Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano



4 kwietnia 1731 roku roku niedaleko Werony
62 letnia hrabina Cornella Bandi ulega samozapaleniu.
Pozostały z niej swądnące nogi, lecz przede wszystkim ta data.
Czy czytający życie hrabiny czytelnik uległ silnemu wzruszeniu?
A może był barbarzyńcą, lub namiętnym palaczem
któremu niemożliwy papieros upadł bezwiednie w miejscu
gdzie 4 kwietnia 1731 roku siedziała Cornella? Leżący tuż obok
17 czerwca 1971 rok i samospalenie pasażera samochodu pod Arcis-sur-Aube.
Zaraz dalej mamy kawałek lewej stopy w wypolerowanym pantofelku
który został po Mary Reeser z Saint Petersburga na Florydzie w 1951 roku.

Wieczorami brzęczą talerzyki, śledztwo trwa.
Czy jesteśmy zapisani datami, jak książki pismem Brajla
a po datach prześlizgują się opuszki wielkiej niewiadomej?
Co sprawia, że przez palce dotykające nas jak wypukłych liter
biegnie czasem iskra ku niewyobrażalnej głowie?

Świadkowie milczą. Czarny kot mruczy i przeciąga się w fotelu
jakby uciszany ręką sprawcy.



Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Pracuję nad tą sprawą i innymi już od pewnego czasu. Pewne jest to, że mam już trzy koty i każdy owszem mruczy, ale nie na ten temat. No i ten nieudacznik Boskie Kalosze co ciągle żyje tym światem, też utrudnia mi prace. Którą stracę :-)
jak tak dalej pójdzie!
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Pracuję nad tą sprawą i innymi już od pewnego czasu. Pewne jest to, że mam już trzy koty i każdy owszem mruczy, ale nie na ten temat. No i ten nieudacznik Boskie Kalosze co ciągle żyje tym światem, też utrudnia mi prace. Którą stracę :-)
jak tak dalej pójdzie!

;D

nie przysiadaj!
nie dosiadaj!
nie siadaj!
na laurach

:))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Łatwo powiedzieć ale ciężko utrzymać się przy życiu z realnym Boskim Kaloszem. On jest... on jest jak
prezerwatywa w miłości! Przeszkadza żyć innym - temu co mogłoby z niej wyniknąć (nawet i na jego realny świat)
Tak czy siak lubię swoją robotę pomimo BK i wielu trudności:


No i stało się.
Koniec wklepywania gorących wyznań
od których z wersji beta komunikatora ślepia robiły się jak o!mikrony.
Koniec siedzenia na ogonie i nocnego macania klawiatury
odkąd w KiM - podwarszawskiej wytwórni „Komet i Meteorytów” pojawił się Edmund Halley.
Od tej pory bez reszty zajęty jestem realizacją komety Halleya.

Ojciec Edmunda Halleya, też Edmund Halley produkował mydło, jednak interes nie szedł najlepiej
bo w 1673 roku nie było jeszcze tych wszystkich wspaniałych saun fińskich
w każdym spółdzielczym mieszkaniu na warszawskim Ursynowie, co w latach siedemdziesiątych
dwudziestego wieku. Toteż syn Edmund, zanim trafił do nas, wstąpił najpierw do “Queen's College Oxford”
z silnym postanowieniem wybicia się, zerwania raz na zawsze z „tom Mydlanom Operom”
jak nazywał rodzinny interes. Bodaj właśnie w 1673 roku po raz pierwszy,
obserwując jedną z baniek kręcących się zawsze gdzieś w pobliżu
nosa ojca przyszło mu do głowy, aby powiększyć bańki mydlane do fantastycznych rozmiarów.

Traf chciał, że właśnie tego samego wieczoru, kiedy jak co dzień z wypiekami na twarzy
jedząc śledzie śledził informacje z procesu „Czwórki z Liverpoolu” - grupki polskich emigrantów
zwanej też „Rzeźnikami z Kalisza", w jednych z przesłuchań padła nazwa
podwarszawskiej wytwórni "Komet i Meteorytów" w której
wspomniani czterej rezolutni chłopcy zaopatrywali się w pył księżycowy
aby jego blaskiem tuszować swoje niecne uczynki na terenie Londynu.
Jak wykazało śledztwo, zostali schwytani tylko dlatego, że dostawca pyłu księżycowego
rudy Irlandczyk Bim Bay okazał się niesolidnym pracownikiem naszej firmy
i jedną z ostatnich partii towaru postanowił wykorzystać
do zamaskowania morderstwa swojej małżonki. „Szkota w dżinsach” jak nazywała ją potem prasa.

