Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

nie chce się odchodzić
gdzie błękit spotyka się z zielenią
wszystko żyje swoim rytmem
-czapla szuka pożywienia
pałki kołyszą się na wietrze
jak niewiadoma struna drga

przypomina mi to obraz Moneta
który mówi harmonią zapatrzenia
Bóg wie gdzie postawił człowieka

Opublikowano

ładnie Judyto. w drugiej może ostatni wers: "a Bóg wie gdzie człowiek postawiony" bo wg mnie za bardzo rymują się wszystkie wersy drugiej strofki. no chyba że tak ma być.
pozdrawiam.

Opublikowano

Czyli przed Bogiem było..a..
Judysia, wieki Cię nie czytałam..! Z takich miejsc nie chce się odchodzić...
nie dziwi, jeżeli to wszystko przypomina Moneta... podoba mi się ten obrazek,
a szczególnie wpleciony Bóg w ostatni wers, który tak rozsądnie ustawił tego człeka.. ;)
Pozdrawiam... :)

Opublikowano

kołysanka harmonii i sugestii /

proste delikatne i wymowne /


już kiedyś pisałem że Twoje teksty nabierają blasku - przechodzą z jaskrawości w blask /
są wyraźne i łatwo przyswajalne / dobrze
tzn przyjemna metamorfoza stylistyki /

t

Opublikowano

Wiersz jest pięknie rytmiczny, gra na wietrze (patetycznie się napisało, ale inaczej nie można). Druga strofa mnie oczarowuje. Pięknie. Serdeczności. Elka.

Na próbę wyjęłam sobie literkę "a" z "niewiadoma" i to niewidzenie też wygląda ciekawie. :)))

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



jeśli tak..to cieszę się bardzo Tomku,
może to człowiek się zmienia i wraz z nim to co wypływa w słowie(?)
no nie wiem, jak to jest. Dziękuję Ci serdecznie za przeczytanie
jest to dla mnie zawsze przyjazne.Jak powszechnie wiadomo
(przynajmniej tak myślę), nie jestem pisarzem jako takim, raczej
kimś kto nie spełnił swoich malarskich marzeń, a słowem ponoć
malować można...więc próbuję
J.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


ciekawy obraz; działa na wyobraźnię
puenta ładnie zamyka całość:))
serdecznie pozdrawiam:)

Ewo serdecznie Ci dziękuję za dobre słowo,
jestem miło zaskoczona,J.(: serdecznie
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



No chyba nie można...niestety moją wadą jest wrażliwość,
Niewidzialne...najbardziej, dziękuję za Twoje spostrzeżenia
- mnie oczarowuje takie przybycie (: J. serdecznie
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Krysiu jak miło spotkać Ciebie pod moim...
Mogę powiedzieć to samo o Twoich- dobrze
wyczuwalne są Twoje dobre intencje i wiara.
Chociaż ja myślę właśnie że jestem małej wiary,
to tym bardziej uśmiecham się do Ciebie(: J.
cieplutko i serdecznie dziękuję
Opublikowano

Judyt, jest wiele miejsc, z których nie chce się odchodzić i wiele obrazów, w które chciałoby się wejść, bo świat na nich przedstawiony jest o wiele ładniejszy, nawet lepszy niż ten nasz rzeczywisty. Bardzo sugestywny wiersz. Pozdrawiam.
J.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



dziękuję za odwiedziny i krytykę- chociaż nie wiem co dokładnie się nie spodobało,
ale są różne gusta i różna wrażliwość- ja z nimi nie walczę, J.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Na pierwszy rzut oka ma to być coś sonetopodobnego. Ale popłynęłaś po tym jeziorze... w szuwary, Środki artystyczne zostały dobrze dobrane. obrazy są plastyczne, żyjące, z łatwością poddają się wizualizacji. Tymczasem forma sprawia wrażenie bardzo nieudolnie skleconego pancerza, w którym wiersz się dusi i dogorywa, a to przez nienaturalne inwersje, a to przez brak rytmu, a to przez pokracznie poprzekręcaną gramatykę. W ten sposób od razu pokazujesz czytelnikowi wszystkie słabe miejsca, gdzie nie umiałaś sobie do końca poradzić z językowym budulcem. Niech będzie to zwykły, wolny wiersz, który uwolnisz z tego stylistycznego żelastwa, a jeśli koniecznie upierasz się przy sonetach, to trzeba więcej treningu, bo tu już 'intuicyjnie' się nie da.
    • Kluczowe pytanie - co to znaczy 'lirycznieć'?  Życie staje się poezją, to oczywiście wynika samo z siebie, ale interpretacja utworu musi wyjść poza zwykłe ubarwianie, upiększanie. Wpisanie wspólnie przeżywanego czasu w wiersz zdefiniowany jako określona struktura, ma charakter o wiele bardziej brzemienny w skutki. Liryka jest przede wszystkim poszukiwaniem formy dla emocji, a jakie to ma konsekwencje dla bohaterów lirycznych? Jeśli ich doświadczenia zostaną przeniesione w rzeczywistość metafor, wówczas okaże się, że współdzielenie codzienności jest zarazem tworzeniem jej tak, jak poeta tworzy swoje dzieło - budowaniem sensu (życia) poprzez indywidualizację tego, co ogólne i nieokreślone. Np. we fragmencie ze sklepem - wszyscy tam robią zakupy, ale dla bohaterów nie jest to zwykłe wyjście do sklepu, bo liryka tak manipuluje percepcją, aby mieli poczucie, że chodzi o coś zupełnie innego. Realność staje się umowna,  jej poszczególne elementy mają być tylko nośnikami czegoś, co istnieje jedynie w świadomości i  osób mówiących w wierszu. Upraszczając - lirycznieć to budować rzeczywistość i kod, który ją na nowo zdefiniuje (niekoniecznie werbalny), zgodnie z tym, jak w niej chcą funkcjonować bohaterowie wiersza, czy jak to sobie - wspólnie - wyobrażają.
    • Zastanawiająca przypowieść, w której prosta obserwacja przechodzi w trafną ekstrapolację. Gwarowa 'śleboda' dodaje wierszowi ciekawego smaku.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Porażająco głęboka refleksja na tle nieistotnej reszty.   Ale dam lajka, bo moc tej cząstki rekompensuje wszystko inne.
    • Przypomniał mi się Ebenezer Scrooge, a raczej wizja jego przyszłości przedstawiona podczas spotkania z trzecim duchem. Z tą różnicą, że wiersz na rozdrożu patrzy raczej w tę ciemną opcję. Samobójstwo? 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...