niezły wiersz - w kawałek własnej poezji. Czego z całego - życzę.
Pozdrawiam

[Wściekły Azot]

Jestem mężczyzną, więc wizje przeźroczystych stringów i porośniętego łona Leny rekompensują mi okropne zlepieńce piekła-piekarni-wypiekania no i te gniazda jaskółcze, które są przecież bardziej ulepione z gliny niż uwite z patyków.

[wiatrowa panna]

dzięki. to cenne uwagi. pozdrawiam także.

[wiatrowa panna]

Jacku, bardzo dziękuję za ten narysowany obraz z podróży. może to moja tęsknota za jakąś ucieczką. czymś nowym.może. pozdrawiam serdecznie.

[wiatrowa panna]

bardzo mnie cieszą tak konkretne komentarze. pokazujesz palcem, w którym miejscu trzeba zrobić małe przewietrzenie. pomyślę. powycinam, pozklejam.pozdrawiam serdecznie.

[wiatrowa panna]

tak, powinnam ten wiersz dopracować.teraz już wiem na co jest chory. dziękuję bardzo za komentarz. pozdrawiam serdecznie.

[Bernadeta Tadych-Manuszew]

Tylko go za bardzo nie potnij. Żeby tak rozebrać, a waściwie rozbebeszyć wiersz na do końca dające się opisać słowa i zwroty, to trzeba być pustym belfrem chyba( piszę o komentarzu przydługim i bezczelnym). Przepraszam ciała pedagogiczne, którym też jestem po trosze.
Nie wszystko mi się w wierszu podoba, ale niewątpliwie czuć w nim klimat podróży i "zapomnianych stacyjek". I jak mężczyzn ujmuje.
Pozdrawiam

[wiatrowa panna]

Bernadeto, bardzo dziękuję za komentarz i chwilę poświęconą na czytanie.dla mnie to ważne uwagi. pozdrawiam serdecznie.