Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

bez orzekania o winie

Zjajami_Baba
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

adam_bubak

adam_bubak

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



cóż
nóg nie skrócę:D
wielokropek to mój znak rozpoznawczy był jest i będzie
czy chodzi o to, że historia jest niedopowiedziana a może nie wiadomo o czym?
ciekawam
:)
nie, po prostu nie lubię mini ;)
może to i znak, ale akurat tutaj, to po prostu faatalnie użyty znak interpunkcyjny,
sugeruje nie rozpoznawczość (co to za słowo?brr), tylko urwaną wyliczankę,
ale już przestaję się kłócić, jakoś we wcześniejszych tekstach mi umknął ten wielokropek, a nie trawię ich strasznie, są takie - - nastoletnie
miet dlugolecki

miet dlugolecki

Opublikowano
Opublikowano

Proszę o komentarz jeżeli się mylę, bo ja pamiętam że wielokropek
może być użyty w tekście literackim o ile autor chce aby czytelnik dokończył zaczętą myśl

Ja zamiast wielokropka w tym wierszu to dodał bym pomiędzy innymi myślami

kołtuństwu

Pozdro

Zjajami_Baba

Zjajami_Baba

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



na dobra sprawę Twoja uwaga jest warta rozważenia
pomyślę więc
ostatnio zdarzyło mi się sięgnąć do szuflady i zrobić wichurę az miło
jestem zwolenniczką odkurzania bowiem (oczywiście w mini;) szuflad
co skutkuje czasem zmianą totalną w dawnym wierszu co mu tylko dobrze robi

cholera, ja posądzona o pensjonarstwo
no chyba Ci się człowieku wierszem dostanie
:D

dzięki za tę polemikę, bardzo to lubię, wbrew pozorom
:)
Yo Veeka

Yo Veeka

Opublikowano
Opublikowano

Mocne, podoba mi sie.
Odczytalam to tak:
Tytul zaprowadzil moja wyobraznie do sali sadowej na rozprawe rozwodowa.
I niby chodzi o pranie brudow, ale jednak jest "bez orzekania o winie" - wiec tresc tez dosc powsciagliwie wyraza zlosc, niesmak, rozczarowanie.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Alicja_Wysocka
      Poezja w cieniu (i w cieniu poezji)

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Berenika97 :)
    • Berenika97
      Wizyta na plebanii cz.4

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      Karolina rozglądała się po obszernym pomieszczeniu zastawionym ciężkimi, dębowymi regałami pełnymi woluminów. Wszystkie księgi były oprawione w skórę i wyglądały jakby zostały żywcem przeniesione z zamku angielskiego lorda epoki wiktoriańskiej. Niektóre starodruki były zabezpieczone i znajdowały się na kilku regałach za szkłem. Studentka była oszołomiona tym bogatym i cennym księgozbiorem. „Muszę wreszcie zobaczyć moje materiały”, pomyślała. Usiadła przy dębowym stole usytuowanym po środku biblioteki. Leżały na nim przedwojenne egzemplarze czasopisma „Głos Ewangelii”, wydawanego przez Mazurów w języku polskim. Ucieszyła się, bo wiedziała, że jeszcze o tych gazetach nikt w Polsce nie pisał. Brała każdy egzemplarz delikatnie do ręki i sporządzała notatki z ich zawartości. W pewnym momencie do pomieszczenia wszedł pastor Kocki. Był mężczyzną dawno już po pięćdziesiątce, średniego wzrostu, o lśniących, brązowych oczach i łagodnej twarzy. Serdecznie przywitał się i zapytał, czy Karolina czegoś jeszcze nie potrzebuje. Usiadł przy stole. Dziewczyna podziękowała, chciała pochwalić zasoby biblioteczne, ale wówczas jej wzrok padł na portret młodego mężczyzny. Wcześniej obrazu nie zauważyła. Rama była przewiązana czarną wstążką. Spojrzała na gospodarza. Pastor zobaczył jej pytające oczy. - To mój syn, Henryk. Zginął rok temu w wypadku samochodowym, w drodze na obronę swojej pracy doktorskiej - wyjaśnił spokojnie. - O mój Boże, dlaczego?! - wyrwało się Karolinie. - Proszę nie mieszać w to Boga. To nie była jego decyzja. To pewien człowiek, mieszkający zresztą dwie ulice dalej, dokonał złego wyboru. Po alkoholu wsiadł do samochodu - powiedział smutno.
    • Berenika97
      Przygoda z moją idealną żoną (I)

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @UtratabezStraty Z dużym zainteresowaniem przeczytałam Twoje opowiadanie i pojawiło się mnóstwo pytań. Wizja przyszłości naszego państwa czyli postępujący autarkizm, porzucenie zglobalizowanego kapitalizmu, obraz niemalże apokaliptyczny może nie przeraża, ale niesie pewną refleksję. Natomiast sfera relacji między małżonkami i sfera psychologiczna nie przekonuje mnie. Czy zmieniający się system, warunki życia zmieniają uczucia, relacje? Marek chce wychowywać żonę i zapewnia, że "nie w stylu naszego małżeństwa, żeby dbać o siebie nawzajem". No tak, przecież są małżeństwa, które łączą różne sprawy, tylko nie tzw, miłość. Beztroska obu małżonków, gdy Agnieszka jest w więzieniu, wrażenie, że jej się tam podoba,nie rozpacza też mąż - jakoś do mnie nie trafia. No i drobny wniosek, komfort życia w więzieniu jest o wiele większy niż w klasztorze (obecnie się zgadza), ale w tej wizji już tak nie jest. :)
    • Berenika97
      Sinéad

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Annna2Cudny tekst - subtelny i melancholijny, przypomina epitafium, wyzwala ukojenie, zadumę i próbę pogodzenia się z odejściemwspaniałej artystki.  Piekne metafory: "Strąciłaś noc, sięgnęłaś gwiazd" . I jeszcze ta muzyka! Aż brak mi słów. 
    • Berenika97
      coś tam

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @GosławaWiersz - obraz, przemawia spokojem i zostawia ... niepokój. Jest to coś, co porusza. Gdy mgła "penetruje okoliczne rowy" ktoś mi bliski bierze aparat foto. i "wyrusza na żer" . Wiersz piękny!

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...