Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Aniołek

Emilia Jedwabińska
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Emilia Jedwabińska

Emilia Jedwabińska

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Przyfrunął mały aniołek.
Pokraczny, bez ząbków,
po drodze zgubił skrzydełka.

Z tęsknoty za niebem
popłakuje nocami.
Otwiera szeroko mądre, niebieskie oczka -
nie może się nadziwić nad światem.

Uśmiecha się czasem niepewnie,
nieświadomy tego, że w małych piąstkach
trzyma tyle szczęścia.

Agnes

Agnes

Opublikowano
Opublikowano

przyjemny tekst, wiele w nim mądrych mysli, jednak bardziej pasuje na prozę niż wiersz. temat aniołów jest trudny, bo bardzo popularny i wałkowany, kiedyś mi się też oberwało za to i dzisiaj wiem, że było w tym dużo racji:) to dobrze że ma Pani swojego małego aniołka i tyle szczęscia w małych piąstkach....
Myślę że możnyaby ten tekst trochę urozmaicić, zrobić z tego prawdziwą poezję, nie koniecznie tą dla dorosłych, wymagających nie wiadomo czego dorosłych, ale dla tych Aniołków, małych, słodkich i takich nam bliskich...


Pozdrawiam

Agnes

LzP

LzP

Opublikowano
Opublikowano

specyficznie i o niewinności dzieci - bardzo ładne ...
by the way - skojarzyło mi się przypadkiem ze zgredkiem po pierwszej zwrotce (ale to tak tylko i nie w ramach komentarza :) 3m się ciepło

Janusz Lechicki

Janusz Lechicki

Opublikowano
Opublikowano

"pod drodze zgubił skrzydełka." - literówka
"nie może się nadziwić nad światem." - raczej "nadziwić się światu"

nadziwić się - zwykle w zwrocie: Nie móc się nadziwić komuś (czemuś) "nie móc przestać się dziwić, nie móc wyjść z podziwu"
Nie mogli się nadziwić jej pracowitości.

Pozdrawiam serdecznie
Janusz Lechicki

teraa

teraa

Opublikowano
Opublikowano

nia ma w nim żadnej świeżej, nowoodkrytej czy też w nowatorski sposób ukazanej myśli...

to oklepane i nadaje sie właśnie dla bratanicy... ale nie na ten dział..... to powinno iść do piasku...

Tera

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Konrad Koper
      Do bogatych

      Przez Konrad Koper · Opublikowano

      Złota klatka nie tylko dla ducha.
    • Migrena
      Psalm dla rżniętych

      Przez Migrena · Opublikowano

      Mają po pięćdziesiąt lat i czarne dziury w oczach – nie patrzą, tylko wciągają rzeczywistość jak ssąca rana po niedokończonej modlitwie. Ich dłonie – puste łuski po chlebie powszednim, ich kręgosłupy – barykady z kości, po których przejechały wszystkie reformy jak czołgi bez hamulców. Mieszkają w sarkofagach z kredytu, gdzie wilgoć skrapla się jak wstyd, a lodówki milczą jak świadkowie koronni biedy. W kuchni – Jezus spuszcza wzrok. Nie potrafi zapłacić za gaz. Ich świętość – to odmówienie obiadu, herosizm – to czekanie w kolejce do kardiologa dłużej niż Mojżesz czekał na deszcz. Są rżnięci – bez znieczulenia, przez państwo, co ma twarz mównicy i ręce kata. Z każdej ich rany wypływa formularz. Krew zamienia się w akta. Marzenia – wywożone są na wysypisko razem z obietnicami z ulotek wyborczych. Ich oczy – śmietniki reklamy, na ekranach telewizorów bez dźwięku leci kabaret – posłowie śmieją się z własnych podwyżek. Ich kolana – klęczą pod ciężarem zakupów, gdzie margaryna kosztuje więcej niż godność. Miłość? To kanapka bez szynki, cisza między dwojgiem ludzi, którzy nie mają siły mówić. Ich ciała – mapy skreśleń i guzów. Ich dusze – grzyby po Czarnobylu, niby żyją, ale do niczego się nie nadają. Rząd ich nie widzi – rząd liczy. Kościół zbiera na dach, a Bóg kąpie się w ciszy i nie odbiera. Listonosz przynosi tylko mandaty. Listy umarły. Marzenia zdechły na poczcie. Ich dzieci – wyemigrowały do snów, gdzie lekarka mówi „dzień dobry”, a nie przelicza człowieka na ryczałt. Tu – trzeba umierać według grafiku, bez bólu, bo nie ma już morfiny. Bez świadków, bo pielęgniarki płaczą w kiblu między dyżurami. Ich serca biją jak młotki sędziowskie w sprawach o zaległości czynszowe. Ich wolność – to przerwa na fajkę między tyraniem a zdychaniem. Ich nadzieja – konsystencja oleju silnikowego. Zgęstniała. Lepi się do palców. A mimo to – idą. Z oddechem jak para z ust zimą, z kieszeniami pełnymi paragonów napisanych krwią portfela. Idą po chodnikach z gówna i betonu, po Polsce, która udaje, że jest państwem. Ich skóra – atlas zmarszczek po wszystkich rządach. Ich języki – zapomniały słowa "godność". Zostało tylko: „proszę”, „błagam”, „czekam”. Ale czasem, w ciemnym lusterku tramwaju, za warstwą kurzu, żółci i łez, widać coś – nikły błysk, iskra pod popiołem. Jakby ktoś tam w środku jeszcze miał zęby. I trzymał je – na potem.    
    • Migrena
      Dziura żalu 3 (Z cyklu Dziecięce opowieści)

      Przez Migrena · Opublikowano

      Alicjo. Tylko nie gniewaj się na mnie. Proszę.
    • Migrena
      Cisza

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Waldemar_Talar_Talar to tylko cieszy moją skołataną duszę. Dziękuję.
    • Relsom
      Miłość bez gwarancji

      Przez Relsom · Opublikowano

      I.  Dobrze, że mogę kochać  bez rekomendacji –  jak się kocha  rysę na szkle,  bo przypomina twarz.  Ty możesz  nie wiedzieć.  Możesz spać spokojnie  w świetle,  którego się nie domagam.  Nie pytam.  Nie proszę o   wyjaśnień –  wiem, że tłumaczą się  z miłości  ci, którzy przestali kochać.  Czasem piszę  do ciebie  wiersze, których nie kończę,  bo koniec  to już nie o tobie. II.  A potem wracasz –  nie słowem, nie gestem –  ale oddechem,  który zostaje  na szklance po herbacie.  Nie wiem,  czy to znów miłość,  czy tylko echo  w miejscu,  gdzie milczenie  nauczyło się twojego głosu.  Znów czytam  to, co nie zostało zapisane.  Znów jestem  tym, który nie potrafi  zrezygnować,  choć już dawno  zrezygnowano z niego.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...