Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

impas

Anna_Myszkin
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Anna_Myszkin

Anna_Myszkin

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Z kolei z moich obserwacji, też wieloletnich, wynika raczej, że przeciętny facet często deklaruje szlachetne oddanie pięknu wewnętrznemu, a oczy zawiesza na atrakcyjnym opakowaniu. Szczęśliwe te, które mają 2 w 1, a taki stan rzeczy gwarantuje rzeczywiście samoakceptacja. Frustratki, jak ta z mojej opowiastki, na próżno szukają rozwiązania poza sobą, gubiąc resztki godności po drodze. Odpozdrawiam "zamaskowana", bo dbać, jak rzekłaś, trzeba ;)
Nata_Kruk

Nata_Kruk

Opublikowano
Opublikowano

Anno, siedem strofek.!. to niemało... "przebiegłam" po nich oczami nie wiadomo kiedy... ciekawa
zakończenia. Fajnie to poukładałaś, świetne zakończenie.
Wrzucić by ten wiersz w kuluary salonów, gdzie damy (tudzież "pany") zamiast pięknieć,
zamieniają się w za bardzo ponaciągane bębny.. ehhh... nie biorę wszystkich pod jeden mianownik,
ale podobno, jak ktoś już zacznie, to nie wie, kiedy przestać... więc i tak ma szansę być bębenkiem.
Pozdrawiam... :)

ps.. czytam co nieco i wpadlam na ten.. pamiętam go i z przyjemnością raz jeszcze przeczytałam.

Anna_Myszkin

Anna_Myszkin

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Oj, długi, ale do piosenki trzeba trochę słów posklejać. Cieszę się, że się nie zanudziłaś :)
Co do bębenków, to mam niemałe zasługi, bo udało mi się kilka twarzyczek odwieść od pomysłu "zbębnienia", tylko nie wiem, na jak długo... ;) (Mam nadzieję , że żaden chirurg plastyk nie próbuje tutaj swoich sił w poezji.)
Pozdrawiam :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy

  • Ostatnio w Warsztacie

    • yfgfd123
      Kasztan

      Nie widzieliśmy się ile? To ona by musiała powiedzieć. Oczywiście wszelkie sztampowe wyznania, w stylu "Nie mogłem przestać o tobie myśleć...", sobie darowałem - niczego w życiu nie znosiłem gorzej niż wpisywania się w jakiś archetyp, spełniania czyiś założeń, jakichś wyobrażeń mnie, nawet tych pozytywnych. I tutaj, konwenanse romantycznego, kruchego kochanka z anemią, zostawionego u bram dorosłego życia wolałem sobie darować, z szacunku do samego siebie, jak i do niej. Wyczuwałem, jakby ona również dzieliła moją niechęć do archetypów, może to mnie do niej podświadomie przyciągało. Zdarzało mi się prowadzić z nią rozmowy przed snem, zwierzałem się z wszystkiego co aktualnie ciążyło mi na sercu, czy na żołądku, ona kołysała mnie nogą na nodze, a ja usypiałem się własnym słowotokiem. Ale jak to jej powiedzieć, i po co? W takich momentach naprawdę zaczyna się odczuwać jakim skazaniem dla ludzkiego charakteru jest mowa. Nie mogłem znaleźć słów ani celnych, ani w ogóle jakkolwiek przydatnych, musiałem pozwolić ciszy, poezji momentu zagrać to, co chciałbym usłyszeć, w końcu w ciszy zawiera się już każdy wybrzmiały dźwięk, a wprawne ucho znajdzie w niej dokładnie ten, którego oczekuje. Ja niestety byłem zbyt zajęty, aby słuchać, dla mnie cisza nie była brakiem odzewu z jej strony, była brakiem mojego głosu. Czy to narcystyczne? Może nie w tym przypadku. Bo i ona to dobrze wiedziała. Kolejny raz poczułem jakby linię porozumienia, wspólną zabawę, improwizację na cztery dłonie na tych samych klawiszach, szum wiatru biegający od mojego ucha do jej i z powrotem. Ona również szukała się w ciszy. Dojrzały kasztan upadł z głuchym łoskotem na ziemię, gubiąc się w trawie. Poczułem ten sygnał, po tym spotkaniu wiele razy jeszcze słuchałem kasztanów, lecz nigdy nie mogłem powtórzyć tego uczucia. Wydało mi się, jakbym usłyszał w tym uderzeniu wszystko co chciałem usłyszeć, a zarazem wszystko co chciałem wyrazić, że ona równie to czuje, że ona wypadła z łupiny, i że ja się przed nią obnażam, nie musiałem już więcej słuchać, nie musiałem już więcej mówić. Choć wiem że ona również to czuła, nie miałem czasu zobaczyć tego w jej twarzy, wstała wspierając rękę na moim kolanie i odeszła. No tak, w tej chwili to już było oczywiste.

      Edytowane przez yfgfd123 (wyświetl historię edycji)
      0

  • Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach



×
×
  • Dodaj nową pozycję...