Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

. wspomnienie o Iłowej
o miasteczku nie większym
od pestki wiśni ogrodowej





parki te dawne niedawne bo na wyciągnięcie wspomnień
naprawiają się ławki w poblasku dzieciństwa
groby na cmentarzu nie są już tak często dewastowane
bloki na borowskiej pokolorowane ocieplone nie widać żebraków pod bramą kościoła
w ogóle coraz mniej znajomych twarzy coraz mniej kroków
po nowych chodnikach niedługo tylko ja będę chodził
jako gość dawny mieszkaniec podrażniam miasta tętno

niektórzy na tym samym rowerze w tym samym ubraniu jadą
jakby zegarynka tworzyła pętlę

drzew korony nie są tak ubogie w cień – dorosły w końcu
osłaniają te przebyte spacery pilnują ścieżek
aby można było bezpiecznie przejść pod oczami lamp
noc nie jest tak strasznie pusta i bezcelowa jak kiedyś
nie można było się nią najeść – czy to dobrze że teraz można ?

można wszędzie usiąść można na nowo pokochać
most miłości przecinający na pół ulicę ogrodową
odnowiony plac pod kościołem gdzie codziennie
jarmarczni handlarze modlą się o zarobek
karmić się pozostaje niepokojącym spokojem

kiedy odwiedzam ten czerstwy skrawek chleba -
- dorastanie na ulicach pełnych dzieci patologicznych rodzin
wtedy nie wiedziałem co to znaczy patologia więc
wszyscy byliśmy rozsypanymi zabawkami ulicy z małą różnicą
kiedy nikogo już nie było na czarnym placu zabaw
poszedłem coś zjeść reszta dzieciaków poszła głodować
w oczach nieczułych matek i ojców

wyrastałem srogo i słusznie wychowywany
brakowało mi jedynie zżycia z barkiem brata
przy jego boku jak w obecności obcego bohatera z komiksu
teraz już nie jestem jego kulą u nogi jestem
kulą armatnią tak jak i on
strzelamy w różnych kierunkach
danych nam lub nieznanych

Opublikowano

Witaj Tomaszu - wiersz rzucił mnie na kolana - a zwłaszcza fragment o tym jak ktoś poszedł
coś zjeść a inni głodować na oczach ojców i matek .
Cały wiersz ma wielką wartość która aż kipi w jego każdej części .
Wiersz zrobił na mnie duże wrażenie takie na dłuższą metę .
Przyzna się że tak naprawdę nie przepadam za długimi wierszami - lecz w tym przypadku
muszę zmienić zdanie i pochwalić i to bardzo .
pozd.

Opublikowano

Interesujący wiersz, dobry, podoba mi się po prostu, wątki płyną...
A Iłowa to dla mnie przede wszystkim ten obiekt: www.ilowa.pl/galeria_800/0059%20mostek/index.html
Ale to już osobna historia :)
Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




no tak to ta Iłowa / bywalec jakiś ? rodzinę masz tam, bo skoro osobna historia...coś musi się z nią wiązać nie tylko wyszukanie fotografii z konkretnego miasteczka /

dzięki za obecność i czytanie /

t
Opublikowano

Świetny wiersz. Bardzo mi się podoba. Wzruszył mnie. To właściwie jest poetyckie opowiadanie o zmieniającym się miasteczku rodzinnym, dawno opuszczonym. Świetnie oddane te przemiany i to, co stałe, co się tam nie zmienia.

Opublikowano

Pięknie.

Wszyscy jesteśmy po trosze takimi podróżnikami w czasie dla miejsc tak wyjątkowych jak dzieciństwo, dorastanie. Niby krajobraz się nie zmienił, niby to samo wokół ale nie, zapach inny, inne tętno, dźwięk.

Pozdrawiam.

