Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Droga dziatwo od lat piętnastu oraz starsi
Przedstawiam problem zawsze aktualny
Co nigdy nie schodzi ze szpalty ni eteru
O Marteczcę czas zacząć bajeczkę

Nie bedzie piękna ani romantyczna
Zabija urok nienazwany proza życia
Wszak można się rozmarzyć niekiedy
Lecz konkluzja zawsze liczy pieniędzy

Dziewczynka chaotyczna z domu w częściach
Zapragnęła za wszelką cenę szukać szczęścia
Chcąć sie wyrwać z objęcia szponów złych
Szukała kogoś, przy kim poczuje się piękna

Konsekwencje to zupełnie inny temat
Kiedy już nie była z nikim formalnie związana
Postanowiła zapolować na księcia z czata
I gdy Marteczka po raz pierwszy weszła
Miała chęć poznać kogoś do rozmowy
Kto przytuli i miłe słowo powie na noc
Dla kogo będzie tą wybraną

Lecz jednocześnie bardzo chciała wiedzieć
Jak to jest, gdy dwoje lgnie do siebie
A, że akurat w potrzebie jest wielu
Co nie wiedzą jak się traktuje kobiety
I nie chcą tego wiedzieć- mają peeleny
I tak stała się dziewką ogólnodostępną

Chowając za kołnierz cnotę
Rozmieniająć przyzwoitość na drobne
Lecz w końcu mogła sobie pozwolić na wiele
Kiedy podsypali miętosiciele z sieci

Sprawa znana od dawien dawna
Eufeministycznie: najstarszy zawód świata
Co tydzień inny powód by nogi rozkładać
Sypie się moralność jak sypie się sałata

Przez komórkę do mamy: "praca dobrze płatna"
Podczas przerwy semestralnej sobie nazarabia
Gdzie kresy a gdzie Kraków, ślinią się krakusy
Czynią zakusy na damę na czacie poznaną

Pewnie kompleks dużej pupy i małych cycek
Nie przeszkadza by ćwierć patyka za dwa h liczyć
Biznes kwitnie a oczy coraz mniej niewinne
Kiedyś czysta jak lilia
dziś jak drzwi kibla brudna

Dokąd zmierza krótkowzrocznie tak robiąc?
Z deszczu pod rynne od małofajnego dzieciństwa
Nie obowiązuje jednak ulgowa taryfa
Bo nikt nie zmuszał by robić bankomat z psitki

Wystarczyłoby wykrzesać z siebie nieco wysiłku
Aby w ostateczności mieć czystą miłość
Dalekowzrocznie myśłeć o przyszłości
Szmal nęci, ale on nie ogrzeje w nocy
Nim się nigdy nie nasyci samotność

Można staromodnie pozostać komuś wiernym
Trzeba pielęgnować, ale to się opłaci
Może ciuszki by miały metki mniej trendy
Na skróty gdzieś dojdą jedynie człowieczki

Opublikowano

Nie dotykać...

Wejście. Ciemność (zastrzegłam sobie od wczoraj). Myślałam o tej samotności przecież, czekałam tak długo już. Teraz jedynie swój oddech kochać muszę. I znów nie pozwolili mi... Zawsze tak... Bezlitośnie przyglądają się oczy zbrukane wszystkimi dźwiękami lat.Szukają tylko ukojenia. Drobne ruchy rotacyjne... Nie będą mnie więcej... już nigdy więcej... Powtarzałam codziennie, w chaosie naszych zbliżeń. Gdy obrzydła ci moja czerwień, odsunąłeś bez żalu przerażone dłonie. Zaszyłam się na dnie szafy... Tu nie będziecie mnie.....


NIE na Poezji współczesnej.....

Apel (jednej z Mart) o przeniesienie "tego" tworu minimum piętro niżej.

pozdr.
-Marta

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.






Marta....hmmmmm.... to właśnie moje imię. "Wątpliwa twórczośc"? To był komentarz do wątpliwego utworu..... czy raczej jego podsumowanie i interpretacja(moja). Lecz widzę, że "apel" poskutkował. Proszę się nie unosic tylko pisać dalej, a zacząc od warsztatu.

pozdr.

MARTA
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.