Suma summarum - Edmund Halley, syn Halleya - producenta mydła
zaraz następnego dnia zamówił u nas kometę:
- Ale taką wielką, z dwoma jądrami 16x8x8 km i ogonem aż do Saturna!
I co by, no wicie chłopaki, nie łominęła Ziemi bo nikt mi nie uwierzy,
jak ją potem opisze piknie jako pirwszy! -

Terminy mieliśmy zajęte, można powiedzieć, że półwieczne, ale właśnie imć Zabłocki
jeden ze współzałożycieli i prezesów wytwórni KiM brał ślub
i jego wybranka ubzdurała sobie na prezent barkę wypełnioną po brzegi mydłem Edmunda Halleya,
ojca Edmunda Halleya.
- Coby zmyć z siebie grzechy panieństwa! - mówiła chichocząc się w odstępach parosekundowych
sama do siebie.

Ów pośpiech, a potem katastrofa na Wiśle po której gazety rozpisywały się
o mnie, jako jednym z nielicznie cudem ocalałych: „Wyszedł z niej jak Zabłocki na mydle”
sprawiły, że przekazałem produkcję komety dopiero co zatrudnionemu w Dziale Kosmicznym
niezbyt doświadczonemu zastępcy, przyszłemu psu Pawłowa.

Tak oto kometa Halleya zamówiona na 1758 rok przez Edmunda Halleya, syna producenta
mydła Edmunda Halleya okazała się niewypałem. Miała tylko jedno jądro
i minęła Ziemię o dobre 150 mln lat świetlnych.
Niejeden astronom nie tylko jej nie usłyszał, ale nawet nie zdążył nic zauważyć.

A jakże, przyjęliśmy reklamację.
Już 15 marca 1986 próbowaliśmy ulepszoną wersją komety Halleya trafić w Ziemię
ale jak się potem okazało - Starszy Celowniczy Wytwórni Komet i Meteorytów
miał kaca po przyjęciu z okazji pomyślnego zakończenia prac nad kometą Halleya II
i drżały mu ręce.

Oczywiście, tę reklamację też uwzględniliśmy
i jesteśmy pełni optymizmu i wiary, że kolejna kometa Halleya trafi już w dziesiątkę.

Sam Edmund Halley dawno temu porzucił wszelką nadzieję. Podobno kontynuuje interes
pozostawiony przez ojca, Edmunda Halleya i czytając co kilkadziesiąt lat o naszych dokonaniach
śmieje się co kilka sekund jak św. pamięci Zabłocka sam do siebie
puszczając nosem małe, mydlane bańki.



Opublikowano

A prawnuczka wybranki Edmunda Halleya (tej, co to w odstępach parosekundowych)
wyciskała z furią resztki płynnego mydła z dozownika z kształcie otwartego kwiatu białej lilii, histerycznie krzycząc: "Co za kretyn wymyślił taki dozownik! moja prababka turlała śliskie mydełko
w swych wilgotnych dłoniach, trenując jedwabisty dotyk. A ja...a ja! Nie przedłużę rodu Halleyów!
Czas umierać." W istocie. Zrobiło się dość późno na wszelkie decyzje.
----------

:D
takiego Cię lubię, Wstrentny!
wróciłeś naprawdę.
wchodź!

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



To mi przypomniało stare, dobre czasy małżeńskokawalerskie!
Nie wiem, czy Ci się z tego już zwierzałem, więc... trzymaj się ;-)




Robinia hispida

Co to się działo zeszłego lata!
(żona wróciła wcześniej do pracy)
- nawet robinia była włochata,
choć jej ogrodnik co dzień golił pa(r)chy.

Brzoskwinie miały na skórkach włoski,
włoskie orzechy rosły pod oknem,
a ja - rozumiałem nagle włoski,
chociaż nie znałem go ani na jotę!

Wszystko pokryło się bujnym włosiem:
pędzle! dywany! ogony końskie!
Końskie muchy kręciły się wszędzie
i miały ( przysięgam!) mysie warkocze.

Wróciłem dobry tydzień po żonie,
bez słowa siadłem w M3 nad Wisłą.
Ta wreszcie pyta: no... co tak milczysz?
A ja, zgodnie z prawdą: a bo mi... łyso.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
  • Ostatnio w Warsztacie

    • Pani Dyrektor ogłosiła, że na Wigilię zostaną zaproszeni najlepsi maturzyści z ostatnich dwudziestu lat. Jak się okazało było to zaledwie kilka osób. Inicjatorem okazał się tajemniczy sponsor, który opłacił catering szkolnej Wigilii i DJ"a pod tym jednym warunkiem...

      Frekwencja dopisała, catering i DJ również stawili się punktualnie.

