Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Podszewka świata


Rekomendowane odpowiedzi

Adaś, biegając bosą podeszwą po ciepłej darni ogródka,
pośród kwiatów dziewanny i jabłek jeży,
nadepnął zdziwioną stopą na notatki ojca.
Wielka kartka papieru z ulicami, granicami i skalą.
Missisipi, Nil, Wisła i Jangcy, Pireneje, Andy, Watykan i Wietnam,
cały świat ściśnięty na jednej płaskiej płachcie.
Mapa bez róży kompasu, mapa bez urwanych dróg.
Adaś, łapiąc oburącz brzeg kartki, obrócił zatłoczony papier
na drugą stronę. Nagle, wszystko dookoła, wynicowało się
spodem ku górze. Dno stało się szyjką, chmury oparciem, ziemia stanęła
na głowie. Samochody, niby żółwie na pancerzach, wierzgały bezsilnie kołami,
kałuże wylatywały w powietrze, wróble nurkowały.
Na obrazie Bruegela Ikar spadał ku górze a wraz z nim rolnik,
koń i białe maszty statków, obrały wysokie niebo za azymut.
Kangury odbijały się od stratosfery, nietoperze w końcu nie spały na opak.
Tylko fryzjerzy z bólem patrzyli jak ludzie, szybując głowami w dół, niszczą
skrzętnie ułożone loki, irokezy i trwałe. Owoce spadały na niebo
a węże, niby babie lato, leniwie dryfowały w powietrzu.
Adaś, aby nie spaść w chmury, wczepił się rączkami w gałęzie drzewa.
Stamtąd mógł dostrzec obróconą mapę – tajemnicę dobrego
a może i złego, tego jeszcze nie wiedział. Jednego był pewien:

lepiej żeby Druga Strona nie była pusta.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Poezja to, czy proza? Oto jest pytanie :)

"zdziwiona stopa" w jednym i drugim przypadku nie ma racji bytu.

Gdyby jednak poezja, otrzepałabym nieco z nadmiaru słów.

Ale pomysł przedni! :)

ps. kiedyś, w podobnym przypadku zadałam podobne pytanie i w odpowiedzi napisano: pani się nie zna na poezji współczesnej. Od tamtego czasu nic się nie zmieniło - nadal się nie znam :)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Początkowo to "wypracowanie" trochę nuży ,ale jeśli przebrnie się przez "Andy" do widać ,że droga do czegoś prowadzi.Nie szaleję za taką formą przekazu ,ale "wysokie niebo na azymut" zupełnie do mnie przemawia i kupuję to "wierzganie kołami" , które także często obserwuję i nazywam.
pozdro
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Może proza poetycka? - ach, nie upieram się :)

"zdziwionej stopy" po prostu nie umiem sobie wyobrazić. Zastanawiam się w jaki sposób, za pomocą czego stopa może wyrażać zdziwienie. Przyglądam się własnej i ... i nic, niczego nie wyraża - całe szczęście, bo gdyby jeszcze one zapragnęły się wyrażać, choćby mimicznie, przestałabym panować nad sobą :))
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @hania kluseczka śmierci nie ma, to iluzja :)
    • Leżę w mym łóżku, myśląc nad życiem, I myślę nad swoim małym odkryciem, Przed oczami mrok, widzę pustki, ciemność, Me uszy pięści tej muzyki senność.   Leżę, słucham, papieros w mym ręku, Każdy żyje w tym ogromnym lęku, Nie mają pojęcia o życiu, sensie, Żyją bezwiednie w wielkim procesie.   Sensem jest nauka, rozwój duchowy, Reinkarnacja, dobroć, uczuciowy, Życie to przygoda, a nie problemy, Walcz z nimi, nie damy się systemy.   Brak zgiełku i państw, jedna ów planeta, Brak wojen, konfliktów, oto jest skrzeta, Wszyscy szczęśliwi, żyjący symbiozą Kochający się swoją wspólną wizją.   Zakończmy ten chaos, bądźmy dobrymi, Stańmy się w końcu ludźmi mądrymi, Karma i Wszechświat, to mocno doceni, Finalnie z pewnością coś się zmieni.   Bądź lepszy i lepszy dnia kolejnego, Wyjdziesz tym na człowieka szczęśliwego, Kochaj ludzi, zwierząt urok wspaniały,  Doceniaj piękno, a nie świat nędzniały.   Na końcu dowiesz się, że było warto, Idąc do światła, dumnie, nieodparto, Poczujesz błogość, piękno wzruszające, Ujrzysz blask, miłość, szczęście chwytające.        
    • dlaczego tak szybko więdną kwiaty szarością popiołu w źrenicach zbłąkanych   każde spojrzenie kłuje i rani   w zaułkach co łzami zroszone jak bańki mydlane pęka nadzieja   gdy trudno życie do kupy pozbierać   a jednak   dopóki na łące kwiatów zostało a śpiew skowronka słychać pod niebem jakoś tam drepce los człowieczy z sensem bez sensu sam czasem nie wie   kiedyś znowu pobiegniesz na łąkę nie za daleko nie za blisko wtedy w blasku świtu lśnienia   nigdy nie zwiędną tobą zakwitną
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      chyba powinno być 'ich' (?)   ze słowami bywa różnie, jednym zaciemniają i tak już ciemny obraz, innych poruszają, chociaż są kłamliwe, ale są i tacy: kturyh  jusz nic nie wzrósza   a z różą jest jak z wróblem w garści i widać i czuć i miło było dostać                                                        ;)
    • Zadowolony? Tutaj dziurę wierć - Myślę o ciele, Gdyż wszystko legło, co miało nadzieję! Komnata czeka – w dół dwa metry ćwierć. Zostało jeno objąć zimną śmierć!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...