Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Dzień dobry Krakowie


Rekomendowane odpowiedzi

Latarnie pogasły,
lecz szumi wciąż w głowie.
Świt blady już wstaje.
Dzień dobry Krakowie!

Różowa poświata,
gołębi też mrowie
zagląda do okien.
Dzień dobry Krakowie!

Patrz, Wawel skąpany
w słonecznej koronie!
Bajeczny, nieprawdaż?
Dzień dobry Krakowie!

Już pierwsze kawiarnie
otwarły podwoje -
śniadania wiedeńskie.
Smacznego w Krakowie!

Na rogach sprzedają -
najlepsze pod Bogiem -
krakowskie bajgielki.
Dzień dobry Krakowie!

W tym mieście wieczory,
niech każdy się dowie,
są jeszcze piękniejsze.
Dzień dobry Krakowie!

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Hej, Popsuty
Dzięki za choć kilka słów.
Rytm się chwieje. Proszę o wskazanie miejsca, bo nie widzę.
Wiersz jest sześciozgłoskowy i nigdzie nie odbiega od tej zasady.

Treść. Miała być o Krakowie, bo ciągle brakuje, może nawet nie tak udanych, ale wierszy o Krakowie. Jest Krakowiaczek jeden i siedem koników. Tu chciałem pokazać ten wieczór, ten poranek może nawet skacowany, gołębie o brzasku, Kraków jeszcze pusty, ale gdzieś tam widać w poświacie Wawel i można wstąpić na śniadanie ciągle wiedeńskie, bo jest gdzie. Ileż można zmieścić w kilka fraz? I nie mogą być niekawonaławiczne, bo adresatem nie tyle powinien być poeta tylko całkiem przeciętny odbiorca.
Może źle rozumuję.
Krysiu, dzięki za tyle

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Biała Lokomotywo,
"Żegnaj mi, Krakowie" jest całkowicie innym tekstem. To kwestia korzeni, więzi, patriotyzmu lokalnego, sentymentu rodzinnego i co tam jeszcze.
Tu miał być Kraków solo, bez dodatków, bo takie było założenie.
Za kilka dni będzie inny wiersz o Krakowie, bardziej ambitny i proszę o wnikliwe komentarze,
bo będzie to coś całkowicie innego.

Dzięki wszystkim za komentarze.
Zawsze bardzo oczekuję na nie, bo tylko to może poprawić moje "wierszoklecenie".
Ogromna ilość moich wierszy powstała sporo czasu temu, była swoistą korespondencją, ripostą na ... tak wiele spraw.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


jak czytam takie wyznania to rozpacz bierze. może zamiast "Z" dział pod nazwą: "popołudniowa szkółka pisania wierszy"...?
:)
czytać, czytać i jeszcze raz czytać. i być aktywnym na polu komentowania innych a nie tylko czekać na tabun komentatorów ;)
pozdrawiam.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Czytać, komentować.
Tak, racja. Tylko, że nasycnie wiersza dowolnymi niemal skojarzeniami, niby metaforami nie czyni poezji. Można kiwać nad takim wierszem głową i się zachwycać przypisując mu jakąś tam treść. Często to obserwuję na tym forum. Póki ktoś nie "odkryje" sensu, jest milczenie, a potem pojawiają się głosy wtórujące temu pierwszemu.
Możecie mnie krytykować, ale nie zgadzam się z tym, że dzisiaj poezja ma być swoistą zagadką, szaradą do rozwiązania i im bardziej zaskakującą, to tym lepszą. To nie czyni tekstu poezją. Mogę się mylić, to rzecz ludzka.

"Wierszoklecenie" - nie jestem tak zadufany, aby określać swój proces tworzenia inaczej, jeszcze po krytyce, ale czemu nie.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


To napisz to pod tą czy tamtą "zagadką".
Wg mnie nie ma "przepisu" na poezję - są różne poziomy (jak by nie myśleć - umysłowe) jej tworzenia i odbioru. Ale co jest nią a co nie jest - cóż... gratuluję odwagi ;)

A milczenie jest z lenistwa :)

