Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Poezja to... nie ojczyzna, nie barwa, nie godło.
Lecz pamięć tego co duszę i serce bodło.
Nie zapach łąki i sadu, nie ziemi smak soli.
To tęsknota za czymś, co często tak boli.

Poezja to... nie kobieta w sennej pelerynie.
Lecz wołanie jej, w przedrannej maglinie.
Nie zapach włosów, nie karminu ust smak.
To szukanie drogi, gdzie widać jej znak...

Poezja to... nie miłość, nie ciał wirowanie.
Lecz obawa, od samotności uciekanie.
Nie uczuć żądzą, nie serca pragnieniem.
To szybki bieg, przed niespełnieniem...

Poezja to... nie serce, nie myśli, nie dusza.
Lecz zew śmierci, co pamięć wykrusza.
Nie zwrotki, nie wersy, poszczególne słowa
To wiara tęsknoty, co się w nich chowa...

Poezja to... czar snu, na którym człek leci.
I magia pióra - znają ją tylko poeci...

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Ech, no jak niepokorne, to trudno będzie :) Jeśli można, to bez 'pani' proszę.

Wyraźne zamiłowanie do wielokropków. W tak krótkim komentarzu aż cztery razy, to przeraźliwa ilość, mielizna myślowa, w której czytelnik ma się utopić, coś wyciągnąć, tylko co?
Ode mnie masz zakaz, zero wielokropków!
Jeśli jak mówisz 'będziesz zobowiązany za uwagi' to co u licha one tam jeszcze robią?
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


poezja to... nie jest pisanie na siłę
by więcej strof i więcej słów
lecz myśl co zatrzyma chociaż na chwilę
do której chętnie wracasz znów

poezja to... nie jest powielony banał
ani emocji tłamszonych pęk
lecz metaforą myśl zaczarowana
mająca powab urok wdzięk

poezja to… nie z okolic Częstochowy
rymy i rytmu stały brak
lecz zbiór części zdania i części mowy
w których jest klimat sens i smak

pozdrawiam Jacek
Opublikowano

wielokropki won bo są ohydne/ technika za pas / patos na stos i dystans za ladą kas /

jak to wszystko przeliczysz wyjdzie Ci że nie masz dystansu do pisania i jeszcze sporo do zyskania jak i sporo do stracenia /
ilekolwiek masz lat i ilekolwiek ma lat ten wiersz / nieważne /
ważne jest że nałogi w samym znaczeniu tego słowa w większości nie są zdrowe
tutaj nie są / sam temat wytarty ale ogólnie całkiem przystępnie podany /
brakuje ogłady i zwięzłości /

t

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Natuskaa

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Buch!    Rach!   Ciach!   Maszyna  Czy strach?   I życie ukryte  Za zasłoną świadomości    Bo czas nie ma  Dla nikogo litości    Gdy pędzi za nieznanym 
    • MRÓWKI część trzecia Zacząłem się zastanawiać nad marnością ludzkiego ciała, ale szybko tego zaniechałem, myśli przekierowałem na inny tor tak adekwatny w mojej obecnej sytuacji. Podświadomie żałowałem, że rozbiłem namiot w tak niebezpiecznym miejscu, lecz teraz było już za późno na skorygowanie tej pozycji.  Mrówki coraz natarczywiej atakowały. W pewnej chwili zobaczyłem, że przez dolną część namiotu w lewym rogu wchodzą masy mrówek jak czująca krew krwiożercza banda małych wampirów.  Zdarzyły przegryźć mocne namiotowe płótno w 10 minut, to co dopiero ze mną będzie, wystarczy im 5 minut aby dokończyć krwiożerczego dzieła. Wtuliłem się w ten jeszcze cały róg namiotu i zdrętwiały ze strachu czekałem na tą straszną powolną śmierć.  Pierwsze mrówki już zaczęły mnie gryźć, opędzałem się jak mogłem najlepiej i wyłem z bólu. Było ich coraz więcej, wnętrze  namiotu zrobiło się czerwone jak zachodzące słońce od ich małych szkarłatnych ciałek. Nagle usłyszałem tuż nad namiotem, ale może się tylko przesłyszałem, warkot silnika, chyba śmigłowca. Wybiegłem z namiotu resztkami sił, cały pogryziony i zobaczyłem drabinkę, która piloci helikoptera zrzucili mi na ratunek. Był to patrol powietrzny strzegący lasów przed pożarami, etc. Chwyciłem się kurczowo drabinki jak tonący brzytwy, to była ostatnia szansa na wybawienie od tych małych potworków. NIe miałem już siły, aby wspiąć się wyżej. Tracąc z bólu przytomność czułem jeszcze, że jestem wciągany do śmigłowca przez pilotów. Tracąc resztki przytomności, usłyszałem jeszcze jak pilot meldował do bazy, że zauważyli na leśnej polanie masę czerwonych mrówek oblegających mały, jednoosobowy zielony namiot i właśnie uratowali turystę pół przytomnego i pogryzionego przez mrówki i zmierzają szybko jak tylko możliwe do najbliższego szpitala. Koniec   P.S. Odpowiadanko napisałem w Grudniu 1976 roku. Kontynuując mrówkowe przygody, następnym razem będzie to trochę inną historyjka zatytułowana: Bitwa Mrówek.
    • Ma Dag: odmawiam, a i wam Doga dam.        
    • Samo zło łzo mas.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...