Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rorate

Agam.
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Agam.

Agam.

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Bo w ziarnie, co jest we wnętrzności łonie
I w alabastrach ciał i serc rubinie
Widzę tę światłość, co jest na Syjonie
Bo Pan wysłuchał... I w małej dziecinie
Przyjdzie ktoś wielki – lecz w wielkiej zasłonie,
A gdy czas przyjdzie... - wszystko się rozwinie,
W wielkości kształtów potęgi natury
Z drugiej po Bogu - Przenajświętszej córy.

I rzekłem do niej: - „Pan Bóg nas wysłuchał
I miejsca nasze nawiedzi wspaniale
Oto zaprośmy w dom wielkiego ducha
Niech darzy życiem duchy nasze stale”.
Oto nadchodzi On - wielka otucha
W Duchów świętością zlanych doskonale
W Trójce jedności - i świętych jest który
Bytów imieniem i tronów natury.

WiJa

WiJa

Opublikowano
Opublikowano

Można (a nawet trzeba) by się doszukiwać podobieństw, w Biblii czy nawet w Słowackim, ale nie w tym rzecz. A przynajmniej rzecz powinna być i jest właśnie w tym, co zapowiada tytuł (msza ku czci…), a niesie wiersz. Rzecz inna, czy ten wiersz nie jest, jak na dzisiaj trochę w przebrzmiałym stylu, ale też od razu zaznaczam, że na pewno nigdy w przebrzmiałej wierze i czci. Chociaż niektórzy czytelnicy mogą, i pewnie uważają, że ten wiersz grzeszy trochę nadgorliwością, co jest jednak wątpliwą sprawą (grzeszyć właśnie nadgorliwością), bo czyż świętości może być w nadmiarze. Pewnie nie. Ale kto tam wie, zwłaszcza jak dla kogo (różnie przecież może być, i bywa). Pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • huzarc
      Moje ja

      Przez huzarc · Opublikowano

      @Annna2 Twój wiersz niesie w sobie gniew, który nie jest pustym krzykiem, ale wołaniem z głębi. Czuć w nim, że nie zgadzasz się na zakłamywanie rzeczywistości – na to „nic się nie stało”, gdy w środku aż kipi. Bardzo mocno wybrzmiewa napięcie pomiędzy światem zbiorowym (mury, bunt, volty, gniewne chmury) a prywatnym, intymnym detalem – sukienką, przykurzoną i zapomnianą. Ten kontrast robi wrażenie, bo przypomina, że historia i wielkie zrywy zawsze spotykają się z codziennością, drobnym ludzkim życiem.    
    • violetta
      Ty i ja

      Przez violetta · Opublikowano

      @SomalijaW sobotę było ładnie, bo od niedzieli zaczęła się listopadowa jesień:)
    • violetta
      Przydymiony

      Przez violetta · Opublikowano

      @Migrena są ładne miejsca na ziemi, gdzie jest spokojnie, ciepło. Są promienie słońca, nie ma huraganów. 
    • sam_i_swoi
      Moje ja

      Przez sam_i_swoi · Opublikowano

      Bardzo osobisty wiersz, i osobliwy. Podoba mi się ta palisada z onych, i kilka/kilkoro rzeczy jeszcze. Pozdrawiam.
    • Annna2
      Moje ja

      Przez Annna2 · Opublikowano

      To nieprawda że nic się nie stało, że drobnostka, mała rzecz epizod na scenie. To nieprawda że tak musi być. Ktoś mówi nie słucham, bo w powietrzu kotłują się zmysły Bunt się rodzi i nędzna zawierucha. Gra nie o pieniądze się toczy, lecą prośby głuche jak kamienie. Chmury swe postronki zrywają gniewne pomruki już słychać z oddali. Z jednego volt powstają tysiące, one mury obalą. Dalej jest tylko przepaść porzucona. jak ta sukienka co nieco już przykurzona. W kącie teraz troszeczkę pomięta. Och jaka piękna! Kolorów czujności nikt nigdy nie zatrze jak prawdy, że nic nie dane zostało na zawsze Moje ja wychodzi z cienia, ale przecież mnie nie ma.                                                                

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...