Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

tak bardzo chcesz mnie nauczyć nienawiści.
wymyślaj mnie od nowa.
bez kłów i szponów.

niech mi nie wyrastają węże zamiast włosów.
sprawdź, nie mam łuski na skórze.
poraniłbyś język.

noszę w sobie miękkość i żal.
wyśmiewasz.

nocami, zwinięty w kłębek,
zapadasz się w miękki brzuch.
snami prosisz: głaszcz mnie
po przedwieczornych bliznach.


i wtedy jestem.
i jesteś taki mój.

Opublikowano

Myślę, że Twój wiersz jest odważny w swej wymowie, tak go odbieram,i bezpośredni bardzo.Adresat tak bliski, a jednak raniący.Czyż nie jesteśmy źli gdy ktoś przykłada nam maskę, podkłada innym kalkę nas samych?Nie można nie czuć nienawiści...A jednak, co zrobić z nią, kiedy ten ktoś przychodzi pod wieczór by poprosić na nowo o kawałek przebaczenia, o dłoń, która ukoi napięte i zmęczone okaleczaniem ciało...
Wszystko dobre, co kończy się dobrze
jak Twój wiersz.

pozdrawiam
martin

Opublikowano

....hm ...dodałbym jeszcze może kocie bury :)))

" noszę w sobie miękkość i żal.
wyśmiewasz. " = to połączenie miękkości i żalu jakoś mi nie leży, bo nie mogę się tu polapać o co kaman a " wyśmiewasz " w tym połączeniu to już za cholerę nie mogę pojąć....poza tym siepodoba :)))) ....bałdzio ...pozdro

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


×
×
  • Dodaj nową pozycję...