Pozdrawiam i sukcesów życzę.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Popsuty,
Tak to już jest, że trzeba odwagi, by choć trochę przeciwstawić się jakiemuś ustalonemu nurtowi. Ja poszukuję formy, która by spełniała kryteria łącząc w sobie myśl, ładne słowa, dobre porównania i metafory, by była spójność tekstu, czytelność, zrozumiałość.
Dziwi mnie wystrzeganie się słów określających tzw. wyższe uczucia. To nie uczucia zbrzydły, tylko my. Wiesz, że nie stronię od dyskusji i tam, gdzie uznam, że mogę coś powiedzieć o treści, czy formie to na pewno nie będę się lenił. A komentarz dam wyczerpujący, choć może kontrowersyjny.
Pozdrawiam serdecznie mój adwersarzu.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • A więc usiądź tu. Wskazuję gestem puste krzesło. Przy stole. Przy tym stole z uschniętą różą w wazonie pękniętym na wpół.   Za oknami wiatr szeleści i szumi.   Snuje jakąś opowieść pośród drzew.   Pośród drzew rozchwianych w szpalerze.   Wśród topól, kasztanów…   Wśród nocy…   W pustym pokoju słońce wiszącej lampy. Zakurzone, szklane klosze z cmentarzyskiem czarnych much.   Wiszący nade mną ciężar śmierci. Nad nami.   A więc siada na krześle.   Otwiera usta, jakby chcąc coś powiedzieć.   Chwilę się zamyśla. Zamyka je znowu. Zaciska mocno, ukrywając wzruszenie. Tak, jak się widzi kogoś bliskiego po wielu latach.   I nic.   Jedynie szum dojmującego milczenia białej ciszy.   Zdawać by się mogło, że nie ma tu nikogo. Bo to prawda. Albowiem prawda. Tylko głód wyobraźni owiewający pajęczyny na jakichś nachyleniach ścian, załomach, mansardach, nieskończonych amfiladach pokoi oświetlonych kinkietami świec…   Ale mówi coś do mnie. Mówi zbudzonym cichością głosem. Takim płynącym z daleka rzeką czasu.   Niedosłyszę. Albowiem zagłusza go piskliwy szmer wzburzonej we mnie krwi.   A więc mówi do mnie, poruszając bladymi jak papier ustami.   Wyodrębniam ze słuchowych omamów niewyraźne słowa.   I próbuję ująć jej dłoń, którą trzyma na stole przy talerzu z okruchami czerstwego chleba.   Dłoń aż nazbyt chudą, aby mogła należeć do świata żywych. Doskonale nieruchomą.   Nie mającą już tego blasku, co kiedyś.   Kiedy skupiam się w sobie, aby jej dotknąć, cofa ją nieoczekiwanie.   I patrząc się na mnie tym wzrokiem wyblakłym śmiercią, mówi szeptem, nie-szeptem, głosem jakimś dalekim: „Wybacz, synku, ale mogę tobie usłużyć jedynie wspomnieniem”.   I nie mając czasu obrócić wzroku, tylko patrząc się nieruchomo jak kamienne popiersie – rozpływa się wolno w tym deszczu wirującego kurzu.   W melancholii, w bólu nieistnienia.   Mamo. Mamo! Ja wtedy śpiewałem ci kołysankę, wiesz? Tutaj i tam. Nad szarą, lastrykową płytą.   „Wiem, synku, wiem…”.   Poczekaj! Chciałem cię jeszcze tyle…   Odwracam się, ockniony krótkim skrzypnięciem podłogowej klepki. I znowu.   Jakby ktoś na nią nadepnął nieświadomie.   Jakby od czyichś kroków.   Omiatam spojrzeniem pustą otchłań smutku.   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-06-03)    
    • Macanie świata chwilą, a każdy wydech jest tak czy inaczej ostatnim, każdy wdech pierwszym – wiedziano o tym 40 tys lat temu, przechowali Eskimosi, zresztą w Genesis mowa o tym samym... Więc pierwszy do mnie mówi, drugi z tym "zapachami ze wspomnień" mniej, bo nie bardzo lubię słowo "wspomnienia" nie posiadając żadnych miłych...    Pozdrawiam :)    
    • Ładne te słowa. Kiedyś zwierzęta także padały, nie tylko w rzeźni. Dawne czasy wyczarowałaś, bardzo ładne.  :-)
    • @Nefretete Przy każdym odczytaniu tych, co wydają  się zrazu wiele nie kryć odkrywa się. Potem wrócę jeßcze. Pozdrawiam :)
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Odpowiadam: 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...