Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

mogę teraz ze spokojem
jak z rodzoną siostrą
posłuchać szelestu liści
podczas wiosennego deszczu
mogę utrzymać ciszę
przed nadchodzącą burzą

nie miałaś wyboru więc
zabrałaś wszystko
nikomu nie chwaląc się
że byłaś bogatsza
o stos niepotrzebnych rzeczy

może i jest sens w beztroskiej
zabawie mającej za nic
bogów i ich wyznawców
upadałaś tylko wtedy gdy ktoś
podłożył ci nogę do czasu
gdy wszystko przestało się liczyć

Opublikowano

Aganioku, wiersz pisany na wysokich emocjach i (chyba) w pośpiechu.
ogromnie istotne są takie siostrzane relacje, niekoniecznie z siostrą nawet. jak ważne - dowiadujemy się wraz z upływem czasu.
instynktownie rodzimy po dwoje dzieci :D, czasami z wyrachowaniem - dotyczy to głównie jedynaczek.

widzę literówkę - tutaj: wyaznawców
i tuż obok siebie dwa zwrotne - tu: nie chwaląc się że stałaś się, co fatalnie brzmi w czytaniu na głos.
zastąp to jakoś
a poza tym wiersz dla mnie, Maruśka
buziak!

Opublikowano

Wg mnie to bardzo plastyczny obrazek... "miękki", taki wyciszony.
Madzia ma rację, co do II- giej strofki... jest dwa razy "się"

nie miałaś wyboru więc
zabrałaś wszystko
nikomu się nie chwaląc . . . . . . . chyba lepiej... nikomu nie chwaląc się
że stałaś się bogatsza . . . . . . . . że jesteś bogatsza... wówczas jedno "się" wypadnie
o stos niepotrzebnych rzeczy


Podoba mi się Twój wiersz.
Pozdrawiam... :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dokładnie.Dobrze czytasz. Samo życie. Pozdrawiam i dziękuję. Ma.

Marusiu odczytuję straszny żal po stracie kogoś najbliższego , po kim została cisza w szeleście liści...
tak czytam, taki jest mi bliski
ściskam :)))
Opublikowano

Czytam już poprawiony.
Spokojny, refleksyjny tekst o potrzebie więzi i bliskości. To piękne, kiedy jest blisko ktoś - powiernik tajemnic, oferujący wsparcie.
Jest dobrze, Marusiu. Gratuluję. Pozdrawiam cieplutko,

Para:)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Annna2 cześć i chwała bohaterom !!!!! Tym z Ak i NSZ. Na wiecznej warcie u stóp Boga.   Aniu --jesteś wielka !!!!
    • @Jacek_Suchowicz Jacek, rozumiem Twój nastrój i to, jak bardzo wiadomości potrafią przygnębić… U mnie dziś poezja gra inną melodię - taką, która pozwala na chwilę zapomnieć i odnaleźć oddech, nawet jeśli świat za oknem bywa trudny. Może to właśnie w takich chwilach warto sięgnąć po słowa, które nie ważą, nie dzielą, tylko łączą. Dziękuję, że jesteś - nawet gdy mamy różne perspektywy. @Migrena

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Ale to raczej wierszem pozwalam sobie - bo mi tak pasuje - tam mam dużo przestrzeni, w życiu - malutko,  pozdrawiam serdecznie :)
    • "Panna Jaskółka z miastka Lulkowo,                 zamierza dobić targu na nowo. Ptaszka pragnie zatrzymać", by ród ptasi podtrzymać. Konsensus - robią jaja hurtowo.     @Nata_Kruk Podoba mi się Twój ptasi cykl, ale dlaczego, no dlaczego, nie AABBA? Pozdrawiam.
    • @Alicja_Wysocka Alicjio -- rezygnujesz z rozumu na rzecz serca. Świat wokół się rozmywa, zostaje tylko ty i ja -- i to wystarcza, by żyć w pełni. Czułe, bezwstydnie zakochane. Świetne.
    • Ona miała włosy jak ogień, a on śmiał się jak benzyna. Skradli motor z dachu motelu i pojechali tam, gdzie kończy się mapa. W ustach mieli sól, a między nogami -- lato. Lizał jej serce jak lody waniliowe, ona wgryzała się w jego sny jak dzika winorośl. Brat i siostra krwi, kochankowie bez metryki, bez prawa jazdy, bez przyszłości -- tylko dzikie oczy i skóra jak napięty żagiel. Zamiast walizek -- oddechy. Zamiast celu -- język świata. Plaża nie miała granic -- oni też nie. Śmiali się w twarz księżycowi, rozbierali się z rozsądku jak z ciuchów. Słońce pieściło ich językiem, a potem spali w cieniu wydm, jak dzikie psy, syci miłością, głodni jutra. Aż we śnie czyjś cień musnął stacyjkę, i przez mgnienie zniknęli – bez siebie, bez tchnienia, tylko z echem, co w pustce się kruszyło. Lecz zaraz, gdy świt dotknął rzęs, mówili sobie „na zawsze” z winem na ustach i piaskiem w zębach. Nikt ich  nie rozumiał -- i dobrze. Miłość była dzika. A dzikie nie musi się troszczyć o jutro. Na mapie zostali jak cień bez ciała -- piach we włosach, płonące serce, błękit wolności, który nie zna granic, i słońce, które nigdy nie gaśnie.      
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...