sonet vi / tragedia w smoleńsku

[adolf]

Czas napuszył się niebem. Wisiał Boży palec
nad głowami karząc dziać się rzeczą zwykłym
mali w naiwności, ale wielcy w chwale
trwaliśmy - z oczu zeszły romantyczne pyły.

Aż wstąpił w gładkie niebo gęsty las smoleński
w niewidzialnym ogniu, a widocznym dymie
Wszystko się zmieniło za machnięciem ręki
dekoracja, kostiumy. "A teraz te przymierz

narodzie" - głos zza światła - "Pozę do nich dobierz"
płacze nad grobami, zniczy łąki złote
czy to wielkość w tragedii, czy też małość w sobie?

I flaga znów powiewa jakby płaszczem krwistym
Konrad się pojawia i nie może odejść
i znów się cud dzieje, w magi i fantazji --

namacalny w słowie, lecz nie-rzeczywisty

[krzysztof marek]

hm. patos nie jest moją najmocniejszą stroną. a temat zbyt świeży, mimo wszystko, co nie znaczy że nieważny... dlatego nie oceniam wiersza, ale poczytałem. pozdrawiam.

[Judyt]

podobnie jak poprzednik odczuwam
zdaje się świeżość czasem jest trudna do czytania
i pozostawiania słów obiektywnych
J. serdecznie

[Adrian_Poraj]

Mam takie samo jak poprzednicy niestety, tematy polityczne najlepiej zostawiać w spokoju
aż staną się faktem historycznym i dopiery wtedy o nich pisać. pozdr.