Opublikowano

Tomaszu, bardzo podoba mi się Twój wiersz. Lubię narracyjne formy. Co do treści, to i ja miewam ciągotki do wspomnień. Dobrze zestawione wspomnienia z przeszłości, dzieciństwa ze spojrzeniem dorosłego człowieka, który wraca, widzi wszystko inaczej i czuje się trochę wyalienowany, mianowicie jak tytułowy gość. Pozdrawiam.
J.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Chodź. Wejdźmy tam. W las głęboki, w polany dzikich listowi o korzennym aromacie wieczornych westchnień. Wiesz, słońce jaśnieje w twoich włosach koroną, kiedy je rozczesujesz dłonią, jakby w zadumie.   Idziemy serpentyną wijącą się, zagubioną w przestrzeni gorącego lata, wśród stłoczonych lękliwie czerwonych samosiewów, wiotkich winorośli… W krzaku jaśminu, co lśni kroplami rosy, jawi się pajęczyna drżąca. I w tym drżeniu, w tej przedwieczornej zorzy, my.   Chodź. Weź mnie za rękę. Chcesz, wiem, choć kroczysz w panteonie niedomówień i jakichś takich, jakby pobocznych spojrzeń, które w tobie kiełkują z nasion niepewności.   Idziemy w cichym kołysaniu wierzb, w powiewach wiatru kładących się na pniach, na przydrożnym płocie drewnianym, na sztachetach, między którymi słońce przepuszcza w migotach swoje cienkie nitki jaskrawego blasku, na kładce przerzuconej nad perlistym nurtem strumienia, wśród feerii mżących kryształów.   Na naszych ustach i dłoniach, na skroniach…   Chodź. Wejdźmy w te szepty rozochoconych brzóz. W ramiona kasztanów ze skrzydlatych cieni. Niech nas oplotą, abyśmy mogli wzbić się na nich ku słońcu lekko. Z cichym krzykiem zamarłym na ustach.   Idziesz z tyłu ścieżką, bądź kilka kroków przede mną.   Dokądś wciąż wchodzisz. Skądś wychodzisz. Z jakichś zakamarków pełnych anemonów, z leśnych ostępów i w kwiecistym pióropuszu na głowie. Bogini natchniona śródpolnym wiatrem łagodnym. Uśmiechnięta.   Chodź. Idziesz. Znowu idziemy. Ty, przede mną. To znowu odrobinę za mną. Obok. Przechodzisz. Przemykasz lekko. Zatrzymujesz się, rozmyślając nad czymś.   To znowu zrywasz się truchtem, wybiegając o parę kroków wprzód.   Idę za tobą w ślad.   Kiedy wyprzedzam cię, oglądam się za siebie. Podaję ci rękę.   Nikniesz w cieniu na chwil parę, jakby celowo, naumyślnie. Na moment albo może i na całą wieczność. Nie wiem tego na pewno, ponieważ olśniewa mnie przebłysk spadający z nieba, co się wywija z korony wielkiego dębu.   Wiesz, to wszystko jest takie ciche i ciepłe. miękkie od poduszek z mchu i paproci.   Szepczę, układam słowa, kiedy ty, wyłaniasz się bezszelestnie z cienia (nagle!) i cała w pozłocie.   Od migotów blasku. Od drżeń.   Tuż za mną. Jesteś. I jesteś tak blisko przede mną, jedynie na grubość kartki papieru tego wiersza, który właśnie piszę (dla ciebie) albo źdźbła trawy, którym muskasz niewinnie moje spragnione usta.   Wychodzisz wprost na mnie, przybliżasz się, jakby w przeczuciu nieuniknionego zderzenia Wyjdź jeszcze bardziej. Proszę. A proszę cię tak, że już bardziej się nie da. Wiesz o tym. Więc wyjdź… Wyjdź za mnie.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-07-31)    
    • @Nata_KrukNo, bo jak krótki może być długi ? :) Dziękuję i pozdrawiam:) @Marek.zak1Akceptujesz, zgadzasz się na wszystkie plusy i minusy. Dziękuję i pozdrawiam:) @LeszczymAlbo i nie :) Któż to wie :) Dziękuję i pozdrawiam:)
    • @Alicja_Wysockaten świat jest taki mały Las Palmas jest za rogiem? to ja się oszukałem marzenia mógłbym spełnić w knajpie ? w Gdyni, a nie w Krakowie?   :)) dziękuję i pozdrawiam:)    
    • @Nela Sam wiersz bardzo dobry, niesamowicie trafnie oddaje stan ducha. Dobrze, że piszesz, jest tutaj mnóstwo wrażliwych osób, mamy swoje wzloty i upadki. Jeśli to osobiste odczucia, to warto coś z tym zrobić. Pisanie o tym. to dobry początek. Bardzo pozdrawiam.
    • @Relsom Pięknie! Ciekawe jak brzmi to z muzyką? Pozdrawiam serdecznie

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...