Marta....hmmmmm.... to właśnie moje imię. "Wątpliwa twórczośc"? To był komentarz do wątpliwego utworu..... czy raczej jego podsumowanie i interpretacja(moja). Lecz widzę, że "apel" poskutkował. Proszę się nie unosic tylko pisać dalej, a zacząc od warsztatu.

pozdr.

MARTA

prosze się zająć sobą i nie wścibiać poetykierskiego nosa w nieswoje style
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Proszę sobie tydzień odpocząć od serwisu.

Pozdrawiam serdecznie
Janusz Lechicki
i co?? siedziałby sobie chłop w "blogowisku" i nit by się nie czepiał (tekst też raczej poezją nie jest, ale kto mu to powie? i po co skoro reakcja jest znana? )
ja się uśmiałem:
"bankomat z psitki"
"Kiedyś czysta jak lilia
dziś jak drzwi kibla brudna"
cud metafory :))
(zaryzykowałbym nawet stwierdzenie że to nasz dawny przyjaciel działa G. powrócił, ale to moze być tylko zbierzność stylów ;))
Opublikowano

komentarze czyta się z większą ciekawością niż u(twór)...ale przecież pisać każdy może i powinien...a czy to się podoba czy nie...zależy już tylko od odbioru osoby czytającej...
dodam tylko...że powinno się przyjmować wszystkie! komentarze ze spokojem...nawet te nieprzychylne...bo wszak po to wstawiamy tu swoje wiersze, by poznać opinię ludzi tu bywających i czytających ?...a może się mylę?...

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


A tak posiedzi sobie tydzień w domu, później wróci i się zobaczy. Albo zmądrzeje, albo pożegna się z nami na dłużej.
A w blogowisku marnowałby, jakże cenne, miejsce na serwerze.

Pozdrawiam serdecznie
Janusz Lechicki
Opublikowano

"Pewnie kompleks dużej pupy i małych cycek
Nie przeszkadza by ćwierć patyka za dwa h liczyć
Biznes kwitnie a oczy coraz mniej niewinne
Kiedyś czysta jak lilia
dziś jak drzwi kibla brudna"

No nie... Na tym etapie już nie mogę powstrzymać się od śmiechu...

"Dokąd zmierza krótkowzrocznie tak robiąc?
Z deszczu pod rynne od małofajnego dzieciństwa
Nie obowiązuje jednak ulgowa taryfa
Bo nikt nie zmuszał by robić bankomat z psitki"

Bankomat z psitki? Załapał Pan ten tekst z baru dla niewyżytych marynarzy? (to cytat ;)

Można staromodnie pozostać komuś wiernym
Trzeba pielęgnować, ale to się opłaci
Może ciuszki by miały metki mniej trendy
Na skróty gdzieś dojdą jedynie człowieczki

A już myślałam, że dzisiejszy dzień będzie szary i smutny...

  • 2 tygodnie później...
Opublikowano

Pozdrawiam serdecznie
Janusz Lechicki-
i co?? siedziałby sobie chłop w "blogowisku" i nit by się nie czepiał (tekst też raczej poezją nie jest, ale kto mu to powie? i po co skoro reakcja jest znana? )
ja się uśmiałem:
"bankomat z psitki"
"Kiedyś czysta jak lilia
dziś jak drzwi kibla brudna"
cud metafory :))
(zaryzykowałbym nawet stwierdzenie że to nasz dawny przyjaciel DZIAŁA G. powrócił, ale to moze być tylko zbierzność stylów]



Pan namiętny poprawiacz chyba zapomniał o zasadach pisowni duzą literą. A i do przyjaciół mych mu cholernie daleko. Jak górnikom w chodniku do robotników wysokościowych

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


nie, nie zapomniał (co najwyżej ich nie zastosował: polecam sprawdzić dlaczego stosuje się duże litery w nazwiskach...)
a przy okazji pytanie: co to jest "górnik w chodniku" ? bo robotnik wysokościowy to pewnie taki co pracuje na wysokości ("chwała na wyso.kościach")

trzym się "chłopczyku z komplekasami" (to oczywiscie byłą parafraza tytułu i nijak się miała do aUtora tego jakże wspaniałego dizeła...)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


nie, nie zapomniał (co najwyżej ich nie zastosował: polecam sprawdzić dlaczego stosuje się duże litery w nazwiskach...)
a przy okazji pytanie: co to jest "górnik w chodniku" ? bo robotnik wysokościowy to pewnie taki co pracuje na wysokości ("chwała na wyso.kościach")

trzym się "chłopczyku z komplekasami" (to oczywiscie byłą parafraza tytułu i nijak się miała do aUtora tego jakże wspaniałego dizeła...)