      Na początku był opłatek, życzenia, kolędy a później, no a później, to trzeba doczytać.

       

      Na scenę wyszła pani Krysia, woźna, która za zgodą pani dyrektor miała zaśpiewać Cichą noc. Pojawiła się umalowana, elegancka w swojej szkolnej podomce i zaczęła śpiewać, ale nie dokończyła, bo ujrzała ślady błotka na parkiecie. Oj, się zdenerwowała babeczka, jakby w nią piorun strzelił. Trwała ondulacja w mig się wyprostowała i dziwnie iskrzyła, jak sztuczne ognie. Przefikołkowała ze sceny, czym wywołała konsternację zgromadzonych, bo miała około siedemdziesiątki i ruszyła w stronę winowajcy. Po drodze chwyciła kij od mopa z zamiarem użycia wobec flejtucha, który nie wytarł porządnie obuwia przed wejściem. Nieświadomy chłopak zajęty gęstym wywodem w stronę blondynki otrzymał pierwszy cios w plecy, drugi w łydki i trzeci w pupę. Odwrócił się zaskoczony i już miał zdemolować oprawcę ciosem, gdy na własne oczy zobaczył panią Krysię, woźną, złowrogo sapiącą i charczącą w jego stronę i zwyczajnie dał nogę.

       

      – Gdzieeee w tych buuutaaach pooo szkooole?! Chuuliganieee! – Ryknęła Pani Krysia i jak wściekła niedźwiedzica rzuciła się w pogoń za chuliganem.

       

      Zgromadzeni wzruszyli ramionami i wrócili do zabawy. DJ, chcąc bardziej ożywić atmosferę, puścił remiks „Last Christmas”, od którego szyby w oknach zaczęły niebezpiecznie drżeć.

       

      Wtedy to się stało.

       

      Wszystkich ogarnęło dzikie szaleństwo. No, może nie wszystkich, bo tylko tych, którzy zjedli pierniczki.

      Zaczęli miotać się po podłodze, jakby byli opętani. Chłopcy rozrywali koszule, dziewczęta łapały się za brzuszki, które błyskawicznie wzdęły się do nienaturalnych rozmiarów. Chłopięce klatki piersiowe rozrywały się z kapiszonowym wystrzałem i wyskakiwały z nich małe Gingy. Brzuszki dziewcząt urosły do jeszcze większych rozmiarów i nagle eksplodowały z hukiem, a z ich wnętrza wysypał się brokat, który przykrył wszystko grubą warstwą.

      Muzyka zacięła się na jednym dźwięku, tworząc demoniczny klimat.

       

      Za to w drzwiach pojawił się niezgrabny kontur, który był jeszcze bardziej demoniczny.

      Sala wstrzymała oddech, a Obcy przeskoczył na środek parkietu szczerząc zęby, na którym widoczny był aparat nazębny.

       

      – Czekałem tyle lat, żeby zemścić się na was wszystkich!

       

      – Al, czy to ty? – zapytał kobiecy głos.

       

      – Tak, to ja, Al, chemik z NASA. Wkrótce na Ziemi pojawią się latające spodki z Obcymi, którzy wszystkich zabiją.

       

      – Chłopie, ale o co ci chodzi?

      – zapytał dziecięcym głosem ktoś z głębi sali.

       

      – Wiele lat temu na szkolną Wigilię upiekłem pyszne pierniczki. Zostały zjedzone do ostatniego okruszka, ale nikt mi nie podziękował, nikt mnie nie przytulił, nikt nie pogłaskał po główce, nikt mnie nie pobujał na nodze. Było mi przykro. Było mi smutno. Miałem depresję!

      Nienawidzę was wszystkich!

       

      Tymczasem na salę wpadła pani Krysia, woźna, kiedy zobaczyła bałagan, dostała oczopląsu, trzęsionki, wyprostowana trwała ondulacja stała dęba i zaryczała na całą szkołę:

       

      – Co tu się odbrokatawia!

       

      – Ty, stary patrz, pani Krysi chyba styki się przepaliły. – Grupka chłopców żartowała w kącie.

       

      Pani Krysia odwróciła się w ich stronę i poczęstowała ich promieniem lasera. To samo zrobiła z chłopcami-matkami małych Gingy i dzięwczętami, które wybuchły brokatowym szaleństwem.

      – Moja szkoła, moje zasady! – krzyknęła pani Krysia, woźna.

       

      Na szczęście nie wszyscy lubią pierniczki.

       

      Maturzyści, zamiast uciekać, wyciągnęli telefony. To nie była zwykła Wigilia – to była `Tykociński masakra`. DJ, zmienił ścieżkę dźwiękową na „Gwiezdne Wojny”.

