Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
Wesprzyj Polski Portal Literacki i wyłącz reklamy

Podszewka świata


Robert_Siudak

Rekomendowane odpowiedzi

Adaś, biegając bosą podeszwą po ciepłej darni ogródka,
pośród kwiatów dziewanny i jabłek jeży,
nadepnął zdziwioną stopą na notatki ojca.
Wielka kartka papieru z ulicami, granicami i skalą.
Missisipi, Nil, Wisła i Jangcy, Pireneje, Andy, Watykan i Wietnam,
cały świat ściśnięty na jednej płaskiej płachcie.
Mapa bez róży kompasu, mapa bez urwanych dróg.
Adaś, łapiąc oburącz brzeg kartki, obrócił zatłoczony papier
na drugą stronę. Nagle, wszystko dookoła, wynicowało się
spodem ku górze. Dno stało się szyjką, chmury oparciem, ziemia stanęła
na głowie. Samochody, niby żółwie na pancerzach, wierzgały bezsilnie kołami,
kałuże wylatywały w powietrze, wróble nurkowały.
Na obrazie Bruegela Ikar spadał ku górze a wraz z nim rolnik,
koń i białe maszty statków, obrały wysokie niebo za azymut.
Kangury odbijały się od stratosfery, nietoperze w końcu nie spały na opak.
Tylko fryzjerzy z bólem patrzyli jak ludzie, szybując głowami w dół, niszczą
skrzętnie ułożone loki, irokezy i trwałe. Owoce spadały na niebo
a węże, niby babie lato, leniwie dryfowały w powietrzu.
Adaś, aby nie spaść w chmury, wczepił się rączkami w gałęzie drzewa.
Stamtąd mógł dostrzec obróconą mapę – tajemnicę dobrego
a może i złego, tego jeszcze nie wiedział. Jednego był pewien:

lepiej żeby Druga Strona nie była pusta.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Poezja to, czy proza? Oto jest pytanie :)

"zdziwiona stopa" w jednym i drugim przypadku nie ma racji bytu.

Gdyby jednak poezja, otrzepałabym nieco z nadmiaru słów.

Ale pomysł przedni! :)

ps. kiedyś, w podobnym przypadku zadałam podobne pytanie i w odpowiedzi napisano: pani się nie zna na poezji współczesnej. Od tamtego czasu nic się nie zmieniło - nadal się nie znam :)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Początkowo to "wypracowanie" trochę nuży ,ale jeśli przebrnie się przez "Andy" do widać ,że droga do czegoś prowadzi.Nie szaleję za taką formą przekazu ,ale "wysokie niebo na azymut" zupełnie do mnie przemawia i kupuję to "wierzganie kołami" , które także często obserwuję i nazywam.
pozdro
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Może proza poetycka? - ach, nie upieram się :)

"zdziwionej stopy" po prostu nie umiem sobie wyobrazić. Zastanawiam się w jaki sposób, za pomocą czego stopa może wyrażać zdziwienie. Przyglądam się własnej i ... i nic, niczego nie wyraża - całe szczęście, bo gdyby jeszcze one zapragnęły się wyrażać, choćby mimicznie, przestałabym panować nad sobą :))
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • List do człowieka.   I nawet kiedy milczysz i robisz to nazbyt skromnie, wiem co czujesz, co myślisz i daleko Ci do mnie. I oddaliłeś się już.   Chciałbym tak po prostu wiedzieć, czy mój świat Twoim jest wciąż. I zrobić z tym nic nie mogę. Dzieli nas boska dłoń, Ty milczysz wciąż.   Jesteśmy z jednej gliny - to przyznam i Ty wiesz. Życiowe koleiny wytarły prawdy treść. I uśmiech swój zgubiłeś. Za dużo wokół zła. Już nie umiesz byś miły. Nie chcesz. Mówisz - nie warto tak, nie wartościując. Wsłuchujesz się w marzenia, a przecież nie ma ich już. Szukasz własnego cienia i wciąż nie czujesz nic.   Zbyt wiele smutku obok. Granice zniszczył czas. Zamykasz się na ludzi. Nie lubisz wtedy nas. I milczysz.   Tylko ten kot ci wierny, choć mówią, że swoimi ścieżkami chadza wciąż. On siedzi przy twej nodze i patrzy bez refleksji. Skąd taki człowiek się wziął…miau
    • @iwonaroma Kto niby pisze wiersze na siłę? Przecież z tego tylko wychodzą gnioty.
    • -Mistrzu, wiedz, że mam wszystko, co chciałem osiągnąć, a nie wiem czemu szczęścia nie zaznałem dotąd. - Wielu tak ma i myślę, że może ze względu, że Pan Bóg im poskąpił do szczęścia talentu*.   *wg W. Tatarkiewicza "O szczęściu"  
    • @agfka podoba, pozdra! (daję ci pomimo serducho)
    • W noc samotną cisza milknie i zostawia czas na gniew. Nagle tracisz w sobie siłę, gdy jest jasno, wchodzisz w cień. Szukasz drogi lecz mgła gęsta wściekle Ci odbiera wzrok I im bardziej pragniesz przestać, tym Cię głębiej wciąga mrok.   Gdy na oślep rzucasz słowa  aby ktoś im nadał sens, Wciąż zagłusza je od nowa stukający w szyby deszcz. Może niebo także płacze? Może ma wszystkiego dość? Patrz, pojawia się tam tęcza, jak łączący przestrzeń most   Czym naprawdę jest odwaga? Czy nie siłą, aby wstać? Tak nieustraszenie walczyć,  gdy się wokół sypie świat. Aby nie przestawać tańczyć, kiedy z oczu płyną łzy. Przecież płakać możesz wiecznie, a raz tylko możesz żyć...    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...