Sens

[Bronisław Jaśmin]

Falują przebudzone palce przetykając
wiatr z burzą, która składa drzewa na ofiarę.
Podobni są oboje do drzew niesamotnych
gdy stali się na chwilę ich domownikami.

Prawdziwe miasta puszcze wznoszą przed budową,
gdy niebo - wielkie oko ponownie dopisze,
jedyny świadek rzeczy, do pustego brzucha
ruinę barw i woni na gardłach olbrzymów.

Wyparuj myśl z powieki, przekrocz tamte bramy,
na których przez pół-wieczność wojny się rodziły.
Krocz ścieżką, oddech kroczyć będzie przez cmentarze.

Krocz leśną ścieżką. Popatrz na zielony obóz.
Stolica jego w głębiach, on buforem piękna.
Pobity jest co roku, by wstawał z umarłych.

Twe morze o zarysach brzegów czy kręgosłup,
prowadzi do poznania jak zamglone ścieżki
uśpione, nim przebudzą je odgłosy mnichów,
i mury tybetańskim świątyń gdzie grzmi słońce.

Jak palce wzniośle dzwonią -- świątynie wzniesione
głazami, w nich kamieniem węgielnym był oddech.


(pisane dnia 15 maja 2011r., o wieczornej godzinie)