       

      Grono pedagogiczne siedziało na końcu sali, z daleka od głośników DJ'a, sceny, całego zamieszania i z tej odległości czuwali nad porządkiem. Nad porządkiem swojego stolika.

       

      Później Pani dyrektor tłumaczyła dziennikarzom, że Wigilia przebiegła bez zakłóceń, a oni robią niepotrzebny szum medialny.

       

      Nie wiadomo, co stało się z chemikiem z NASA, ale prawdą było, że pojawiły się spodki, ale nie z UFO, tylko na kiermaszu świątecznym, które każdy mógł dowolnie pomalować i ozdobić.

       

      Pani Krysia, woźna, okazała się radzieckim prototypem humanoidów - konserwatorów powierzchni płaskich.

       

      To była prawdziwa Tykocińska masakra, która zaczęła się niewinnie, bo od...

       

      Wesołych Świąt!

       

       

  • Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • BITWA MRÓWEK   Pewnego słonecznego dnia wracałem do domu z grzybobrania. Obszedłem jak zwykle swoje ulubione leśne miejsca, w których zawsze można było znaleźć grzyby, lecz tym razem grzybów miałem jak na lekarstwo. Zmęczony wielogodzinnym chodzeniem po pobliskich lasach w poszukiwaniu grzybów i wracając z mizernym rezultatem nie było powodem do radości i wpływało negatywnie na ogólne samopoczucie. Pogoda raczej nie dopisywała i tutaj mam na myśli deszczową pogodę, lecz nie można było tego nazwać suszą. Wiadomo jednak, że bez deszczu grzyby słabo rosną albo wcale.  Grzybiarzy również było niewielu co raczej nikogo nie może zdziwić podczas takiej pogody. Wracałem więc zmęczony i z prawie pustym koszykiem, a że do domu było jeszcze kawałek drogi, postanowiłem odpocząć sobie przysiadając na trawie, która dzieliła las z drogą prowadzącą do domu. Polanka pachniała sianem, a świerszcze cały czas grały swoją muzykę, tak więc po chwili zapadłem w drzemkę.  Słońce przygrzewało mocno, a w marzeniach sennych widziałem lasy i bory obfitujące w przeróżne grzyby, a wśród nich prym wiodły borowiki i prawdziwki, były tam również koźlaki, osaki, podgrzybki, maślaki i kurki.  Leżałem delektując się aromatem siana czekającego na całkowite wysuszenie, a przy słonecznej pogodzie proces ten był o wiele szybszy. Patrząc w bezchmurne niebo nie przypuszczałem, że za chwilę będę świadkiem interesującego, a nawet fachowo mówiąc fantastycznego widowiska.  Wspomniałem już, że w pobliżu polanki gdzie odpoczywałem przebiega piaszczysta leśna droga i właśnie na niej miało odbyć się to niesamowite widowisko. Ocknąłem się z drzemki i zamierzałem ruszać w powrotną drogę do domu, gdy nagle zobaczyłem mrówki, mnóstwo czarnych mrówek krzątających się nieopodal w dziwnym pośpiechu. Postanowiłem więc pozostać ukrywając się za pobliskim drzewam obserwując z zainteresowaniem poczynania tychże mrówek. Słońce powoli chyliło się ku zachodowi. Mrówki gromadziły się na tej piaszczystej drodze i było ich coraz więcej, lecz bardziej zdziwiło mnie co innego w ich zachowaniu. Zaczęły ustawiać się rzędami, jedne za drugimi, zupełnie jak ludzie, jak armia szykująca się do bitwy. Zastanawiałem się po co to robią, ale długo nie musiałem czekać na wyjaśnienie zaistniałej sytuacji, ponieważ właśnie z drugiej strony drogi zobaczyłem nadchodzące w szyku bojowym masy czerwonych mrówek. Cdn.       *********************************
    • Plotkara Janina, jara kto - lp.   Ma tara w garażu tu żar, a gwara tam.   To hakera nasyła - cały San - areka hot.   Ma serwis, a gra gar gasi, wre sam.   Ima blok, a dom - o - da kolbami.   Kina Zbożowej: Ewo, żab zanik.   Zboże jeż obzikał (kłaki).   (Amor/gęba - babę groma)   A Grażyna Play Alp, anyż arga.   Ile sieci Mice i Seli?   Ot, tupiąca baba bacą iputto.                      
    • Ma mocy mało - wołamy - co mam.    
    • Kota mamy - mam, a tok?  
    • A ja makreli kotu, koguta lisi Sila. -  tu go kuto  kilerka Maja.          
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...