Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

kocham moje wyspy wciąż tak samo
mogę zakrzywiać ich linię brzegową
od północy patrzę jak nadpływają dni
i droczą się z wczesnym wstawaniem
nieczęsto przechodzę na drugi brzeg
znów brakuje tutaj uczucia falowania
w połowie drogi zmienia mi się głos
a może zaczynam słyszeć wyraźniej
z miejsca przez które przeszedł ojciec

Opublikowano

"w połowie drogi zmienia mi się głos" - no nie wiem, mutację przechodzi się w połowie drugiej dekady a żyje średnio 7-8 dekad...
wiersz dla mnie zakamuflowany, tzn. informacja w nim zawarta pozostaje tajemnicą nadawcy;

J.S

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Nie o mutacji tutaj mowa, z przyczyn różnych zaczyna się słyszeć siebie inaczej.
Nadawca ma wrażenie, że wiadomość nie jest zaszyfrowana, ale to być może tylko jego zdanie.
Pozdrawiam Krzysiek
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


z jednym "ale", bardzo nie lubię
takich zbitek: "uczucia falowania"
zresztą cały ten wers sprawia wrażenie topornego
i niewiele chyba wnosi treściowo (czytaj: z lekkim sercem można się go pozbyć)
przy czym muszę zaznaczyć, że z Twoimi wierszami mam zazwyczaj tak, że nawet jeśli mam
jakieś uwagi, to opatrzone klauzulą: można coś zmienić, ale nie w trybie pilnym
bo nawet bez poprawek potrafią się obronić

nie sądzę ponadto, żeby tekst nosił jakieś szczególne znamiona hermetyczności
ponad te, które wynikają ze specyfiki utworu
to znaczy mówimy tu o monologu wewnętrznym peela
nie o jakiejś opowiadanej przez autora historyjce. i ów peel
jest wiarygodny w swoim przemijaniu, doświadcza i jednocześnie
bardzo świadomie obserwuje, i robi nam się z tego suma doświadczeń, ciąg pokoleniowy
życie jako, co prawda złożona i indywidualna, ale jednak kontynuacja

dobry tekst
pozdrawiam
A.
Opublikowano

Rzadko zagladam na prawice ale tym razem nie zaluje,
bo

(nieczęsto przechodzę na drugi brzeg
znów brakuje tutaj uczucia falowania
w połowie drogi zmienia mi się głos
a może zaczynam słyszeć wyraźniej
z miejsca przez które przeszedł ojciec)

gdy zawieszony gdzies nad Himalajami mysle
o ladowaniu w Warszawie

do powrotu i zo

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


z jednym "ale", bardzo nie lubię
takich zbitek: "uczucia falowania"
zresztą cały ten wers sprawia wrażenie topornego
i niewiele chyba wnosi treściowo (czytaj: z lekkim sercem można się go pozbyć)
przy czym muszę zaznaczyć, że z Twoimi wierszami mam zazwyczaj tak, że nawet jeśli mam
jakieś uwagi, to opatrzone klauzulą: można coś zmienić, ale nie w trybie pilnym
bo nawet bez poprawek potrafią się obronić

nie sądzę ponadto, żeby tekst nosił jakieś szczególne znamiona hermetyczności
ponad te, które wynikają ze specyfiki utworu
to znaczy mówimy tu o monologu wewnętrznym peela
nie o jakiejś opowiadanej przez autora historyjce. i ów peel
jest wiarygodny w swoim przemijaniu, doświadcza i jednocześnie
bardzo świadomie obserwuje, i robi nam się z tego suma doświadczeń, ciąg pokoleniowy
życie jako, co prawda złożona i indywidualna, ale jednak kontynuacja

dobry tekst
pozdrawiam
A.


Często przy przycinaniu tekstu kieruję się utrzymaniem klimatu i spójnością,
raczej nie żałuję różnych cięć.
Podobno jednak mam skłonności do zostawiania dziwnych wtrętów,
tak twierdzi mój krytyk domowy.
Pewnie masz rację z tym wersem.
"Wiarygodny" mnie cieszy.
Dziękuję Adamie za ciekawy komentarz.
Pozdrawiam Krzysiek

