Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

robaki wyjadły twarz nieważne
znaki szczególne
układ zmarszczek
kolor oczu
teraz możesz być nikim i każdym

gniew nie przestraszy nikogo
nie wzruszy smutek ból nieczytelny
w bezmimice twarzy

u wezgłowia masz szminkę chanel
namaluj sobie uśmiech albo ją zjedz i powstań
produktem ubocznym
z martwoty

Opublikowano

Widzę tu człowieka wypalonego, kobietę (bo szminka) pozbawioną uczuć lub z uczuciowością tak dalece stłumioną, że już wydaje się nieprawdziwa, niebyła...
Dobry wiersz, mocny. Łatwo w coś takiego popaść pod wpływem nieszczęść i/lub wszechpanującego wyścigu szczurów. Trzeba uważać na siebie.

Opublikowano

Czytam bez "ci" w pierwszym wersie.
Mimo "zamazania" twarzy dość zdecydowany obraz, jakby na swoje życzenie. Cóż,bywa i wiele zależy od nas samych.
Pozdrawiam Grażynko :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Racja z tym "ci"
Już wywalam.
Z podziękowaniem, pozdrawiam.
:)
Po namyśle, wywalam też "twój"
Jeszcze raz dziękuję, Popsutku, za dobrą radę.
:)
Nie ma sprawy :)
Niektórzy się złoszczą jak im się grzebie w tekście ale nigdy nie czynię tego ot tak sobie. Chociaż czasem mam wyrzuty że coś wskażę ale nie potrafię tak o tylko przyklasnąć ;) Dzięki za zrozumienie a za wykorzystanie - tym bardziej miło. Oczywiście liczy się wola i zadanie autora :)
Wszystkiego dobrego Grażynko :)
Opublikowano

witaj. A co myślisz o czymś takim:

"..."
odbiegły czas wypłukał twarz.
unieważnił znaki szczególne
i układy zmarszczek;
spopielił barwę oczu.

możesz być nikim.
możesz być każdym.

gniew nie obchodzi nikogo,
a smutek - nie wzrusza.
nieczytelny jest ból w bezruchu twarzy.

wymyślony krwawą szminką uśmiech
jest tylko dysonansem w zszarzałej martwocie.
"..."

... to jedynie moja interpretacja...
Twoje słowa zaciekawiły mnie; spodobały mi się. Lubię nastrojowość przekazu. Liryczno - nostalgiczno - smutny wiersz z jakąś taką lekką rezygnacją. Ale jest i również jakaś nadzieja : "powstań...".
Pozdrawiam A.S.

Opublikowano

cios, ból, umieranie
nie ma takiego ciosu, z którego nie da się podnieść.
jesteśmy doświadczani w stopniu - wydawałoby się nie do zniesienia, subiektywnie (wbrew wszelkiej logice) - na miarę naszych możliwości.

straszny wiersz.
świetny
ściskam, Graża

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Cieszy, Andrzeju, że tyle czasu poświęciłeś na interpretację i to, że zobaczyłeś nadzieję, to bardzo ważne.
Podoba mi się Twoja wersja, a szczególnie wtręt:

możesz być nikim
możesz być każdym


Chyba nawet lepiej pasuje do mojej wersji, ale to są Twoje wersy, Andrzeju.
W mojej już nie będę grzebała.
Dziękuję i pozdrawiam serdecznie.
:)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Po namyśle, wywalam też "twój"
Jeszcze raz dziękuję, Popsutku, za dobrą radę.
:)
Nie ma sprawy :)
Niektórzy się złoszczą jak im się grzebie w tekście ale nigdy nie czynię tego ot tak sobie. Chociaż czasem mam wyrzuty że coś wskażę ale nie potrafię tak o tylko przyklasnąć ;) Dzięki za zrozumienie a za wykorzystanie - tym bardziej miło. Oczywiście liczy się wola i zadanie autora :)
Wszystkiego dobrego Grażynko :)

Też nie zawsze się zgadzam, ale chyba się nie złoszczę... mam nadzieję :)))
A dobre rady cenię.
Spokojnej nocy.
:)
Opublikowano

Czytałem dosłownie, że przed śmiercią i prawem czasu nie da się uciec, ale peelka już chyba nie byłaby wstanie zjeść tej szminki, jedynie zaspokoić próżność ;)
Ciekawie. Pozdrawiam

Opublikowano

Grażynko, łączysz beznadzieję z nadzieją, ale wskazujesz na wybór: można pozostać w marazmie albo się otrzasnąć. Kiedy jednak przyjdzie ten ostatni moment, nawet szminka nie poprawi wizerunku...nastąpi tzw. godzina 0 - robaki wkroczą na scenę...
Wiersz - zadanie do przemyśleń.
:)
Serdecznie pozdrawiam -
Krysia

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


dziękuję, Kryś, za przemyślenia pod wierszem;
ciekawie z tą godziną 0;
szkoda tylko, że żaden zegar nie wskaże, ile nam do niej jeszcze zostało, może dlatego żyjemy czasem jakby na kredyt, nie zdając sobie sprawy, czy damy radę go spłacić...
pozdrawiam serdecznie, Grażyna
:)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Ona: Daj! Dopijaj! I podjadano
    • Iwo, i cukru turkuciowi?   I cukru, Turku, ci?   Ano, Turku, cukru tona
    • @huzarc Cześć, dziękuję

