Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

to nie dąb
Bartek był moim bratem
laliśmy się po łubach
a matka prosiła do stołu
i błagała o spokój

rozgałęziliśmy się
on tam
ja tu
ona obrastała mchem
i to było naturalne

gdy zanosiłem się samotnością
nie dzwonił telefon
dzwoniło mi w uszach
od pustostanu dni
nie mogłem się opędzić
od powietrza pełnego strychu

spotkaliśmy się przy trumnie
kolejnego ściętego drzewa

Opublikowano

Czy "łuby" to jakiś sprytny manewr, nieznany mi wyraz czy literówka? Co by nie było - niezły jest ten tekst. Nie podoba mi się to "kolejne ścięte drzewo". "Nie mogłem się opędzić" też bym wyjęła. Nastrój jest. Rób, jak chcesz. Pozdrawiam. Elka.

Opublikowano

Ja bym nic nie wyjmował, wszystko ma tu sens. A łuby są świetne, zabiegi z telefonem i samotnością, cała treść zresztą porównywana do natury bardzo udana. Ciekawy wiersz.
Pozdrawiam

Opublikowano

Długowieczność i potęga drzewa w zestawieniu z kruchością ludzkiego żywota - wypadła świetnie, Rafale.

"Nie mogę iść dalej bez ciebie..."- tak mniej więcej zaczyna się piosenka "Chanel"
i tak właśnie sobie skojarzyłam w tytule, żeby pamiętać...

Wiersz odbił się we mnie głębokim echem i zostanie.
Pozdrawiam serdecznie, Grażyna.
:)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Mitylene   Pamiętasz mnie?   (Autor tekstu: Marianne Faithfull   Pamiętasz cokolwiek? Nie udawaj, że nie było wesoło Zapisz to pod hasłem "rozrywki przeszłości"   Rozglądam się po pokoju Wspominam bliskich memu sercu I chyba pamiętam wszystko Lecz przede wszystkim Ciebie Bo zawsze chodziło tylko o Ciebie   Nigdy nie interesowali mnie inni Ani to co myślą To mnie mogła przypaść Twoja miłość A Tobie cały świat Gdybyśmy tylko potrafili to sobie dać..."   (tłumaczenie: Tomasz Beksiński)            
    • @tie-break Bardzo poruszający wiersz o byciu w zawieszeniu, w oczekiwaniu, niby blisko cudzego ciepła, ale jakby zawsze odrobinę za późno, za szybą. Puenta jest pięknie skromna i boli dokładnie tyle, ile trzeba.
    • Gwiaździsta pożoga przegarnia łan podnieba, pnącze ognia rozciągając się w mętną kolumnę powietrza szczelnego jak czerń tuląca trumnę, nad jaką wisi słońca wykluta maceba.   Jestem tu — w owalu światła, u brzegu kresu, niemy, choć głośny; ślepy, choć nadal widoczny; bladym palcem naznaczam szept na ustach mroczny, jak zapis dni ludzkich na krawędzi limesu.
    • Zawsze zbyt późno gdzieś przychodzę. Latarnia dławi się od światła. Przynoszę moje śmieszne słowa i karmię nimi obce gniazda.   Dawne ogniska wciąż się jarzą, nie pozwalają mi wejść dalej, niż do zacisza wiatrołapu, gdzie tylko letarg czeka na mnie.   Patrzę na ślady innych cieni, które tu przecież są u siebie; słyszę ich głosy, gdy gorąco pragną się splatać z twoim śmiechem.   Zawsze rozumiem, zawsze czekam, z niewidzialnością pogodzony, bo może jeszcze, może kiedyś - ktoś szerzej jasne drzwi otworzy.   A to co moje, deszczem spływa, jak mgliste krople - z drzew bezlistnych, a to co daję - na stracenie - skrzętnie upycha noc w klepsydry.   Byłem pomyłką od początku, będę pomyłką aż do końca, zawsze zbyt późno gdzieś przychodzę,  by odbić blask cudzego ognia.    
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      O, tak.  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...