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • w niej masz drogi mleczne pokłosiem wydeptane - tu historia z korzeni w niepewność wyrasta. w niej masz ścieżki dopiero co w rosie skąpane - nie minie nawet chwila, a czas je zawłaszcza.   jest tak wyjałowiona (krucha, ślepa, głucha) monokulturą pragnień i błędów tętniących, pusta leży w bezruchu, milczy i nie słucha cichych szeptań i krzyków w koronach szumiących.   choć tak bardzo zmęczona, zasnąć nie potrafi, wciąż zakochana w niebie, z gwiazd wzroku nie spuści, będzie mu czule śpiewać przyziemne piosenki - może ją pokocha, tym marzenie jej ziści.   podszyta marzeniami bladoróżowymi, jedwabnymi nićmi i słodkim wiciokrzewem, użyźni swe zmysły, rozsieje uczuciami, odurzy zapachami i wilgotnym ciepłem.  
    • (Ojcu)   Wiesz, stoję tutaj. W tej trawie wysokiej. W słońcu. W tym rozkwieceniu bujnym i tęsknym.   W tej melancholii rozległej jak czas. W tym ogromie cichym sen głęboki otwiera powieki. I śnię tym snem potrójnym zamknięty. Tą duszną godziną upalnego lata.   Chwieją się wiotkie gałęzie. Łodygi. Źdźbła łaskoczące łydki.   I wszystko to szumi, gęstnieje. Oddycha niebem rozległym. Kobaltowym odcieniem przeciętym smugą po odrzutowcu i z białą gdzieniegdzie chmurą, obłokiem skłębionym …   W powietrzu kreślę tajemne symbole, znaki. Lgnę ustami do kory drzewa. Całuję. Namiętnie. Jak usta kochanki niewidzialne, drzewne. Liściastą boginię miłości.   Wnikam w te rowki słodkawe i lepkie od soku, czując na końcu języka tężejące grudki.   Układam zdania zapadnięte do środka, zamknięte a jednocześnie przeogromnie rozległe jak wszechświat. Jak unicestwienie. Zaciskam powieki. Otwieram… Mrugam w jakimś porywie pamięci.   Widzę idącego ojca, poprzez odczuwanie w nim tej powolności elegijnej (taką jaką się odczuwa we śnie)   Idzie powoli w wysokiej trawie. W łanach rozkołysanego morza z dłońmi złączonymi mocno i pewnie.   I rozłącza je nagle w mozaice szeptów, rozsuwając w tym złotym rozkłoszeniu zbożność i wiatr. I znowu w słońcu, i w cieniu. Za tym dębem, za kasztanem.   Za samotną w polu topolą. Chwieją i smukłą. jak palec na ustach Boga.   Idzie powoli, odchodząc. I pojawia się na chwilę, by zniknąć znowu za jakimś krzewem, co mu zachodzi znienacka drogę.   I znowu, ale w coraz większym oddaleniu. Za kępą pachnącą, za tym drżącym ukołysaniem maleńkich kwiatków, które mu spadają na głowę białym deszczem. Za jaśminem, który tak kochał za życia.   Twarz przesłaniam dłonią, szczypiące oczy, bowiem uderza mnie oślepiający promień słońca. Znienacka.   Otrząsa się w prześwicie z szeleszczących liści w powiewie. Lecz po chwili robi się duszno i cicho. Jakoś tak tkliwie. Ojciec zniknął, zapadł się. Rozpłynął, gdzieś w rozkojarzeniu sennej melancholii.   Na piaszczystej ścieżce pociętej cieniami gałęzi. A jednak był tu kiedyś i żył jeszcze. I żyje...   Jestem jedynym świadkiem tej manifestacji. Tego przemknięcia niematerialnego zrywu zakamuflowanego przed światem.   I mimo że jestem bez miejsca i przeznaczenia, notuję każdy błahy kształt. Każdy nawet zarys, który jest w czyimś zamyśle jedynie nic nieznaczącym szkicem.   W chmurze spopielałej. W nadciągającym snopie deszczu.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-06-24)    
    • Ciekawe, czy innych książkach też będzie.  Pzdr

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        (dla Raskolnikowa Sonia po prostu była święta, ale dawno czytałam).
    • @Robert Witold Gorzkowski dziękuję @Rafael Marius dziękuję. Pozdrawiam Was serdecznie, ale nie końcem, lecz początkiem, który wskazał mi drogę , co dalej muszę robić!  Zresztą, nie pominąłem przesłanek z jego podpowiedzi , jakie pozwalają odkrywać to, co zostało nieodkryte albo zatajone!?   Więc zaczniemy od tego, czym jest język światła i cienia?            

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        !!!!   Interpretację już mam!              
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Bcmil Czytając powyższe przypomniał mi się film z Jet Li Kiss of the Dragon (2001).   
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...