Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

bo

nie idą maskotki
szczególnie te
z mokrych klubów
dla panów

nie idą matki polki
z nożami
na zwierzaJerza

nie idą dipsomani
z połamanych żeber
nie uczynią drabiny

nie idą przydrożne
grzybiarki nie mają na wkupne
dla Piotra Klucznika

nie idą bratobójcy
zwłaszcza sześcioletni
zakochani w mamach głupcy

nie idą zadufani w Bogu
mnisi z przyklasztornych ogródków
nie hańbiący się pracą

nie idę ja
nie muszę
pa jęczę

Opublikowano

Jak dla mnie dobre. Też myślę że raczej "zasłuchani" chociaż... ale jeśli miało być to nowe słowo - "załuchani", to nie łapię jego sensu.
Pozdrawiam, Babo :)

Opublikowano

Trochę rozbawił, trochę poruszył, szczególnie tytuł znakomity...jak to taki sympatyczny kociak nie pójdzie do nieba? ;) Cokolwiek to znaczy, Twoje wiersze są bardzo współczesne, zawierają dużo treści w niewielu słowach, jak muśnięcie pędzlem. " Załuchane " biorę za literówkę.
Pozdrawiam

Opublikowano

Znowu sarkastyczny półuśmieszek. Tutaj brzmi jak diagnoza psychiatryczna, jak klasyfikacja różnych ludzkich niedostatków, tych spowodowanych przez głupie albo leniwe albo okrutne otoczenie.

nie idą przydrożne
grzybiarki nie mają na wkupne
dla Piotra Klucznika


to rozrzewniło mnie. One pójdą tak, jak i inni.
Ale nie ma nieba. Zresztą. Bardzo dobre. Elka

Opublikowano

Bardzo interesująca próba klasyfikacji dostąpień i ten sarkastyczno
kpiarski uśmieszek dla dostojników.
Ciekawy obrazek tej drabiny, wyrazisty, Ma się wrażenie że gdzieś obok, i tak są ruchome schody

Opublikowano

Anno: literówka, dzięki za tak uważne czytanie:) zmieniałam jednak słowo zupełnie.

Popsuty: pozdrawiam również, dzięki za czytanie:)

Dawidzie: Hello Kitty to zjawisko socjologiczne, jak dla mnie, które ogarnia szczerbate sześciolatki i pochłania je prawie bez reszty. Zainspirowało mnie dziecię, które zapytało, czy ten kociak też pójdzie do nieba:) (co to za niebo bez Hello Kitty - toż dziecię przestanie sie modlić, jeśli niebo ma ograniczone rozmiary:)

Biała: też myślę, że wszyscy... chyba, że nie ba nie ma...

Elu: jeśli jest niebo, one pójdą pierwsze, Maria Magdalena - wdzięczny temat, oj wdzięczny:)

M. Krzywak: thanks:)

Dyziek ka: ruchome schody - właśnie (albo i winda, co już była zresztą), dziękuję za opinię:)

Anno Myszkin: skondensowane wykłady... Bardzo mnie mile połechtałaś tymże, dziękuję:)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Berenika97 Dziękuję Bereniko za piękny komentarz:):)
    • Po środku mroku świeca się tli Z tła ku niej lgną kirowe ikary - ćmy W mdłą ciszę wdarł się ledwo słyszalny trzask Życie znów staje się żartem bez puenty A po kruchym ikarze z wolna opada pył   Wspomnienie i dym, a on spełniony Unosi się w górę, jest taki wolny - Już nic nie czuje. Co za ironia Dla obserwatora, tak przykra Może się wydać ta jego dola   Lecz czym jest różny człowiek od ćmy Wciąż szuka czegoś co go wyniszczy - Czegokolwiek, co będzie mu ogniem Jego świadomość jest obserwatorem On pragnie się wyrwać, uwięziony w sobie Biega za szczęściem, jak liść za wiatrem A każde spokojne spełnienie, zamienia w drżenie   Potem zostaję dym, który rozrzedza płynący czas. Ucieka on słowom w pozornie głębokich opisach. Mimo to staramy się mówić o tych niewidocznych nam szczytach gór Gór, he, he - chyba szaleństwa   My od początku do końca tak samo ciekawi Mówimy gładko o tym czego nie znamy A jednak dziwny posmak zostaje w krtani Gorzki posmak wiedzy że nic nie wiemy Przykrywamy typowym ludzkim wybiegiem, ucieczki w poszukiwanie   Jak dla ślepego syzyfa, w naszej otchłani Pozostaje nam tylko zarys kamienia Zesłanie od bogów Lub od siebie samych Szukamy ognia Potykając się znów o własne nogi Z pustką i cieniem za towarzyszy I przytłaczającym ciężarem ciszy   Błogosławieni niech będą szaleńcy Których natura - kpić z własnej natury Bo choć idą tą samą drogą Dla nich zdaje się być jasną i błogą W świetle ucieczki od świadomości Idą spokojnie, spotkać swój koniec Nie szukając w tym najmniejszej stałości W swoim stanie, zrównują się z dymem Przecież ich ruchów też nikt nie pojmie Ich świat jest czymś innym niż zbiorem liter i ciszy   Reszta zaś tych nieszalonych Brodzących w pustej słów brei, Zamknięta w otwartych klatkach, Które z czasem nazywa się 'prawda'   Kurtyna nocy już dawno opadła Mgła, wodą na ziemi osiadła Obserwujący ćmy zasnął A nasza świeca, wreszcie zgasła
    • @FaLcorN Myślę, że nie tylko Ty zadajesz sobie wspomniane w wierszu pytania. :)
    • @Waldemar_Talar_Talar Zatem smacznego :) pozdrawiam
    • @infelia

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      nie nie. Już mam napisany od dawna teraz będę pracować nad nowymi.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...