Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Na stole, w półmisku,
świeżo z lasu przyniesione jagody.
Mimo, że popłukane wodą,
ronią małe krople soku.
Tu i tam posypany cukier
wchłania je natychmiast,
jakby ten słodki piasek
owocowej krwi nigdy nie miał dosyć.

*

Nasze języki są czarne.
Ojciec nie jadł jagód, czytał gazetę.
Czarne są jego palce od lichej farby
i jeszcze gorszej treści.
Ta czerń wlewa się przez ręce,
przez oczy, zatruwa od środka
wypełniając głowę.

*

Mama robiła zaprawy, to znaczy,
zamykała smak lata w słoiki,
który w zimie językiem
rozcieraliśmy o podniebienie.
Stojąc w oknie obserwowałem sadze
jak spadają na parapet.
Czarny piasek wulkanicznej plaży,
ale bez szmeru fal, bez słońca.
Wiedziałem, że gdzieś niedaleko
leży w morzu ta piękna wyspa,
od której dzieli mnie kolczasty drut
i ta okienna szyba -
o czym wiedział także ptak
przelatujący właśnie nad domem.

Opublikowano

Januszu, doskonały tekst. Omówiono wcześniej jego walory, a że Graża wspomniała o interpunkcji, zasugeruję poprawki. Tylko się nie pogniewaj, proszę.

Na stole w półmisku niepotrzebne przecinki
świeżo z lasu przyniesione jagody.
Mimo że popłukane wodą, zabrałam jeden
ronią małe krople soku.
Tu i tam posypany cukier
wchłania je natychmiast,
jakby ten słodki piasek
owocowej krwi nigdy nie miał dosyć.

*

Nasze języki są czarne.
Ojciec nie jadł jagód, czytał gazetę.
Czarne są jego palce od lichej farby
i jeszcze gorszej treści.
Ta czerń wlewa się przez ręce,
przez oczy, zatruwa od środka
wypełniając głowę.

*

Mama robiła zaprawy, to znaczy,
zamykała smak lata w słoiki,
który w zimie językiem
rozcieraliśmy o podniebienie.
Stojąc w oknie obserwowałem sadze, dodałam przecinek
jak spadają na parapet.
Czarny piasek wulkanicznej plaży,
ale bez szmeru fal, bez słońca.
Wiedziałem, że gdzieś niedaleko
leży w morzu ta piękna wyspa,
od której dzieli mnie kolczasty drut
i ta okienna szyba -
o czym wiedział także ptak, dodałam przecinek
przelatujący właśnie nad domem.

Cieplutko, także w czerni,

Para;)

Opublikowano

Anno, nigdy się nie obrażam z powodu komentarzy, obojętnie jakie by nie były. A Twoje przyjmuję zawsze z wdzięcznością, bo znajduję w nich cenne wskazówki. (Człowiek uczy się całe życie i nigdy nie jest gotowy, tak jak wiersze, które zawsze można trochę poprawić)
Uwagi o interpunkcji zakonotuję sobie na przyszłość. Dziękuję za słowa pod wierszem, pozdrawiam i życzę wszelkiej pomyślności w Nowym Roku.
J.

Opublikowano

Babo, o jakże słodko brzmią Twoje słowa. I masz przy tym tyle racji. Oczywiście dla mnie amatora-poety najważniejsze jest to, żeby mnie ktoś czytał, inaczej moje pisanie nie ma sensu. Dziękuję Ci za ten balsam i pozdrawiam serdecznie.
J.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Stracony jak mnie dźgniesz jestem :)))
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       Beta, no co Ty, kołka nie widziałaś? Też lubię Twoje życiowe rymowanki, podpinam się pod rozmówców :)
    • @beta_b  No można by inaczej przelać na papier co miałem w głowie, fakt. Dzięki za odwiedziny i podzielenie się opinią.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      ... dosłownie, to ująłeś - "Fraszka na czas". Dzięki, że wpadłeś :)
    • @Brevkbevt Mega !!
    • Dziewczyna domyśliła się, że ci ludzie przyszli tu po jakieś paczki. Wyjaśniała, że jest umówiona z pastorem i na pewno nie przyjechała po żadne dary. - Tak to każdy może kłamać, aby się tylko nachapać! - odezwał się ktoś z kolejki. Na szczęście, w tej samej chwili przed budynek, na szeroki ganek wyszła wysoka, szczupła kobieta, która donośnym głosem zawołała: - Czy pani Karolina Wróbel z Olsztyna już tu dojechała? Pastor prosi! Studentka odetchnęła z ulgą. Tym razem ludzie w milczeniu sami się rozstępowali.   - Kiedy będziecie rozdzielać dary? - kobietę z ganku zapytała jedna z oczekujących, krzykliwych dam. - Za pół godziny, cierpliwości. Różnych produktów jest tym razem bardzo dużo i nie możemy tak szybko ich rozpakować - odpowiedziała ta na ganku. Karolina usłyszała tym razem odgłosy zadowolenia dobiegające z tłumu. Gdy dotarła do wejścia, kobieta poprosiła ją do środka. - Jestem żoną pastora, Irena Kocka - przedstawiła się. - Edward wiedział, że ten tłumek nie będzie chciał tak łatwo panią wpuścić - dodając uśmiechała się przyjaźnie. - Proszę wejść do biblioteki, na stole są wyłożone materiały do pani pracy. Mąż jak znajdzie chwilę, to się osobiście przywita. Dziś mamy urwanie głowy. Rankiem przyjechała ciężarówka ze Szwajcarii. Tamta społeczność protestancka przysyła nam różności dla ludzi, ale dziś to był największy transport - wyjaśniła jeszcze sytuację. I wyszła pomagać innym przy rozdziale darów.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...