Widze, że natrętna maniera do wścibiania się we wszystko co tu zostało umieszczone oraz ogarniecia tego swym "jedynie słusznym i obowiązującym zdaniem" nie opuszcza "facecika z aspiracjami". Nie uzurpuj sobie prawa do autorytatywnej krytyki, jeśli nie masz na to papierów. A przy okazji: kiedy coś ostatnio napisałeś?
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


niedawno, gdyby cię nie zbanowali mógłbyś nawet sobie się na mnie pomścić... hmmm...miałem coś ci odpisać, ale skoro nie możesz odpowiedzieć to by to tochę nie fair było, a szkoda bo chciałbym się dowiedzeć co to za "aspiracje" mam (no chyba że serio uważasz, że do pośmiania się z twoich tekstów trzeba mieć "papiery"..;)) - wtedy przepraszam bardzo... :))
  • 2 tygodnie później...
  • 2 tygodnie później...
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


niedawno, gdyby cię nie zbanowali mógłbyś nawet sobie się na mnie pomścić... hmmm...miałem coś ci odpisać, ale skoro nie możesz odpowiedzieć to by to tochę nie fair było, a szkoda bo chciałbym się dowiedzeć co to za "aspiracje" mam (no chyba że serio uważasz, że do pośmiania się z twoich tekstów trzeba mieć "papiery"..;)) - wtedy przepraszam bardzo... :))

bez komentarza
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


nie, nie zapomniał (co najwyżej ich nie zastosował: polecam sprawdzić dlaczego stosuje się duże litery w nazwiskach...)
a przy okazji pytanie: co to jest "górnik w chodniku" ? bo robotnik wysokościowy to pewnie taki co pracuje na wysokości ("chwała na wyso.kościach")

trzym się "chłopczyku z komplekasami" (to oczywiscie byłą parafraza tytułu i nijak się miała do aUtora tego jakże wspaniałego dizeła...)