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @violetta O matko, jakie piękne...
    • Pewnego razu żył pewien drwal.   Miał dom i ogród, na którym rosły różne krzewy, kwiaty oraz warzywa. W zagrodzie były rózne sprzęty, którymi posługiwał się na codzień, starannie wykonując nimi meble, donice, wycinając deski pod dach chroniący go przed deszczem. Codziennie chodził do lasu pozyskując nowy materiał dla potrzeb wytwarzania kolejnych dóbr.   Tak mijał czas, a drwal i jego życie obfitowało.   Pewnego razu na jego posesję padło ziarno by po kilku dniach zakiełkować. Roślina niepostrzeżenie rosła, tworząc łodygę i puszczając liście.   W końcu została dostrzeżona przez właściciela, lecz nie wiedział on jaki jej gatunek.   Czas wciąż płynął, a roślina przybierała coraz to większych rozmiarów. Ze względu na to, że drwal miał wiele obowiązków i nie przywiązywał dużej wagi do wznoszącej się wśród innych - zieleniny - za każdym razem, kiedy odwiedział owe miejsce był bardzo zdziwiony tempem w jakim rosła.   Codziennie słońce rzucało promienie na usytuowane w kącie posesji drzewo, deszcz je podlewał, a noc przynosiła mu wytchnienie.   Było to silne drzewo - wichry i burze nie zrobiły mu krzywdy. Z każdym dniem w drwalu rosła ciekawość - co to za drzewo i czy w zależności od tego wyda jakieś owoce.   Mijały lata - ukazał się pień, wyrosły gałęzie, w cieniu drzewa można było zaznać ochłody. W końcu, jesienią pojawiły się i owoce - małe zielone kulki, jabłoń.   Dojrzały, a drwal z przyjemnością je zerwał i spożył, zadziwiony ich niezwykłą słodyczą.   Czynił tak co roku, rozkoszując się coraz to obfitszymi plonami. W końcu drzewo stało się na tyle duże, że pośród jego gałęzi ptaki uczyniły sobie gniazda, a w jego pniu wydrążyła sobie norkę wiewórka. Życie wokół drzewa obfitowało.   Drwal chętnie zbierał owoce, lecz brakowało mu motwyacji i czasu, by zbierać je wszystkie, dlatego zaprosił do pracy swoje dzieci i znajomych, darując im prawo by również je spożywały.   Gdy drzewo osiągnęło wielkich rozmiarów, zimą opadały z niego usychające gałęzie, którymi drwal palił w piecu w pokoju swojego domu grzejąc swoje ciało oraz oraz swoich najbliższych.   Przyszły jednak lata, kiedy deszcz padał coraz rzadziej i rzadziej. Plony były coraz mniej obfite, a nie podlewane przez nikogoo drzewo w końcu nie dało owoców. Zapuszczało jednak skromnie liście, gdy drwal zastanawiał się co z nim zrobić.   W końcu, po dłuższym namyśle, stwierdził ostatecznie, że drzewo należy ściąć. Decyzję tę podjął dużym trudem - bowiem jego pień był bardzo szeroki i silny, a samo drzewo na tyle wysokie, że ze strachem rozważał, gdzie upaść powinna jego korona, by nie uszkodzić znajdujących się w pobliżu: domu oraz sprzętów, a także ogrodzenia.   Nadszedł sądny dzień.   Drwal, po przyjemnej, kojącej nocy, wypoczęty i w pełni sił, wstał z łózka, spożył obfite śniadanie i z siekierą w ręce dumnie ruszył w kąt ogrodzenia.   Stając przed drzewem przyjrzał się jego pniowi, skrupulatnie oczami szukając miejsca, w które wbić ostrze. Dostrzegając odpowiednie miejsce, zatarł ręce, chwycił narzędzie i podszedł bliżej by zadać pierwszy cios. Aby wziąć zamach odchylił daleko ramiona, biorąc swoim siermiężnym nosem głęboki oddech.   Uderzył raz. Uderzył drugi raz. Uparcie uderzał z całych sił, bez tchu, bez żadnych wątpliwości, będąc zdeterminowanym by drzewo obalić. Błyskawiczna przerwa, szybka szklanka wody, zagrycha - uderza dalej, znów bez tchu i bez namysłu - drzewo musi zostać ścięte.   Walcząc aż do póżnego popołudnia, w końcu został tylko fragment pnia, który pozwalał na jego złamanie. "Teraz wystarczy wziąć linę, zarzucić poniżej korony i lekko pociągnąć, łatwa sprawa" - pomyślał. Szybko pobiegł do stodoły po sznur. Wrócił spokojnym i dostojnym krokiem, po czym rzucił grubą nicią, wydając przy tym odgłos wysiłku.   Lekko już zmęczony podszedł pod drugi koniec liny i zaczął ciągnąć. Pień, lekko już uschnięty łamał sie pod naporem niewielkiej siły. Odlatująca kora i fragmenty drewna wydawały pękający dźwięk. W końcu pękły ostatnie wrzeciona, odsłaniając wieloroczne słoje jabłoni, po czym drzewo ze świstem i hukiem, trzaskiem pękających gałęzi zostało obalone.   Zadowolony drwal tyłem odszedł kilka kroków aby spojrzeć na swoje drzewo. Nie było to dla niego nic szczególnego. Kątem oka jednak zwrócił uwagę na nadlatujące z zachodu chmury, a jego dłoń musnął powiew chłodnego, jesiennego wiatru. Był to okres zbiorów.   Jego twarz, z zadowolenia przemieniła się - nieco spoważniała i posmutniała. Po chwili, z nieba spadły krople deszczu, a drwal stojąc w bezruchu i spoglądając na wystający z ziemi, ściety pień gorzko zapłakał...
    • I namokłe dyby mamy bydełkom Ani
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...