A w ogóle to na "ty" nie jesteśmy

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Pewnego razu żył pewien drwal.   Miał dom i ogród, na którym rosły różne krzewy, kwiaty oraz warzywa. W zagrodzie były rózne sprzęty, którymi posługiwał się na codzień, starannie wykonując nimi meble, donice, wycinając deski pod dach chroniący go przed deszczem. Codziennie chodził do lasu pozyskując nowy materiał dla potrzeb wytwarzania kolejnych dóbr.   Tak mijał czas, a drwal i jego życie obfitowało.   Pewnego razu na jego posesję padło ziarno by po kilku dniach zakiełkować. Roślina niepostrzeżenie rosła, tworząc łodygę i puszczając liście.   W końcu została dostrzeżona przez właściciela, lecz nie wiedział on jaki jej gatunek.   Czas wciąż płynął, a roślina przybierała coraz to większych rozmiarów. Ze względu na to, że drwal miał wiele obowiązków i nie przywiązywał dużej wagi do wznoszącej się wśród innych - zieleniny - za każdym razem, kiedy odwiedział owe miejsce był bardzo zdziwiony tempem w jakim rosła.   Codziennie słońce rzucało promienie na usytuowane w kącie posesji drzewo, deszcz je podlewał, a noc przynosiła mu wytchnienie.   Było to silne drzewo - wichry i burze nie zrobiły mu krzywdy. Z każdym dniem w drwalu rosła ciekawość - co to za drzewo i czy w zależności od tego wyda jakieś owoce.   Mijały lata - ukazał się pień, wyrosły gałęzie, w cieniu drzewa można było zaznać ochłody. W końcu, jesienią pojawiły się i owoce - małe zielone kulki, jabłoń.   Dojrzały, a drwal z przyjemnością je zerwał i spożył, zadziwiony ich niezwykłą słodyczą.   Czynił tak co roku, rozkoszując się coraz to obfitszymi plonami. W końcu drzewo stało się na tyle duże, że pośród jego gałęzi ptaki uczyniły sobie gniazda, a w jego pniu wydrążyła sobie norkę wiewórka. Życie wokół drzewa obfitowało.   Drwal chętnie zbierał owoce, lecz brakowało mu motwyacji i czasu, by zbierać je wszystkie, dlatego zaprosił do pracy swoje dzieci i znajomych, darując im prawo by również je spożywały.   Gdy drzewo osiągnęło wielkich rozmiarów, zimą opadały z niego usychające gałęzie, którymi drwal palił w piecu w pokoju swojego domu grzejąc swoje ciało oraz oraz swoich najbliższych.   Przyszły jednak lata, kiedy deszcz padał coraz rzadziej i rzadziej. Plony były coraz mniej obfite, a nie podlewane przez nikogoo drzewo w końcu nie dało owoców. Zapuszczało jednak skromnie liście, gdy drwal zastanawiał się co z nim zrobić.   W końcu, po dłuższym namyśle, stwierdził ostatecznie, że drzewo należy ściąć. Decyzję tę podjął dużym trudem - bowiem jego pień był bardzo szeroki i silny, a samo drzewo na tyle wysokie, że ze strachem rozważał, gdzie upaść powinna jego korona, by nie uszkodzić znajdujących się w pobliżu: domu oraz sprzętów, a także ogrodzenia.   Nadszedł sądny dzień.   Drwal, po przyjemnej, kojącej nocy, wypoczęty i w pełni sił, wstał z łózka, spożył obfite śniadanie i z siekierą w ręce dumnie ruszył w kąt ogrodzenia.   Stając przed drzewem przyjrzał się jego pniowi, skrupulatnie oczami szukając miejsca, w które wbić ostrze. Dostrzegając odpowiednie miejsce, zatarł ręce, chwycił narzędzie i podszedł bliżej by zadać pierwszy cios. Aby wziąć zamach odchylił daleko ramiona, biorąc swoim siermiężnym nosem głęboki oddech.   Uderzył raz. Uderzył drugi raz. Uparcie uderzał z całych sił, bez tchu, bez żadnych wątpliwości, będąc zdeterminowanym by drzewo obalić. Błyskawiczna przerwa, szybka szklanka wody, zagrycha - uderza dalej, znów bez tchu i bez namysłu - drzewo musi zostać ścięte.   Walcząc aż do póżnego popołudnia, w końcu został tylko fragment pnia, który pozwalał na jego złamanie. "Teraz wystarczy wziąć linę, zarzucić poniżej korony i lekko pociągnąć, łatwa sprawa" - pomyślał. Szybko pobiegł do stodoły po sznur. Wrócił spokojnym i dostojnym krokiem, po czym rzucił grubą nicią, wydając przy tym odgłos wysiłku.   Lekko już zmęczony podszedł pod drugi koniec liny i zaczął ciągnąć. Pień, lekko już uschnięty łamał sie pod naporem niewielkiej siły. Odlatująca kora i fragmenty drewna wydawały pękający dźwięk. W końcu pękły ostatnie wrzeciona, odsłaniając wieloroczne słoje jabłoni, po czym drzewo ze świstem i hukiem, trzaskiem pękających gałęzi zostało obalone.   Zadowolony drwal tyłem odszedł kilka kroków aby spojrzeć na swoje drzewo. Nie było to dla niego nic szczególnego. Kątem oka jednak zwrócił uwagę na nadlatujące z zachodu chmury, a jego dłoń musnął powiew chłodnego, jesiennego wiatru. Był to okres zbiorów.   Jego twarz, z zadowolenia przemieniła się - nieco spoważniała i posmutniała. Po chwili, z nieba spadły krople deszczu, a drwal stojąc w bezruchu i spoglądając na wystający z ziemi, ściety pień gorzko zapłakał...
    • I namokłe dyby mamy bydełkom Ani
    • Ule dam, a sad, dom okrutny syn Turkom odda sam, Adelu
    • @tie-break To świetny wiersz: mądry, dojrzały, pisany z wielkim wyczuciem formy i znaczeń. Łączy intymność z uniwersalnym doświadczeniem odchodzenia od słów, które miały dawać schron.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...